Είθισται, έπειτα από κάθε καταστροφή, πυρκαγιά, πλημμύρα, βαριές αμέλειες και εγκληματικές ανευθυνότητες του κρατικού μηχανισμού, ο αρμόδιος υπουργός να αντιδρά προχωρώντας σε καρατομήσεις. Κυρίως επικεφαλής κρατικών υπηρεσιών που είχαν την ευθύνη να αποφευχθούν καταστροφές και τραγωδίες, οι οποίοι είτε δεν έκαναν τίποτε είτε αυτά που έκαναν καλύτερα θα ήταν να τα είχαν αποφύγει.
Οι ιστορίες καρατομήσεων κατόπιν εορτής έγιναν πολιτική μόδα για χρόνια. Ο υπουργός μένει στη θέση του, σπάνια παραιτείται (έγινε τελικά χθες με τον κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη), καρατομεί τους «κάτω» και πάει λέγοντας. Περνάει λίγος καιρός από τις τραγωδίες και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Στην πραγματικότητα, ουσιαστικά μέτρα, εφικτές λύσεις για να μην ξανασυμβούν τα ίδια και χειρότερα σπανιότατα προχωρούν κι αν προχωρούν τις περισσότερες φορές είναι πρόχειρα, ενταγμένα στη λογική της στρεβλής λειτουργίας του κράτους με τις μικροεργολαβίες, τις αναθέσεις σε ημετέρους, στην παντελή και ηθελημένη απουσία ελέγχων.
Πρόσφατα, για να γυρίσουμε στις καρατομήσεις, που πλέον αποτελούν πολιτική κοροϊδία, καθώς δεν συνοδεύονται με έρευνα για απόδοση πραγματικών ευθυνών και λήψη μέτρων βελτίωσης όσων κακώς ισχύουν, θα αναφερθούμε στη στυγερή δολοφονία του οπαδού της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τότε δεν έμεινε αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. από όπου πέρασε το κονβόι με τους Κροάτες που να μην καρατομήθηκε. Και ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς, ή όλοι, να είχαν ευθύνη. Ομως, αν έγινε ουσιαστική έρευνα για το τι έφταιξε κι αν είχαν ευθύνη οι συγκεκριμένοι ή κάποιοι άλλοι δεν το μάθαμε ποτέ.
Πριν από λίγες ημέρες είχαμε άλλες καρατομήσεις στο Νοσοκομείο «Μεταξά» για τη διαχείριση των φαρμάκων και άλλες μετά για την αποτρόπαιη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη στο λιμάνι του Πειραιά. Ο, τέως πλέον, υπουργός Ναυτιλίας καρατόμησε τους υπευθύνους του Λιμενικού για τους οποίους ήδη η Δικαιοσύνη έχει παρέμβει και διενεργεί έρευνα, γιατί φαίνεται πως είτε δεν ήταν εκεί είτε δεν έκαναν αυτά που όφειλαν.
Οι καρατομήσεις –επ’ αυτού δεν αντιλέγει κανείς– μπορεί πράγματι να απηχούν ευθύνες και εγκληματικές παραλείψεις των επικεφαλής κρίσιμων κρατικών υπηρεσιών. Αλλά αρκούν; Μήπως γίνονται για το θεαθήναι; Προς εκτόνωση της οργής και της αγανάκτησης των πολιτών; Και τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πολιτικό πυροτέχνημα; Mήπως αντί για τις καρατομήσεις εκ των υστέρων, οι υπουργοί θα ήταν ουσιαστικό και χρήσιμο να προχωρούν σε ελέγχους απόδοσης εκ των προτέρων – και επιτέλους να ορίζονται σε θέσεις ευθύνης άξιοι και ικανοί; Φτάνει με το πολιτικό ρουσφέτι και την αναξιοκρατία!