Ακόμα κι όταν οι κομματικοί αρχηγοί ορκίζονταν ότι τάσσονται υπέρ της ακηδεμόνευτης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, «η καρδούλα τους το ήξερε» πόσο αγωνιούσαν – και το ξέραμε κι εμείς όλοι. Οσο κι αν πιέσει κανείς τη μνήμη του πάντως, δεν θα θυμηθεί άλλον πρωθυπουργό της μακράς μεταπολιτευτικής περιόδου που να ανέλαβε προσωπικά, και με τέτοιο πάθος, την προώθηση των υποψηφίων του κόμματός του.
Επί έναν μήνα ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να φέρεται πρωτίστως ως πρόεδρος της Ν.Δ. (αντιπρόεδρος της οποίας, για όσους το λησμονούν ή το παραβλέπουν, είναι ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, διδάχος της ηπιότητας και των έλλογων επιχειρημάτων) και δευτερευόντως ως πρωθυπουργός. Σε καιρό σοβαρότατων προβλημάτων, εθνικών και διεθνών, επέλεξε να δαπανήσει πολιτικό χρόνο και κεφάλαιο δρώντας ως κομματάρχης που διχάζει, αν δεν προκαλεί, και όχι ως ηγέτης που οφείλει να ενώνει, όπως υπαγορεύει το υψηλό αξίωμά του. Μήπως δεν έλεγε μόλις προ τετραμήνου ότι θα πολιτευτεί ως «πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων», επαναλαμβάνοντας ένα κλισέ που το νόημά του μάταια αναζητείται;
Ενας από τους λόγους λοιπόν που εξηγούν την καταφανή ήττα του κυβερνώντος κόμματος στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι η προπαγανδιστική υπερβολή και αμετροέπεια που υποβίβασε έναν πρωθυπουργό σε ψηφοθήρα περιοδευτή ανά την Ελλάδα. Σε προπαγανδιστή υποψήφιων περιφερειαρχών και δημάρχων. Ωστε να επιτευχθεί το ποθητό δεκατριάρι (να βαφτούν γαλάζιες και οι 13 περιφέρειες) και το επίσης ποθητό διπλό, όσον αφορά τους δύο μείζονες δήμους, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Δεύτερος λόγος, η αλαζονική σπουδή με την οποία η Ν.Δ. μετέφρασε το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής σε απαλλακτικό για τις πρώτες εκατό μέρες της και τη δραματικά αποτυχημένη αντιμετώπιση φαινομένων φυσικών (οι «θεομηνίες») και αφύσικων (η καλπάζουσα ακρίβεια).
Τρίτος λόγος, η λεκτική βία που ασκήθηκε κατά των ψηφοφόρων, όχι μόνο στη Θεσσαλία και το Χαλάνδρι. Υπουργοί και κομματικά στελέχη έκαναν λιανά τον πρωθυπουργικό αφορισμό «οι περιφερειάρχες πρέπει να συμμερίζονται το ίδιο αναπτυξιακό όραμα με την κυβέρνηση», «αναπτύσσοντάς» τον με τον τρόπο των απειλών και των εκβιασμών. Το κόστος για τον «ανίκητο» κ. Μητσοτάκη –κομματικό, οικογενειακό, προσωπικό– δεν είναι αμελητέο. Το κόστος για τη δημοκρατία είναι σοβαρότερο: η τεράστια αποχή. Που προέκυψε και λόγω της πρωθυπουργικής σύγχυσης ρόλων και των εκβιαστικών «διλημμάτων».