Αντί η αντιπολίτευση να αναλώνεται σε κοινοτοπίες για τις πυρκαγιές, μία μόνη κριτική έπρεπε να κάνει στον πρωθυπουργό: Γιατί έβγαλε από τη θέση του υπουργού τον Χρήστο Στυλιανίδη, τον μόνο άνθρωπο με ευρωπαϊκή τεχνογνωσία στη δασοπυρόσβεση, και τον έκανε βουλευτή; Φοβούμαι ότι με παρόμοιες κοινοτοπίες θα αντιδράσει και στις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις που εξήγγειλε η κυβέρνηση: μεταρρύθμιση ΕΚΑΒ (Χρυσοχοΐδης), μέτρηση και δημοσίευση των επιδόσεων των ΟΤΑ (Κεραμέως), δικαστική αστυνομία και ενδοοικογενειακή βία (Φλωρίδης).
Αν ήθελε να κοντράρει τον κ. Μητσοτάκη, που προχθές μιλούσε για «μεταρρυθμιστική επιτάχυνση», θα μπορούσε να βγάλει από το συρτάρι κάποιες παλιές μεταρρυθμίσεις που οδηγούν στη σύγκλιση με την Ευρώπη. Ορισμένες από αυτές έχουν προταθεί από στελέχη της Ν.Δ. αλλά μετά «ξεχάστηκαν». Δεν απαιτούν όλες συνταγματική αναθεώρηση. Το κοινό τους σημείο είναι ότι θίγουν προνομιούχες ομάδες του πελατειακού συστήματος ή παρωχημένες δοξασίες της καθ’ ημάς καθυστέρησης.
Αναφέρθηκα ήδη («Κ» 2/8) στη μείωση του αριθμού των βουλευτών που είχε προτείνει ο κ. Μητσοτάκης. Θυμάμαι μερικές ακόμη που έχουν βρικολακιάσει: την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου (που είχε προτείνει ο κ. Γεραπετρίτης), του ωραρίου των καταστημάτων, του μονοπωλίου των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων (ΜηΣυΦα) από τα φαρμακεία, της οικονομικής εξάρτησης των ΟΤΑ από την κυβέρνηση, της χρηματικής αμοιβής των Ακαδημαϊκών (σε καμία προηγμένη χώρα δεν συμβαίνει αυτό), της δόμησης εκτός σχεδίου (με την άμεση κατεδάφιση όσων κτισμάτων έχει τελεσιδικήσει η σχετική διαδικασία και όσων κτισμάτων βρίσκονται προκλητικά εντός αιγιαλού και εντός δάσους), των κλειστών επαγγελμάτων (για αυτή την αμαρτία χρειάζεται ειδικό άρθρο) και άλλων που δεν έχω χώρο ούτε να τις κατονομάσω.
Δεν είμαι μαξιμαλιστής. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούμε να καλύψουμε την απόσταση από την Ευρώπη σε μία μέρα. Θα έφτανε όμως να «επιτεθεί» η αντιπολίτευση με δυο-τρεις «βαρβάτες» τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Γιατί δεν το κάνει; Προφανώς φοβάται το «πολιτικό κόστος». Ετσι όμως θα τρέχει πίσω από τον κ. Μητσοτάκη χωρίς να τον φτάνει. Κι αν φοβάται και εκείνος το «πολιτικό κόστος», τότε η χώρα δεν θα φτάσει ποτέ τους εταίρους μας. Και τότε, η απογοήτευση όσων πίστεψαν στη «μεταρρυθμιστική επιτάχυνσή» του θα έχει γι’ αυτόν μεγαλύτερο «πολιτικό κόστος».