Anything goes. Και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης που «προειδοποιεί» τους Θεσσαλούς να ψηφίσουν «σωστά», αν θέλουν να δουν εγκαίρως τα λεφτά. Και οι ναρκισσιστικές διακηρύξεις για απόλυτη κυριαρχία – «δεκατρία στα δεκατρία». Και ο Μπέος.
Τα πάντα θα επιτρέπονταν για μια πλειοψηφία που στον πρώτο γύρο έδειξε να ξεπερνά αγέρωχη τις πρώτες εκατό ημέρες που μέτρησαν σαν χίλιες. Ομως, η εξαέρωση των διακυβευμάτων για τον δεύτερο γύρο –και η εκλογική κόπωση– επέτρεψε να εκφραστούν και ρεύματα που η κυβέρνηση δεν είχε υπολογίσει.
Είναι το προχθεσινό αποτέλεσμα η «πρώτη ρωγμή» στην παντοδυναμία Μητσοτάκη; Ή ήταν μια κάλπη άδεια, με τοπικά χαρακτηριστικά, όπου απλώς αποδοκιμάστηκαν οι επίσημοι υποψήφιοι της Ν.Δ., υπέρ των «ανεπίσημων» νεοδημοκρατών; Και το ένα και το άλλο. Η κυβέρνηση δεν είναι τόσο ανίσχυρη όσο πιστεύουν οι αντίπαλοί της· ούτε τόσο ισχυρή όσο πιστεύει η ίδια.
Ποια αντιπολίτευση κέρδισε τη Ν.Δ.;
Η εκλογή αυτή είναι όντως δύσκολο να εκληφθεί ως δείκτης των πολιτικών συσχετισμών, όχι μόνο λόγω της χαμηλής συμμετοχής, αλλά και επειδή σε αυτήν μετρήθηκαν τα πρόσωπα, κυρίως στους δήμους. Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για την Περιφέρεια Θεσσαλίας.
Εκεί, η κυβέρνηση έδωσε τις τελευταίες ημέρες την εντύπωση ότι ενδιαφερόταν περισσότερο για την επικράτησή της παρά για την ανασυγκρότηση των κατεστραμμένων υποδομών και της παραγωγικής βάσης. Το αποτέλεσμα ήταν όντως παράδοξο: Αν ο Αγοραστός είχε καταφέρει στον δεύτερο γύρο απλώς να ισοφαρίσει την επίδοσή του στον πρώτο, θα είχε κερδίσει τον αντίπαλό του. Πήρε όμως 50.000 ψήφους λιγότερες – το ⅓ της δύναμής του. Γεγονός που δείχνει ότι μετά την πρώτη Κυριακή η Ν.Δ. και ο εκλεκτός της αυτοκτόνησαν, εμφανιζόμενοι με τον κυνισμό του ψηφολέκτη.
Ακόμη κι αυτή την πρωτοφανή αντιστροφή θα μπορούσε να τη «γειώσει» κανείς ως τοπική ιδιαιτερότητα. Υπάρχει όμως ένα υπερτοπικό χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί αυτές τις εκλογές απ’ όλες τις προηγούμενες μετά τον Μάιο του 2019. Για πρώτη φορά οι αντίπαλοι με τους οποίους αναμετρήθηκε –και έχασε– η Ν.Δ., δεν επεδίωξαν να τοκίσουν τη δυσαρέσκεια και τη διαμαρτυρία.
Ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Θεσσαλονίκη, ούτε καν στη θυμωμένη Θεσσαλία οι υποψήφιοι που επικράτησαν ήταν αντισυστημικοί ή «αντιμητσοτακικοί». Αντιθέτως. Ηταν υποψήφιοι «εντός θέματος», που σε τίποτε δεν θύμιζαν την αντιπολιτική του τουίτερ και της αψύτητας, που είχε μέχρι σήμερα να αντιμετωπίσει η Ν.Δ.
Αυτού του είδους η αντιπολίτευση, που φιλοδοξεί να νικήσει την κυβέρνηση στο δικό της πεδίο, της διαχειριστικής αξιοπιστίας, είναι και πολιτικά πιο αποτελεσματική, παρότι (και επειδή) δεν γαβγίζει. Αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις της πρώτης βραδιάς («τον Δούκα τον έβγαλε η Χρυσή Αυγή»), η Ν.Δ. δυσκολεύεται να καταλάβει από ποιους και γιατί έχασε. Κι αυτό μέχρι προχθές ήταν ίδιον των αντιπάλων της.
