Η ήττα του Κώστα Μπακογιάννη στην Αθήνα είναι κατ’ αρχάς πολιτική. Είναι εμβληματική της ήττας που υπέστη η Ν.Δ. στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Τόσο, που κανείς δεν μιλάει για την άνετη επικράτηση του Νίκου Χαρδαλιά στην Περιφέρεια Αττικής από τον πρώτο κιόλας γύρο. Πολιτική, για δύο λόγους: ο πρώτος είναι ότι η Ν.Δ. υπερπολιτικοποίησε τις εκλογές, μετατρέποντάς τες σε μια οιονεί επανάληψη του θριάμβου της στις βουλευτικές. Για ποιον λόγο ήθελε να βαφτεί όλη η Ελλάδα μπλε; Ο δεύτερος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον το φόβητρο που έκανε πολλούς ψηφοφόρους να στραφούν προς τη Ν.Δ. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε το καταστροφικό καλοκαίρι και τη σχεδόν αλαζονική αυτοπεποίθηση μιας κυβέρνησης που κυβερνάει χωρίς αντιπολίτευση, μπορούμε να κατανοήσουμε το αποτέλεσμα. Για ποιον λόγο όμως ταυτίστηκε η Ν.Δ. με την υποψηφιότητα Αγοραστού στην κατεστραμμένη Θεσσαλία; Επανέρχομαι στην ήττα του Κώστα Μπακογιάννη, ίσως επειδή, Αθηναίος ων, αισθάνομαι ότι με αφορά περισσότερο. Στην περίπτωση αυτή η ταύτισή του με τη Ν.Δ. ήταν προφανής. Οπότε, ας πούμε ότι ο απερχόμενος δήμαρχος πλήρωσε την ψήφο διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση, έως ένα σημείο. Η πολιτική δεν είναι αφηρημένη ιδέα. Ταυτίζεται με πρόσωπα. Κι απ’ αυτή την άποψη η ήττα του Μπακογιάννη είναι και προσωπική. Δεν εννοώ ότι υπήρξε αποτυχημένος δήμαρχος. Παρέδωσε την Αθήνα καθαρότερη απ’ όσο ήταν, έκλεισε τον Ελαιώνα που λειτουργούσε ως άσυλο ανομίας, έφτιαξε πολλά μικρά πάρκα που βοηθούν την αναβίωση της γειτονιάς. Κανείς δεν μπορεί να του προσάψει αδράνεια. Εμπλεξε όμως με τον τραγέλαφο της Πανεπιστημίου και τον «μικρομέγαλο» περίπατο, που δεν κατάλαβα ποτέ τι θα προσέφεραν στην πρωτεύουσα. Και δεν είμαι ο μόνος. Αυτά ήταν η βιτρίνα της πρωτεύουσας για πόσα χρόνια τώρα. Παρ’ όλα αυτά, μετά τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, η επανεκλογή του εθεωρείτο βεβαία. Με αποτέλεσμα πολλοί ψηφοφόροι του να μην κάνουν τον κόπο να ξαναψηφίσουν. Και ο ίδιος να προχωρήσει στο ντιμπέιτ με τον αντίπαλό του Χάρη Δούκα. Επεσε θύμα της αυτοπεποίθησής του; Δεν του είπε κανείς ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο χαρίζει δημοσιότητα σε έναν άγνωστο μέχρι προχθές στο ευρύ κοινό των ψηφοφόρων;
Η αντιπολίτευση, σε ντο μείζονα ή σε ελάσσονα, αναθάρρησε διότι ανακάλυψε ότι υπάρχει. Σαν να μην το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. Μένει να βρουν το σχήμα που θα τους επιτρέψει να υπάρξουν ως πραγματική πολιτική δύναμη, είθε και πότε. Το ζητούμενο όμως είναι η κυβέρνηση. Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση με αυτοπεποίθηση. Το όριο όμως ανάμεσα στην αυτοπεποίθηση και την αλαζονεία είναι πολύ λεπτό. Κι όταν ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι πήρε το μήνυμα, ελπίζω να εννοεί ότι βρέθηκε αντιμέτωπος μ’ αυτό το όριο.
