Αντί να ασχοληθούν μερικοί μερικοί με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, να αναρωτηθούν πού πάει η Ελλάδα διά των pass ή στα πόσα θύματα από έλλειψη ασθενοφόρων αρχίζουν τα προσωπικά στοιχήματα αναβάθμισης του ΕΣΥ, τρώνε τον χρόνο τους για να εντοπίσουν τον βουλευτή που έπαιζε τάβλι στο κινητό του αντί ν’ ακούει τους ρήτορες. Τον βλέπουμε στη φωτογραφία να έχει συνδέσει το τηλέφωνο στον φορτιστή του εδράνου του, για να μη χαλάει μπαταρία, και δοξάζουμε την οικολογική του συνείδηση. Λείπουν ωστόσο κρίσιμα στοιχεία που εμποδίζουν την ταύτισή του. Το μόνο σίγουρο; Δεν είναι Σπαρτιάτης. Η σκυμμένη κεφαλή δεν φοράει κράνος. Και λάμπει έτσι μια ωραιότατη φαλάκρα.
Το λαμπερό μες στη γυμνότητά του κρανιακό πεδίο εξηγεί δύο τινά: Πρώτον, γιατί ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, μαθητής της Υπατίας αρχικά αλλά κατόπιν χριστιανός επίσκοπος, συνέγραψε το περίφημο «Φαλάκρας εγκώμιον», για να αντικρούσει το παλαιότερο «Κόμης εγκώμιον» του Δίωνος του Χρυσοστόμου. Και δεύτερον, γιατί ξαφνικά πλήθυναν οι φενακιστές στην ελληνική Βουλή. Οχι, όχι, δεν εννοώ τους ψευδολογούντες και εξαπατητές. Τέτοιοι ουδέποτε υπήρξαν στο εν ειλικρινεία βαθυτάτη πορευόμενο Κοινοβούλιό μας. Εννοώ όσους βουλευτές έσπευσαν να αγοράσουν φενάκη, «ψευδή κόμην», περούκα, για να κρύψουν τη φαλάκρα τους και να κρυφτούν μέσα στη δασύτριχη ανωνυμία. Ωστε να μην τους κατσαδιάσει ο αρχηγός.
Αξιος τιμής ή δικαίως στόχος χλεύης ο ταβλαδόρος μας; Εικάζω ότι παράγγειλε ο ίδιος την αποκαλυπτική φωτογραφία και την άμεση δημοσίευσή της, για να πετύχει μ’ έναν σμπάρο και ένα και δύο και τρία τρυγόνια. Βοήθησε, έστω και λίγο, δύο κλάδους: της περουκοκατασκευής και της ταβλιοποιίας. Υμνησε εμμέσως τη Θεωρία των Παιγνίων, οδηγώντας μας στα βιβλιοπωλεία, προς αναζήτηση ειδικών συγγραμμάτων. Τίμησε μιαν αρχαιότατη ελληνική παράδοση, πολύ ισχυρότερη λ.χ. από την παράδοση του τένις, που πήρε στον λαιμό της τον κ. Ανδρ. Λοβέρδο, σπρώχνοντάς τον στην αγκάλη του κ. Αδ. Γεωργιάδη, «μικρού αδερφού του» και τενιστικού συμπαίκτη του.
Τέλος, ανάστησε εν μέση Βουλή την αρχαιοελληνική ποίηση. Μας θύμισε τον Αριστοφάνη και τους Φένακές του, τους θεούς προστάτες των απατεώνων. Αλλά και τον Παλλαδά τον Αλεξανδρέα, υμνητή της Υπατίας, που αφιέρωσε σκωπτικό επίγραμμά του «εις ποιητήν κυβεύοντα». Μεταφράζω: «Ολων των ποιητών θεά η Καλλιόπη./ Μόνο η δική σου ονομάζεται Ταβλιόπη».
