Ενα κομμάτι των διακοπών του καλοκαιριού το πέρασα στη Χαλκιδική, στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στο αγαπημένο μου Ζαγόρι. Διέσχισα δηλαδή έξι φορές τον ηπειρωτικό κορμό της χώρας με Ι.Χ., με τρένο, αλλά και με ΚΤΕΛ.
Κατ’ αρχάς, συμφωνούμε, φαντάζομαι, όλοι πως οι μεγάλοι ελληνικοί αυτοκινητόδρομοι έπειτα από τόσα χρόνια ράβε-ξήλωνε δεν έχουν πλέον τίποτα να ζηλέψουν από τους ευρωπαϊκούς. Κλειστοί πλέον, με τουλάχιστον δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, με σταθμούς στάσης και στάθμευσης και καλή σήμανση –αν εξαιρέσει κανείς κάποια χαμηλά όρια ταχύτητας, π.χ. ευθείες πολλών χιλιομέτρων στην Ιόνια Οδό, με όριο 100 χλ. την ώρα– κάνουν το ταξίδι ασφαλές και πολύ συντομότερο από το παρελθόν. Κάποτε χρειάζονταν πάνω από επτά ώρες για να πας στα Ζαγοροχώρια, τώρα σε λιγότερο από πέντε ώρες πίνεις καφέ στο Κουκούλι.
Μεγάλο, φυσικά, πλεονέκτημα η χρήση του ίδιου ηλεκτρονικού πομποδέκτη για όλους τους αυτοκινητοδρόμους της χώρας, που καταργεί τις ουρές, τα ψιλά και τα ρέστα και κάνει αρκετά πιο σύντομο το ταξίδι – ιδιαίτερα τις ημέρες των μαζικών εξορμήσεων στην επαρχία. Το παράξενο είναι που δεν έχουν αγκαλιάσει όλοι οι οδηγοί το e-pass, παρότι η χρήση του εξασφαλίζει κάποια έκπτωση. Η δική μου εντύπωση είναι ότι η πλειονότητα των γιωταχήδων εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τους συμβατικούς τρόπους πληρωμής. Κάποιος μου απάντησε ότι δεν έχει προμηθευτεί e-pass γιατί έτσι o «Μεγάλος Αδελφός» ξέρει ανά πάσα στιγμή πού είσαι. Δεν ξέρω αν έχει κάποια ισχύ στον πολύ κόσμο το επιχείρημα, αλλά βλέπω πάλι να θεριεύει το κίνημα κατά των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων. Αβυσσος η ψυχή…
Πάμε τώρα στα σοβαρότερα. Σε τουλάχιστον επτά σημεία στην εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης υπήρχαν σημάδια από μικρές τοπικές πυρκαγιές, που φανερά σβήστηκαν γρήγορα. Με λίγα λόγια, μυαλό δεν βάζουμε. Υστερα απ’ όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχουν ακόμη συμπολίτες που εξακολουθούν να πετούν ατάραχοι την αναμμένη γόπα τους από το παράθυρο κι ό,τι θέλει ας γίνει. Τι να πεις!
Τρίτη παρατήρηση. Παρά τις εκστρατείες ενημέρωσης και τα δημοσιεύματα με τις εφιαλτικές στατιστικές των αυτοκινητικών δυστυχημάτων στη χώρα, όπου παραμένουμε πρωταθλητές, μεγάλη μερίδα των πολιτών εξακολουθεί να οδηγεί μιλώντας στο κινητό, ακόμη και γράφοντας μηνύματα, κάνοντας ζιγκ ζαγκ στον δρόμο. Αλλοι πάλι εξακολουθούν να βάζουν τα παιδιά τους χωρίς ζώνη ασφαλείας ακόμη και στο μπροστινό κάθισμα, απέναντι από έναν αερόσακο που είναι προσαρμοσμένος στις διαστάσεις ενός ενηλίκου και μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί εάν ανοίξει πάνω στο κεφάλι του. Το… ίνδαλμα του φετινού καλοκαιριού: Ελληναράς με μοτοσικλέτα να έχει φύγει από την παραλία με όλη τη φαμίλια πάνω στο δίτροχο –χωρίς κράνος, φυσικά, και φορώντας σαγιονάρες–, μπροστά ο μικρός να κρατιέται από το τιμόνι και «σάντουιτς» μεταξύ των δυο γονιών η κόρη του ζευγαριού με σφηνωμένη στα πόδια της, κάθετα στη μηχανή, την (κλειστή, ευτυχώς) ομπρέλα θαλάσσης! Ο αστυνομικός της Τροχαίας, μάλιστα, που αντίκρισε το ακροβατικό θέαμα στο φανάρι της Νικήτης, κοντά στη Βουρβουρού, δεν έδωσε καμία σημασία στην εγκληματική μακαριότητα και τους άφησε κανονικά να συνεχίσουν τον δρόμο τους.
Αντίθετα από τον αναβάτη κασκαντέρ της Νικήτης, πολύ θετική εντύπωση μου έκανε το ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης – Αθήνας. Καμία σχέση με τα παλαιολιθικά ΚΤΕΛ που χρησιμοποιούσαμε όταν είμαστε έφηβοι – έχουν περάσει κάποιες δεκαετίες από τότε, είναι αλήθεια. Και φυσικά, πολύ μπροστά από τα αστικά λεωφορεία των μεγάλων πόλεων, που είναι ντροπή ότι κυκλοφορούν ακόμη σε τέτοια κατάσταση αποσύνθεσης. Τα ΚΤΕΛ της χώρας είναι σύγχρονα τουριστικά πούλμαν με αιρ κοντίσιον και άνετες θέσεις με ενσωματωμένες ζώνες ασφαλείας, στρωτή και ομαλή κύλιση στον δρόμο και με πολύ καλές τιμές εισιτηρίου – 40 ευρώ πάνω-κάτω Αθήνα – Θεσσαλονίκη, όσο περίπου στοιχίζουν τα διόδια για ένα Ι.Χ. στη συγκεκριμένη διαδρομή. Αριστες εντυπώσεις αποκόμισα και από το ταξίδι με το τρένο –άνετο, γρήγορο, φθηνό και σχεδόν ακριβές στην ώρα του–, αν και μετά την τραγωδία στα Τέμπη είναι αλήθεια ότι είχα κάποιες επιφυλάξεις πριν το χρησιμοποιήσω. Κακώς. Θα έπρεπε –όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες– να είναι το κύριο μέσο μετακίνησής μας προς την επαρχία.
ΥΓ.: Οταν το τρένο περνούσε από το σημείο όπου 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τον Φεβρουάριο, κοίταζα με κάποια αγωνία και θλίψη να δω το εκκλησάκι-εικονοστάσι που έχει στηθεί στον χώρο του δυστυχήματος. Περίμενα ότι το ίδιο θα έκαναν και άλλοι επιβάτες του βαγονιού· με έκπληξη, όμως, είδα ότι κανείς δεν σήκωσε τα μάτια για να το αναζητήσει. Ισως να είχαν περάσει πολλές φορές από το σημείο μετά το δυστύχημα. Ποιος ξέρει;
