Μια φίλη που ζει στου Ζωγράφου, την παλιά του γειτονιά, θυμάται κάτι που έγινε όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν μαθητής στο γυμνάσιο. Η τάξη του θα πήγαινε εκδρομή, όμως ο ίδιος δεν είχε τα χρήματα που απαιτούνταν για τη συμμετοχή του. Εκείνο το πρωί πήγε στο σχολείο και είδε τους συμμαθητές του να φεύγουν με τα πούλμαν. Κάθισε στην άκρη του πεζοδρομίου και άρχισε να κλαίει γοερά…
Γιατί, λοιπόν, με όσα έχει περάσει, δεν έριξε «μαύρη πέτρα» πίσω του; Γιατί δεν θύμωσε με όσους τον έβλεπαν σαν μίασμα όταν έβγαινε, πιτσιρικάς, στις πλατείες να πουλήσει ρολόγια και CD γιατί το ψυγείο του σπιτιού τους ήταν άδειο; Με όσους δεν τον ήθελαν στην πολυκατοικία τους, στο διπλανό κάθισμα στο λεωφορείο, στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά τους; Με όσους τον ανακάλυψαν αίφνης όταν φόρεσε τη φανέλα των Bucks;
Η οικογένεια Αντετοκούνμπο επενδύει στα «Ελληνικά Οινοποιεία» με στόχο «να υποστηρίξει την ανάπτυξη ενός τόσο ιστορικού τομέα».
«Ο πατέρας μου έφερε την οικογένειά του στην Ελλάδα γιατί πίστευε πως είναι η καλύτερη χώρα για να μεγαλώσουν τα παιδιά του. “Εδώ θα είχατε δωρεάν παιδεία”, μας έλεγε. Ποτέ δεν θα το ξεχάσω αυτό. Ποτέ δεν θα πάψω να ευγνωμονώ την Ελλάδα για τη δωρεάν παιδεία που μου παρείχε, για τις ευκαιρίες που μου έδωσε», μου απάντησε στην κουβέντα που κάναμε πριν από λίγα χρόνια. Κι αυτή η ευγνωμοσύνη είναι χειροπιαστή. Παρά τη νέα του ζωή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εξακολουθεί να μιλάει με αγάπη για τη χώρα μας και να την προβάλλει με κάθε τρόπο.
Χθες ανακοινώθηκε ότι ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας και ο Αλεξ Αντετοκούνμπο απέκτησαν το 10% της εταιρείας «Ελληνικά Οινοποιεία», που πρόσφατα εξαγόρασε την «Μπουτάρης Οινοποιητική», οδηγούμενοι «από την επιθυμία τους να υποστηρίξουν την ανάπτυξη ενός τόσο ιστορικού τομέα όπως αυτός της οινοποίησης». Σε μια εποχή που το ελληνικό κρασί, κυρίως χάρη στις συντεταγμένες προσπάθειες των οινοποιών, κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος διεθνώς (οι opinion makers το ψηφίζουν, οι σομελιέ το προτιμούν και οι διανομείς ανταποκρίνονται στη διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση της αγοράς), πρόκειται αναμφίβολα για… τρίποντο.
«Ποια προτερήματα απαιτείτε από τους συνεργάτες σας;» είχα ρωτήσει κάποτε τον Κωνσταντίνο Μπουτάρη, που βρισκόταν επί δεκαετίες στο τιμόνι της ομώνυμης οινοβιομηχανίας. «Θέλω να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο· ο οπτιμισμός είναι κάτι που σου δίνει ώθηση προς τα εμπρός. Να βάζουν τον πήχυ ψηλά και να μην εγκαταλείπουν εύκολα τους μεγάλους στόχους. Οταν αυτά τα δύο υπάρχουν, η ικανοποίηση που παίρνεις από την επιτυχία είναι μεγάλη. Κι επειδή λειτουργούμε ως ομάδα, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Εμείς δεν παίζουμε τένις, παίζουμε μπάσκετ». Κοίτα πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή…