Η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στο Βίλνιους από κάποιους χαιρετίστηκε ως μια νέα σελίδα για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών μέσω Χάγης, ενώ κάποιοι άλλοι έσπευσαν να τη χαρακτηρίσουν ως το πρώτο βήμα μιας εθνικής υποχώρησης. Είναι πολύ πρόωρο να καταλήξει κάποιος σε ασφαλές συμπέρασμα για το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων με βάση το Βίλνιους. Το μόνο βέβαιο είναι ότι για κάποιους μήνες, όσο η νέα αυτή προσέγγιση διαρκεί, θα έχουμε ήρεμα νερά στο Αιγαίο.
Είναι φανερό ότι ο Ερντογάν κάνει επίθεση φιλίας στην Αθήνα και ανοίγματα στη Δύση διότι αναζητεί απεγνωσμένα χρήματα για να στηρίξει την οικονομία του, που βρίσκεται ένα βήμα πριν από το ΔΝΤ. Αλλά και γιατί ο μόνος τρόπος να λάβει το «πράσινο φως» από το Κογκρέσο ώστε να εκσυγχρονίσει την πολεμική του αεροπορία είναι να δείξει ότι δεν έχει λυμένο το ζωνάρι του για καβγά με την Ελλάδα.
Είναι υπερφίαλο να πιστεύει κανείς ότι οι συνομιλίες κορυφής με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον θα λύσουν ως διά μαγείας διαφορές τόσων ετών. Η τουρκική πλευρά, εξάλλου, δεν έχει αλλάξει θέση σε κανένα από τα θέματα αιχμής. Ούτε για τη «Γαλάζια Πατρίδα» έχει κάνει πίσω ούτε για τα 12 μίλια και το casus belli. Συνεχίζει, μάλιστα, να θέτει θέμα αποστρατιωτικοποίησης ελληνικών νησιών και γκρίζων ζωνών. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει προκαταβολικά ότι αυτές οι συζητήσεις κορυφής θα καταλήξουν σε αδιέξοδο εάν υπάρξει διεθνής πίεση για να βρεθεί μία κοινώς αποδεκτή λύση. Ενδεικτικό είναι ότι το Ισραήλ και ο Λίβανος, δύο χώρες σε σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση χωρίς διπλωματικές αντιπροσωπείες η μία στην άλλη, συμφώνησαν με αμερικανική καθοδήγηση τον περασμένο Οκτώβριο τη χάραξη των θαλασσίων συνόρων τους, επιτρέποντας έτσι τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στα νερά μεταξύ των δύο χωρών.
Τέλος, και ασχέτως με το αποτέλεσμα, η ελληνοτουρκική αυτή, προσωρινή έστω, προσέγγιση αποτελεί σημαντική ευκαιρία για να υπάρξει στην Ελλάδα ένας δημόσιος διάλογος για κάποια θέματα «ταμπού». Παραδείγματος χάριν, αν –ω του θαύματος– ο Ερντογάν κάνει πραγματική στροφή στα ελληνοτουρκικά, αποδεχθεί τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου και συμφωνήσει στην παραπομπή του θέματος της ελληνοτουρκικής ΑΟΖ στη Χάγη, τι θα κάνει η Αθήνα; Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε δεσμευτικές αποφάσεις από ένα Διεθνές Δικαστήριο ακόμη κι αν αυτές θίγουν κάποια κυριαρχικά μας δικαιώματα; Ελα ντε;
