Ο ισλαμισμός είναι ταυτισμένος με τον ολοκληρωτισμό. Δεν ανέχεται τη δημοκρατία, δεν ανέχεται την ισότητα των γυναικών με τους άνδρες, δεν ανέχεται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, όπως και δεν ανέχεται τους αλλοθρήσκους, ακόμη και τους αλλοφύλους. Είναι τυχαίο ότι μέσα σε τόσους αιώνες Ιστορίας η δημοκρατία, ως πολιτικό καθεστώς, δεν ρίζωσε ποτέ στην επικράτεια του Ισλάμ, ακόμη και αυτού που δεν ταυτίζεται με τον ισλαμισμό; Ηταν η αφέλεια των Αμερικανών στον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ. Σκόπευαν, λέει, να κάνουν εξαγωγή της δημοκρατίας. Η δημοκρατία όμως δεν είναι ιδεολογία για να επιβληθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι τη θέση αυτή τη διατύπωσαν πρώην τροτσκιστές όπως ο Γούλφοβιτς – σύμβουλος του προέδρου Μπους.
Ο ισλαμισμός είναι ένα είδος θεοκρατικού λενινισμού, μια ολοκληρωτική αντίληψη για την κοινωνία που θέλει να αφανίσει οτιδήποτε δεν ενστερνίζεται τις επιταγές του. Ο απολυταρχισμός απαιτεί υπακοή από τους υπηκόους του. Ο ολοκληρωτισμός απαιτεί ταύτιση. Κι από αυτήν την άποψη ο λενινισμός δεν διαφέρει από τον φασισμό.
Στο σημείο αυτό εμφανίζονται τα παράδοξα. Πώς είναι δυνατόν «συλλογικότητες» που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιφασιστικές στις δυτικές κοινωνίες να υπερασπίζονται τον ισλαμισμό; Πώς είναι δυνατόν οι βλαμμένοι woke να σκίζουν τις αφίσες με τα πρόσωπα των ομήρων στη Νέα Υόρκη; Υπερασπίζονται τους βιασμούς των γυναικών από τη Χαμάς; Μάλλον δεν καταλαβαίνουν από Ιστορία και δεν αντιλαμβάνονται τι παίζεται σήμερα στη Μέση Ανατολή. Αν οι ίδιοι έπεφταν στα χέρια της Χαμάς, η Δύση θα πάλευε για τη σωτηρία τους. Είναι αντισημιτισμός; Κάποτε προνόμιο της λαϊκιστικής Δεξιάς που εδώ και μερικές δεκαετίες το έχει κερδίσει ως δικαίωμα και η άκρα Αριστερά. Στη Γαλλία, η Λεπέν τον εγκατέλειψε και τον κληρονόμησε ο Μελανσόν. Και εκμεταλλεύθηκε την ταύτισή του με τον «αντιφασισμό». Σ’ εμάς εδώ παραμένει ένας από τους διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα στην άκρα Δεξιά και στο «προοδευτικό» της αντίβαρο, την άκρα Αριστερά.
Αλήθεια τι σημαίνει «αντιφασισμός» στις δυτικές κοινωνίες σήμερα; Μέχρι προχθές ήταν ένα φαντασιακό νεφέλωμα το οποίο στηριζόταν στον υποτιθέμενο αυταρχισμό της πολιτικής εξουσίας. Σήμερα βρήκε το πρόσωπό του στην εχθρότητα απέναντι στο Ισραήλ και ταύτισε τον αντιιμπεριαλισμό με τον αντισημιτισμό. Ποιος το πίστευε πριν από μερικά χρόνια ότι θα βλέπαμε κτίρια σε πόλεις της Ευρώπης σημαδεμένα με το άστρο του Δαβίδ;
Ποιος είναι ο φασίστας στη Μέση Ανατολή; Και ποιος ο ιμπεριαλιστής; Ο στρατιώτης του Ισραήλ που πολεμάει για να υπερασπιστεί τη χώρα του και τη δημοκρατία του; Ή ο τρομοκράτης της Χαμάς που πολεμάει για να εξαφανίσει το Ισραήλ από τον χάρτη και να επιβάλει τον θεοκρατικό του ολοκληρωτισμό; Το μυαλό του Ευρωπαίου αντιφασίστα, ελαφρώς ή λιγότερο ελαφρώς, σαλεμένο από τα μολότοφ, δεν φτάνει έως εκεί.
Μέχρι την 7η Οκτωβρίου γίνονταν καθημερινά διαδηλώσεις στο Ισραήλ κατά του διεφθαρμένου Νετανιάχου. Από το 2006 που εξελέγη η Χαμάς στη Γάζα έχουμε δει καμιά διαδήλωση Παλαιστινίων επειδή η «ανθρωπιστική» βοήθεια της Ευρώπης, αντί να χρησιμοποιηθεί για νοσοκομεία και σχολεία, έγινε τούνελ και ρουκέτες; Αν ναι, δέχομαι διόρθωση. Ο αρχηγός της Χεζμπολάχ στο παρθενικό του διάγγελμα προχθές είπε πως ο πόλεμος δεν είναι εναντίον της Χαμάς, αλλά εναντίον των Παλαιστινίων.
Αντιφασίστες όλου του κόσμου, ενωθείτε. Υπερασπιστείτε τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, το Ιράν, το Κατάρ και όποιον πολεμάει το «φασιστικό» Ισραήλ. Πώς είναι δυνατόν σήμερα να είσαι «αντιφασίστας» και να μην είσαι αντισημίτης. Η Ιστορία βέβαια μας διαβεβαιώνει περί του αντιθέτου, όμως ποιος νοιάζεται για την Ιστορία. Και ποιος ενδιαφέρεται για την ταύτιση του σημερινού «αντιφασισμού» με τον ευρωπαϊκό φασισμό του Μεσοπολέμου και τον δολοφονικό αντισημιτισμό του;
Ο σημερινός «αντιφασισμός» είναι με το μέρος των θυμάτων. Και τα θύματα στην υπόθεση της Μέσης Ανατολής είναι οι Παλαιστίνιοι, από τότε τουλάχιστον που έπαψαν να θεωρούνται πράκτορες των Αγγλων και μεταμορφώθηκαν σε αιχμή του δόρατος κατά της Δύσης. Θύτες είναι οι Ισραηλινοί, ασχέτως αν από το 1948 οι πόλεμοι που έχουν κάνει είναι αμυντικοί, με εξαίρεση ενδεχομένως του Σουέζ το 1956.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατάληξη. Ομως εκείνο που μπορούμε να διαπιστώσουμε προς το παρόν είναι πως στη Δύση επικρατεί σύγχυση απέναντι στον θεοκρατικό λενινισμό που διεκδικεί την επέκταση της επικρατείας του.