Τα στατιστικά του υπουργείου Παιδείας δείχνουν έκρηξη των εγκρίσεων στα αιτήματα γονιών να χορηγηθεί παράλληλη στήριξη σε παιδιά τους, τα οποία εμφανίζουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και μαθησιακές δυσκολίες. Το 2017-2018 εγκρίθηκαν 6.200 αιτήματα, το 2018-2019 ήταν 7.500, το 2020-2021 έφθασαν στις 12.161, πέρυσι ήταν περίπου 15.000 αιτήματα που εγκρίθηκαν και το τρέχον σχολικό έτος 2023-2024 19.500 αιτήματα. Κάθε αίτηση αξιολογείται από ένα Κέντρο Διάγνωσης Αξιολόγησης Συμβουλευτικής και Υποστήριξης ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (ΚΕΔΑΣΥ). Συγκεκριμένα, κοινωνικός λειτουργός αξιολογεί το οικογενειακό περιβάλλον ενώ ψυχολόγος και εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής το παιδί. Ωστόσο, είναι μονοσήμαντη η ερμηνεία στελεχών του υπουργείου Παιδείας ότι στην αύξηση των αιτήσεων για παράλληλη στήριξη που γίνονται δεκτές, συμβάλλει η «εύκολη» χορήγηση ιατρικής βεβαίωσης από ιδιώτες παιδοψυχιάτρους. Η σχετική δυνατότητα ίσχυσε από φέτος.
Οι αριθμοί κρύβουν ιστορίες ανθρώπων, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις έχουν καταβληθεί από το πρόβλημα του παιδιού τους. Οι δημόσιες δομές της Αθήνας μπορεί να κάνουν πάνω από έξι μήνες μέχρι να χορηγήσουν την παιδοψυχιατρική εκτίμηση που χρειάζεται το ΚΕΔΑΣΥ για να γνωματεύσει εάν το παιδί χρειάζεται εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης. Δεν μπορεί, λοιπόν, οι κρατικοί φορείς να κουνούν το χέρι στους γονείς όταν οι αρμόδιες υπηρεσίες είναι υποστελεχωμένες.
Και επίσης, είναι πολιτικά προκλητικό το κράτος να αντιμετωπίζει το ζήτημα μονόπλευρα. Ενας γονιός με παιδί με σύνδρομα και δυσκολίες προσαρμοστικότητας, όπως π.χ. αυτισμός, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) ή οργανικές αναπηρίες, έχει περάσει πολλά, μπορεί να έχει γονατίσει οικονομικά και ψυχικά. Από την άλλη, εκτός από τυχόν γονιδιακούς λόγους, στην πλειονότητα των περιπτώσεων υπεύθυνη για τα προβλήματα των παιδιών είναι η οικογένεια. Υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες που «φωτίζουν» το οικογενειακό περιβάλλον ενός παιδιού με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και μαθησιακές δυσκολίες; Υπάρχει βοήθεια στην οικογένεια ώστε να αποδεχθεί το πρόβλημα του παιδιού; Πολλοί γονείς, καθώς θεωρούν τα παιδιά συνέχειά τους, αποστρέφονται την εικόνα αυτών. Ποιος θα τους μιλήσει; Δεν μπορεί το πρόβλημα να μεταφέρεται στο σχολείο, με τους εκπαιδευτικούς να καλούνται να αναπληρώσουν τις υποχρεώσεις ενός ελλειμματικού κράτους πρόνοιας.
