Αν υπήρχε στοιχειώδης πολιτική επάρκεια, ειλικρίνεια ή εντιμότητα –διαλέγετε και παίρνετε– όσοι εξεγείρονται τώρα κατά του Κασσελάκη θα έπρεπε πρώτα να αναρωτηθούν ποιο είναι το κόμμα που του έδωσε τον ρόλο του αρχηγού. Ποιες πολιτικές συνθήκες και ποιοι ανθρώπινοι χαρακτήρες τις διαμόρφωσαν ή τις διαχειρίσθηκαν και ανέβασαν στην πολιτική σκηνή έναν άνθρωπο χωρίς ιδιότητες. Χωρίς πολιτικές απόψεις, χωρίς δυνατότητα πειθούς, ένα πρόσωπο ξεκρέμαστο όχι μόνον από την κοινωνία, αλλά και από τον φυσικό πολιτικό του χώρο. Ο κ. Κασσελάκης ήταν άγνωστος έως προχθές, και παραμένει άγνωστος. Και δεν αναφέρομαι στην ψυχολογική κατάρρευση που επέφεραν στα στελέχη οι εκλογικές αποτυχίες – με τελευταία αυτή των αυτοδιοικητικών. Μετράει κι αυτή, αναμφίβολα, όμως δεν φτάνει για να ερμηνεύσει το φαινόμενο. Τον μόνο παραλληλισμό που μου επιτρέπει η βιωμένη μνήμη μου είναι η κατάληξη της Ενωσης Κέντρου του αειμνήστου Ιωάννου Ζίγδη. Κοινώς, η πολιτική αβιταμίνωση που προκαλείται από την έλλειψη θέματος – ο μετανεωτερικός όρος «αφήγημα» που χρησιμοποιείται κατά κόρον έχει υποκαταστήσει το πολύ απλό: «Ποιο είναι το θέμα μας, παιδιά και σύντροφοι»; Ή, μάλλον, η αδυναμία κατανόησης του θέματος στο οποίο καλούνται να διαγωνισθούν. Είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκτός θέματος. Απέτυχε στην έκθεση ιδεών, που υποτίθεται πως ήταν και το δυνατό του σημείο. Πολεμούσε κατά του ανύπαρκτου νεοφιλελευθερισμού και μιας φαντασιακής Ακροδεξιάς, ενώ συγχρόνως, με τη λογική της αρχαίας Αριστεράς, επιτέθηκε ανελέητα στα μεσαία στρώματα τα οποία απείλησε με αφανισμό. Ελλείψει προλεταριάτου, αγκάλιασε την άναρχη μετανάστευση και εγκατέλειψε την εκπαίδευση στο έλεος της δήθεν «προοδευτικής» αδράνειας, μια σπατάλη δυνάμεων που προκάλεσε την πραγματική πτώχευση της Μεταπολίτευσης.
Ολοι αυτοί που σήμερα εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για την περίπτωση Κασσελάκη δεν τα έβλεπαν όλ’ αυτά τόσα χρόνια; Τους έκανε ο Πολάκης με τον Τσίπρα, όμως δεν τους κάνει με τον Κασσελάκη. Επικαλούνται τη γνησιότητα της Αριστεράς, ενώ υποτάχθηκαν ασμένως στη συνεργασία με τον Καμμένο. Αν δεν τα έβλεπαν σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουν επαγγελματικό προσανατολισμό. Αν τα έβλεπαν και τα δέχονταν σημαίνει ότι είναι κοινοί καιροσκόποι. Και ας μας παρατήσουν με τις ιδεολογίες τους και τα λοιπά ζαρζαβατικά του πολιτικού τους λαχανόκηπου. Περιμένω, κατά τα λοιπά, να ακούσω τη φωνή των περίφημων διανοουμένων της Αριστεράς. Απλώς να μας πουν πώς αντιλαμβάνονται την ύπαρξη της Αριστεράς το 2023. Αναρωτιέμαι μήπως τη σημερινή Αριστερά την εκφράζει αποτελεσματικότερα απ’ όλους ο κ. Κασσελάκης.
