Οι αυριανές περιφερειακές και δημοτικές εκλογές είναι χωρίς αμφιβολία οι πλέον αδιάφορες στα τελευταία σχεδόν πενήντα χρόνια δημοκρατικού βίου της χώρας. Προφανώς η κόπωση από τις διπλές εθνικές εκλογές που προηγήθηκαν έχει παίξει τον ρόλο της. Πολύ περισσότερο δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αγωνία για τους πολιτικούς συσχετισμούς όπως καταγράφηκαν πριν από μόλις τέσσερις μήνες. Αυτό που μεγαλώνει την αδιαφορία των πολιτών είναι πως στις περιφέρειες και στους μεγάλους δήμους δεν φαίνεται να υπάρχουν σοβαροί ανταγωνισμοί που θα ανατρέψουν τις υφιστάμενες ηγεσίες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Για να γίνει ένα έργο πρέπει να περάσει από σαράντα κύματα και για την ωρίμανσή του απαιτούνται συχνά περισσότερα από τέσσερα χρόνια.
Η επικράτηση της Ν.Δ. και η τεράστια διαφορά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλήρως απορρυθμίσει την πολιτική αντιπαράθεση. Και ενώ θα περίμενε κανείς η νέα ηγεσία στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δώσει μια κάποια προοπτική, μέχρις στιγμής δεν φαίνεται κάτι στον ορίζοντα. Αντιθέτως, συνεχίζεται η άφθονη παραγωγή γέλιου και οι ίντριγκες σε ένα σπαρασσόμενο κόμμα που έχει πολλούς γύρους εσωτερικής σύγκρουσης μέχρι να καταλήξει κάπου. Αλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ του δεν είχε ιδιαίτερες επιτυχίες στην αυτοδιοίκηση, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που ακόμη και στις χειρότερες στιγμές του τα κατάφερνε σχετικά καλά σε δήμους και περιφέρειες.
Μέρες που είναι, πάντως, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι είναι βαρύ και ανθυγιεινό το επάγγελμα του δημάρχου και από αυτήν την άποψη κατά κάποιον τρόπο πρέπει να τους συμμεριζόμαστε. Προφανώς είναι επιλογή τους, αλλά μια κάποια ανοχή μάλλον τη δικαιούνται. Παρακολουθώντας τη δραστηριότητα πολλών δημάρχων της Αττικής και της περιφέρειας, διαπιστώνει κανείς ότι ένας τοπικός άρχοντας, αν θέλει να είναι αποτελεσματικός, κινδυνεύει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα ή, ακόμη χειρότερα, και να μπλέξει με τον νόμο. Οι αρμοδιότητες περιπλέκονται σε ένα δαίδαλο που ένας δήμαρχος πρέπει πολλές φορές να κινηθεί στο όριο του νόμου και εκτός αυτού αν θέλει να κάνει τη δουλειά του. Για να γίνει ένα έργο πρέπει να περάσει από σαράντα κύματα και για την ωρίμανσή του απαιτούνται συχνά περισσότερα από τέσσερα χρόνια. Αν πρόκειται μάλιστα για σύνθετο έργο, ένας θεός ξέρει πότε θα ξεκινήσει και κυρίως πότε θα τελειώσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και ο λεγόμενος «Μεγάλος Περίπατος» στην Αθήνα, που ταλαιπώρησε το κέντρο και χρειάστηκαν τα μύρια όσα για να ξεμπλέξει ο Κώστας Μπακογιάννης από τη γραφειοκρατία και να γίνει τελικά το έργο. Ακόμη και οι περιφέρειες, όμως, στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν πλήρη ανεξαρτησία, καθώς υπάρχει το μακρύ χέρι του κράτους με τη λεγόμενη Αποκεντρωμένη Διοίκηση που λύνει και δένει. Οσοι έχουν γνώση του θέματος μιλούν για τη μεγαλύτερη πηγή διαφθοράς και το χειρότερο φρένο στην πρόοδο των έργων, κυρίως εκτός Αττικής, που τα μικροσυμφέροντα αλληλοεξοντώνονται. Για να αποκτήσει νόημα η αυτοδιοίκηση πρέπει προφανώς να ακολουθήσει ένας νέος κύκλος ενοποίησης δήμων και κυρίως να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο με τις αρμοδιότητες και για τις δύο βαθμίδες του θεσμού.
