Χρειάζεται περισσότερο πράσινο η Αθήνα; Ο αστικός ιστός είναι στενάχωρος και άναρχα δομημένος; Ας μην ξεχνάμε ότι η Αθήνα, έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα, χτίστηκε από εσωτερικούς μετανάστες. Οι απρόσωπες πολυκατοικίες θυμίζουν νομαδική αρχιτεκτονική. Κάτοικοι που εγκαταστάθηκαν εκεί κατ’ ανάγκη, όταν όμως σκέφτονται τον τόπο τους εννοούν το χωριό που εγκατέλειψαν και στο οποίο επιστρέφουν σε πρώτη ευκαιρία. Ναι, απλώς δεν μπορεί να γίνει τίποτε πια. Για να επιτευχθεί η χαώδης μορφή της εργάστηκαν πολλοί επί δεκαετίες. Υπάρχουν κι άλλα πολλά που φαντάζομαι ότι θα επηρεάσουν την αυριανή ψήφο σας. Οσοι από εσάς σέβεστε την ψήφο σας, αγαπάτε την πόλη που ζείτε και περιμένετε κάτι καλύτερο από την καθημερινότητά σας. Τουλάχιστον να μη σου σπάνε τα νεύρα από τη στιγμή που θα εγκαταλείψεις το προσωπικό σου καταφύγιο και θα έρθεις αντιμέτωπος με τον λεγόμενο «δημόσιο χώρο». Ναι, επί δημαρχίας Μπακογιάννη έγιναν πολλά στον τομέα της καθαριότητας. Εφυγε αυτή η χαρακτηριστική οσμή της ξινίλας από τα ξεχασμένα σκουπίδια και τα λοιπά απορρίμματα. Η Αθήνα μπορεί να έχει χάσει πολλά από τα παραδοσιακά της τοπόσημα, από κλασικά εστιατόρια και κινηματογράφους ώς στέκια που κρατούν ζωντανή τη μνήμη της, όμως κρατάει ζωντανή μία από τις σταθερότερες παραδόσεις της: Παραμένει μια πόλη που εχθρεύεται τους πεζούς. Και δεν αναφέρομαι μόνον στους κατοίκους της, δικυκλιστές, αυτοκινητιστές και χρήστες αυτών των αντιπαθέστατων ηλεκτρικών πατινιών. Εννοώ και την ίδια την πόλη, τα ελάχιστα πεζοδρόμια, τα γεμάτα παγίδες, τις ανύπαρκτες διαβάσεις και την επιδημία των τραπεζοκαθισμάτων.
Ας αφήσουμε τον μαξιμαλισμό για τον Κασσελάκη και τους ομοίους του. Εμείς οι υπόλοιποι ας αρκεστούμε στην ταπεινότητά μας και στις ελάχιστες απαιτήσεις μας. Μπορεί κάποιος δήμαρχος να απαλλάξει την πρωτεύουσα από τα εχθρικά αισθήματα που τρέφει για τους πεζούς; Και δεν εννοώ την πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Ολγας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα πεζοδρόμια που φτιάχτηκαν για τυφλούς επί Ολυμπιακών Αγώνων. Εκτοτε δεν συναντάς πια τυφλό στον δρόμο. Οχι ότι δεν υπάρχουν πια συμπολίτες μας με προβλήματα όρασης. Απλώς τα πεζοδρόμια αυτά είναι παγίδες. Χρειάζεται μια οργανωμένη εκστρατεία του δήμου σε συνεργασία με τις άλλες δημόσιες αρχές για την προστασία των πεζών. Μια συστηματική συλλογική ψυχοθεραπεία που θα απαλλάξει τους οδηγούς από το σύνδρομο ανωτερότητας –κατάλοιπο της εποχής που η «κούρσα» ήταν δείγμα επιτυχίας– τους δικυκλιστές από την αλαζονεία της αυθαιρεσίας, θα δημιουργήσει πραγματικές διαβάσεις και θα θεραπεύσει τον πεζό από τον φόβο και την ανασφάλεια. Να τι περιμένω εγώ από την Αθήνα. Και ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τον επόμενο δήμαρχο.
