Σαν τα σκηνικά θεατρικής παράστασης. Οταν τελειώσει σού είναι άχρηστα. Τα αφήνεις να μαραζώσουν σε κάποια αποθήκη, ώσπου να τα πετάξεις στα σκουπίδια. Το καλοκαίρι εκείνο πέρασε, και τα ολυμπιακά έργα τα ξεχάσαμε σαν τους ψεύτικους τοίχους ή τα πλαστικά δέντρα της μεγάλης παράστασης. Η παράσταση είχε ενθουσιάσει κοινό και κριτικούς, διασκεδάσαμε για ένα μήνα, η Αθήνα έδειξε τον καλύτερό της εαυτό. Και να σκεφτεί κανείς πως δύο μήνες πριν από τον Αύγουστο της χρονιάς εκείνης οι περισσότεροι πίστευαν ότι δεν ήμαστε έτοιμοι. Εμείς, όμως, ξέραμε καλύτερα τους εαυτούς μας από τους άλλους. Την «τελευταία στιγμή» δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, η προχειρότητα δεν μας τρομάζει. Εξάλλου, η τελευταία στιγμή έχει και μπούγιο, δεν σε βαραίνει με τη ρουτίνα της. Δεκαπέντε ημέρες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Αθήνα είχε ξαναβρεί την αγαπημένη της ακαταστασία, τη χάρη του καθημερινού χάους της. Και η συλλογική μας συνείδηση τη συνήθη της αυταρέσκεια: Αφού τα καταφέραμε έτσι όπως είμαστε, για ποιον λόγο να αλλάξουμε; Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη τη Γερμανίδα δημοσιογράφο, που μετά την τελευταία συνέντευξη Τύπου έψαχνε κάποιο καλάθι για να πετάξει το χαρτάκι απ’ την απόδειξη του καφέ. Ο σερβιτόρος τής είχε πει: «Πετάξτε το στο πάτωμα. Τώρα όλα τέλειωσαν». Τα έργα τα αφήσαμε στο έλεος των τρωκτικών. Ηταν τα χρόνια της αμέλειας. Είχαμε τόσο κουραστεί για να στήσουμε την παράσταση, που δεν μας είχε μείνει κουράγιο για να συντηρήσουμε ό,τι φτιάξαμε. Και δεν είναι μόνον το οικονομικό κόστος, που ακόμη δεν το έχουμε υπολογίσει. Είναι και το κοινωνικό κόστος.
Απ’ όλη αυτή την ιστορία έμενε η περίφημη «στέγη Καλατράβα». Κάλυπτε το καμάρι των σταδίων μας, ποδοσφαιρικούς αγώνες, συναυλίες, προστάτευε χιλιάδες κόσμου. Μπορεί τα ολυμπιακά έργα να μην είχαν αφήσει κανένα ίχνος στην Αθήνα, όπως άφησαν στη Βαρκελώνη, όμως η στέγη του Καλατράβα ήταν εκεί. Ηταν η απόδειξη ότι δεν πήγαν χαμένα τόσα έξοδα, τόσος κόπος. Η στατική της ανεπάρκεια, που ανακαλύφθηκε είκοσι χρόνια μετά, δεν τρομάζει μόνο με το μέγεθος της καταστροφής που θα μπορούσε να έχει προκαλέσει. Ευτυχώς τη γλιτώσαμε. Είναι κι ένα σύμβολο της ανεπάρκειας που άφησαν στη χώρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ούτε έργα έμειναν ούτε τον αθλητισμό μας βοήθησαν. Δεν είμαι προληπτικός, όμως, αυτές τις ημέρες ξανασκέφτομαι τη σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με την οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Μετά τον ενθουσιασμό του 1896 ακολούθησε η πανωλεθρία του πολέμου του 1897. Μετά τον ενθουσιασμό του 2004 ακολούθησε η οικονομική πανωλεθρία του 2010. Ηρθε τώρα και η στέγη Καλατράβα, και κινδυνεύω να γίνω προληπτικός.
