Μετά τη Ρόδο και την Πάρο, το «κίνημα της πετσέτας» εξαπλώνεται και στη Νάξο, ενώ ελήφθησαν ήδη κάποια μέτρα από τις Αρχές σε παραλίες της Πάρου.
Διαβάζω την είδηση με ρίγη αγαλλίασης. Μακάρι η κίνηση αυτή των πολιτών να γίνει ευρύτερη και μαζικότερη. Και να μην περιοριστεί στις ξαπλώστρες αλλά και στα λεγόμενα μπιτσόμπαρα, πολλά από τα οποία λειτουργούν παράνομα ή, ακόμη κι αν έχουν τις σχετικές άδειες, προβαίνουν σε άγριες παρατυπίες ειδικά σε ό,τι αφορά την ηχορρύπανση.
Οι ελληνικές παραλίες δεν υποφέρουν μονάχα από την αυθαίρετη εξάπλωση της χρόνιας επιδημίας που λέγεται ξαπλώστρα – ομπρέλα αλλά και από μπιτς μπαρ που παίζουν εκκωφαντικά ακόμη και μέσα σε κατοικημένες περιοχές, πλάι σε εξοχικά.
Ως γνωστόν, η Ελλάδα μπαροκρατείται. Οχι μόνον οι παραλίες. Εδώ και χρόνια, στο Μετς για παράδειγμα, αν παρκάρεις πάνω σε πεζοδρόμιο ή σε σημείο που απαγορεύεται, η Δημοτική Αστυνομία θα σου κόψει κλήση ή θα σου πάρει και τις πινακίδες (και σωστά). Πού είναι όμως η αστυνομία του δήμου, ή και η Ελληνική Αστυνομία και η Τροχαία, τις νύχτες, όταν η Αρδηττού (η λεωφόρος Αρδηττού!) πλημμυρίζει με αυτοκίνητα παρκαρισμένα και στη Μάρκου Μουσούρου καταλαμβάνονται πεζοδρόμια; Πουθενά. Είναι άφαντη. Μάλλον διότι αυτό βολεύει πολλούς…
Αν κάτι τέτοιο, λοιπόν, συμβαίνει σε κεντρικά σημεία της Αθήνας, καταλαβαίνετε τι γίνεται στην επαρχία, σε νησιά, σε παραλίες μακριά από τα κέντρα των κοινοτήτων και των κωμοπόλεων.
Το κακό δεν είναι η ξαπλώστρα αυτή καθεαυτήν ή ακόμη και το ίδιο το μπιτς μπαρ. Το κακό είναι η γνωστή ελληνική ασυδοσία απέναντι σχεδόν σε οτιδήποτε: ως προς τις ξαπλώστρες, παραβίαση του χωρικού ορίου που προβλέπεται από τον νόμο, τίμημα απερίγραπτα υψηλό και συμπεριφορές που συχνά παραπέμπουν σε μπράβους.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα μπιτς μπαρ που δεν ακολουθούν τη νομοθεσία ώστε η μουσική να παίζει έως τα προβλεπόμενα ντεσιμπέλ και όχι στις ώρες κοινής ησυχίας, με τα ηχεία να είναι εντός του καταστήματος κτλ., αλλά απλώς κάνουν ό,τι τους κατέβει. Ντόπιοι ιδιοκτήτες μπιτς μπαρ με ξαπλώστρες, ντόπιοι αστυνομικοί, ντόπιοι δημοτικοί υπάλληλοι – κράτος εν κράτει. Κάπου εδώ όλα τελειώνουν. Κι ας μιλάει το (εκάστοτε) Μαξίμου για τήρηση του νόμου και εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις και τα λοιπά. Η Ελλάδα μπαροκρατείται, όπως και οι παραλίες γίνονται αυθαίρετα ιδιοκτησίες του κάθε «επιχειρηματία» που θα στήσει τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες του όπου θέλει, όπως θέλει.
Ο κόσμος να κατέβει στις παραλίες, λοιπόν. Να δοθεί κάπου ένα μήνυμα. Κυρίως προς τις Αρχές: να συνεχίσουν αυτό που ξεκίνησε φέτος το καλοκαίρι. Διότι πιθανολογώ ότι οι διάφοροι «επιχειρηματίες» με ξαπλώστρες θα λένε μεταξύ τους «άσε να περάσει η φασαρία και μετά θα σταματήσουν να ασχολούνται». Ετσι δεν γίνεται (σχεδόν) πάντα; Στην Ελλάδα ζούμε…