H εφημερίδα των Αθηνών «Καιροί» εισέπραξε γενναίο μέρισμα Ιστορίας όταν δημοσίευσε (1874) το ανυπόγραφο άρθρο «Τις πταίει». Σ’ αυτό φωτογραφιζόταν ο Γεώργιος Α΄ ως ιθύνων νους πολιτικών μαγειρεμάτων, ευλογώντας σχηματισμούς κυβερνήσεων από κόμματα μειοψηφίας. Ψήγματα: «… Είδομεν τους υπουργικούς υποψηφίους επανερχομένους εις τας επαρχίας, κύπτοντας υπό το βάρος των προς τους εκλογείς δώρων […] Καλούνται εις την εξουσίαν κυβερνήσεις αποκρουόμεναι παρά της πλειοψηφίας του Εθνους, χορηγείται εις αυτάς η διάλυσις της Βουλής και συνάμα παν μέσον επηρεασμού των συνειδήσεων του λαού και νοθεύσεως των εκλογών» […] Η ευθύνη επί τοις συντελουμένοις ανήκει άπασα εις το στοιχείον εις το οποίον διά της διαστροφής των συνταγματικών ημών θεσμών συνεκεντρώθη ολόκληρος η εξουσία…».
Οταν ασκήθηκε δίωξη κατά του εκδότη Πέτρου Κανελλίδη, έσπευσε ο Χαρίλαος Τρικούπης ν’ αναλάβει την ευθύνη ως συντάκτης της οχληρής καταγγελίας. Προφυλακίστηκε ένα 24ωρο, αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και κατόπιν αθωώθηκε, καθώς «υπήρχαν δικασταί εις τας Αθήνας». Ο ευέλικτος βασιλιάς ακούγοντας τα βήματα των καιρών, ορκίστηκε πίστη στην Αρχή της Δεδηλωμένης.
Tριάντα χρόνια αργότερα ένας πόλεμος (1904-1905) μαινόταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Μαντζουρία (αξίζει μια ματιά στον χάρτη). Η τσαρική Ρωσία συγκρουόταν με την αναδυόμενη παγκόσμια δύναμη Ιαπωνία για το ποια θα καταβρόχθιζε εδάφη της καταρρέουσας Κίνας. Η Ευρώπη παρακολουθεί δίχως ανία, ενώ στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα. Ολοι τάσσονταν στο πλευρό του ομόδοξου ξανθού Γένους, μάλιστα στη Μητρόπολη της Αθήνας τελέσθηκε δοξολογία υπέρ των ρωσικών όπλων. Mην ξεχνάμε ότι η σύζυγος του Γεωργίου Α΄, βασίλισσα Ολγα, κόρη του μεγάλου δούκα Κονσταντίν Νικολάγιεβιτς Ρομανόφ, γεννήθηκε σε παλάτι της Αγίας Πετρούπολης. Στο «πρωινάδικο» του θρυλικού καφενείου Ζαχαράτου στο Σύνταγμα, στεντόρειοι απόστρατοι αξιωματικοί μαθαίνοντας (με πολυήμερη καθυστέρηση) τα νέα από το μέτωπο ξιφουλκούσαν για την τακτική που έπρεπε να υιοθετήσουν οι Ρώσοι ώστε να απωθήσουν τους Ιάπωνες. Ηταν νωπές κι οι πληγές από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και την πανωλεθρία μας, μόλις έναν χρόνο μετά την τέλεση των αναστάντων Ολυμπιακών Αγώνων, που κέρδισαν την τότε γνωστή οικουμένη.
Το ξεκαθάρισμα Ρώσων – Ιαπώνων δόθηκε στη γνωστή μάχη του Μούκδεν (σημερινό Σενγιάνγκ της Κίνας). Των Ιαπώνων ηγείτο ο στρατάρχης Ογιάμα, απόγονος σαμουράι, και των Ρώσων ο στρατάρχης Αλεξέι Κουροπάτκιν, που είχε κιλά τα παράσημα.
Οι «Καιροί» παρενέβησαν εκτυπώνοντας τον σφυγμό της κοινής γνώμης. Αφιέρωσαν πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο υπό την αιγίδα πηχυαίου τίτλου: «ΔΕΞΙΩΤΕΡΑ ΚΟΥΡΟΠΑΤΚΙΝ!», προτρέποντάς τον, και λόγω του ανάγλυφου του πεδίου, ν’ αναδιατάξει τις γραμμές και τη δύναμη πυρός προς άλλη κατεύθυνση. Αλίμονο, η συντριπτική νίκη των Ιαπώνων ήταν θέμα χρόνου, καθώς εκείνο το συλλεκτικό φύλλο έμελλε να μη διαβαστεί ποτέ από το επιτελείο του.