Αυτή τη φορά, τα «ναι μεν, αλλά» ήταν ελάχιστα, οικτρές παραφωνίες στον γενικευμένο αποτροπιασμό που προκάλεσαν οι ενέργειες της Χαμάς. Η σχετικοποίηση δεν άγγιξε ούτε καν την πάντα ευεπίφορη στον αντισημιτισμό Αριστερά, με περιθωριακές εξαιρέσεις: το ΚΚΕ («η επιθετικότητα του Ισραήλ…»), τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη («οι εγκληματίες εδώ δεν είναι η Χαμάς»), μερικούς φοιτητές στο Χάρβαρντ («το ισραηλινό καθεστώς είναι ο μοναδικός υπεύθυνος») και τον συνήθη ύποπτο πρώην ηγέτη των Βρετανών Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν («το τέλος της κατοχής είναι η μόνη λύση»).
Η δυτική κοινή γνώμη, αριστερή και δεξιά, δεν μπορεί να μην ταυτιστεί με τα θύματα μετά τις προχθεσινές αγριότητες που ξεπερνούν σε φρίκη το ISIS. Ηταν τα δικά της παιδιά που έφυγαν χορεύοντας και δεν γύρισαν από τη συναυλία, ήταν δικά της τα φλιτζάνια γεμάτα καφέ που έμειναν γεμάτα στο πρωινό. «Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς», είναι η καθολική, παραλυτική σκέψη.
Η Χαμάς πέτυχε τον στόχο της: Σ’ αυτόν τον επικοινωνιακό πόλεμο, η μόνη στρατηγική της είναι να σπείρει μίσος, άσβεστο πηχτό μίσος. Δεν την ενδιαφέρει να ευαισθητοποιήσει τη διεθνή κοινή γνώμη για το δράμα του παλαιστινιακού λαού. Το αντίθετο. Θέλει να εξωθήσει ακόμη και τους πιο ψύχραιμους πολίτες του κόσμου να εύχονται την ισοπέδωση της Γάζας· να τους αποκτηνώσει· να λένε «ε, δεν πειράζει να την πληρώσουν και μερικά γυναικόπαιδα, αρκεί να εξαφανιστούν αυτά τα τέρατα»· να κάνουν άθλια αστεία στα σόσιαλ μίντια, όπως «πωλείται οικόπεδο, αποψιλωμένο, παραθαλάσσιο» (η Λωρίδα της Γάζας). Και όταν έρθει η απάντηση των Ισραηλινών επιδρομών, της πλήρους πολιορκίας της Γάζας και της χερσαίας επιχείρησης, εξίσου βίαιη και αδιάκριτη, τότε η τρομοκρατική οργάνωση μπορεί να αισθανθεί δικαιωμένη. «Ποιος είναι τώρα ο θύτης και ποιο το θύμα;» θα ουρλιάξει, επιβεβαιώνοντας την αρχική της επιδίωξη. Ηδη οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας προειδοποιούσαν χθες για «δύσκολες εικόνες» από τη Γάζα τις επόμενες ημέρες, εκφράζοντας την ελπίδα πως θα παραμείνει ακέραια η αλληλεγγύη από το εξωτερικό.
Το αδιέξοδο είναι έκδηλο. Πώς διατηρεί κανείς την ανθρωπιά του μέσα σε αυτή τη φρίκη, χωρίς να κατηγορηθεί για δειλία, κατευνασμό, ισλαμοφοβία ή αντισημιτισμό; Δεν έχω απάντηση. Ενα μικρό κορίτσι στην ημιγκρεμισμένη αυλή του σχολείου του στη Γάζα είπε στο BBC: «Θα ήθελα να παίζω χωρίς να γίνεται πόλεμος».
