Εντάξει, ομολογώ ότι –έστω και λιγότερο σε σχέση με το παρελθόν– συνεχίζει να με αιφνιδιάζει αυτό που συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας. Οπως η αλαζονεία ορισμένων, που εμφανίζουν εαυτούς πανευτυχείς για κάποια «νίκη» τους, την ώρα που άπαντες, φυσικά κι εκείνοι μαζί, βιώνουμε συλλογικά τη μία ήττα μετά την άλλη.
Επί παραδείγματι, παρακολουθούσα το βράδυ του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών τις δηλώσεις ορισμένων (ενδεικτικά αναφέρω τους Ν. Ανδρουλάκη, Γ. Παπανδρέου και Στ. Κασσελάκη), που βρίσκονταν μέσα στην καλή χαρά για την «καθαρή νίκη» των «συσπειρωμένων και ενωμένων προοδευτικών δυνάμεων». Πρόκειται για τους ίδιους που, συχνά δικαίως, καταγγέλλουν στελέχη της κυβερνώσας πλειοψηφίας για αλαζονική συμπεριφορά. Πώς αλλιώς, λοιπόν, να χαρακτηρίσει κάποιος τη δική τους στάση όταν βλέπουν λόγους πανηγυρισμού και χαράς τη στιγμή που από τους σχεδόν 450.000 εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους του Δήμου Αθηναίων, εισακούστηκαν από μόλις 64.000 πολίτες;
Βεβαίως, δεν είναι μόνον η Αθήνα: Στην περιφέρεια των Ιονίων Νήσων, η αποχή έφτασε στο 69,42%. Αλλά και πανελλαδικά καταγράφηκε πρωτοφανής απροθυμία πολιτών να συμμετάσχουν στην ίσως ιερότερη στιγμή της Δημοκρατίας. Ο κεφάτος αντίλογος ενδεχομένως θα μνημόνευε τη ρήση πως «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες».
Αναμφίβολα, υπάρχει μεγάλη απογοήτευση στην κοινωνία από το έργο των αιρετών, κάθε βαθμίδας. Και δεν είναι μόνο ελληνικό αυτό το φαινόμενο. Οπως, επίσης, υπάρχει σε άλλους και διάψευση υψηλών προσδοκιών, που μάταια είχαν από τους εκλεκτούς της ψήφου τους. Ειδικοί επιστήμονες και αναλυτές είναι καταλληλότεροι, ασφαλώς, για να αναλύσουν το φαινόμενο της απροθυμίας για προσέλευση στις κάλπες και να καταγράψουν τις πολλές αιτίες που το έχουν γιγαντώσει.
Μα και κάπου εδώ, δηλαδή βλέποντας τη στάση μας μπροστά στις κάλπες, είναι που επίσης αισθάνομαι αιφνιδιασμένος. Μια που μιλάμε για τις «αυτοδιοικητικές», ας αναρωτηθούμε: Ποια είναι η συμπεριφορά μας την κάθε μέρα μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων; Πώς λειτουργούμε στη γειτονιά, στην πόλη, στους δρόμους και στα πεζοδρόμια; Τι κάνουμε με τα σκουπίδια που παράγουμε; Η εικόνα μας είναι εικόνα μιας κοινωνίας που ζει με ενσυναίσθηση, με συμπόνια, με ανυπόκριτο ενδιαφέρον για το περιβάλλον και όλες τις υπάρξεις που φιλοξενούνται σε αυτό;
Δανειζόμενος κάτι από τον προαναφερθέντα κεφάτο αντίλογο, θα έλεγα πως αν ο πολίτης μπορούσε να αλλάξει την αυτοκαταστροφική καθημερινή συμπεριφορά του, τότε οι εκλογές, ναι, θα μπορούσαν να ενισχύσουν την προς το καλύτερο αλλαγή.
