Πριν από περίπου ένα χρόνο, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, με εισήγηση της αρμόδιας υπηρεσίας, αποφάσισε να ξεριζώσει λεύκες που υπήρχαν σε διάφορες περιοχές της πόλης και να τις αντικαταστήσει με άλλα, πιο καλαίσθητα δέντρα. Οι λεύκες ήταν γέρικες και αρκετές φορές με ένα δυνατό Βαρδάρη έπεφταν επάνω σε σταθμευμένα αυτοκίνητα. Επίσης, ο Δήμος Θεσσαλονίκης μια σειρά από άρρωστα δέντρα που ήταν φυτεμένα σε κεντρικό δρόμο τα ξερίζωσε και αυτά, και στη θέση τους φύτεψε ισάριθμα καλλωπιστικά. Τότε έγινε στην πόλη μια μίνι εξέγερση από τους γνωστούς οικολογικούς κύκλους, τις συλλογικότητες της Αριστεράς και την αντιπολίτευση στο δημοτικό συμβούλιο. Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, το πράσινο έχει αναπληρωθεί 100%, το θέαμα με τις νέες δενδροφυτεύσεις είναι σαφώς καλύτερο απ’ ό,τι ήταν με τις γέρικες λεύκες και οι Θεσσαλονικείς έμειναν με τις διαμαρτυρίες των γνωστών κύκλων που λένε «όχι» σε όλα. Φυσικά, υπάρχουν και οι αρνητές της πραγματικότητας, οι οποίοι ισχυρίζονται πως ο Ζέρβας στέρησε τη Θεσσαλονίκη από το πράσινο.
Διαβάζοντας τις κινητοποιήσεις που έγιναν στα Εξάρχεια για να μην κοπούν κάποια δέντρα –μου είναι άγνωστο αν αυτοί που κινητοποιούνται είναι κάτοικοι της περιοχής ή απλώς συχνάζουν σε αυτήν– αναρωτήθηκα αν είναι τόσο φυσιολάτρες ή αν υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτές τις οικολογικές ανησυχίες τους. Το μυαλό μου ξαφνικά έκανε ένα άλμα και θυμήθηκα την πονεμένη ιστορία του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό. Εκεί –όπου κυκλοφορούσαν μόνον αρουραίοι και ρακοσυλλέκτες– διάφορες αριστερές συλλογικότητες ανακάλυψαν την ύπαρξη ενός οικοσυστήματος με πτηνά εκπάγλου ωραιότητος, προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και η επένδυση ματαιώθηκε. Ηταν, αν θυμάμαι καλά, το σωτήριο έτος 2006.
Λάτρεις εκ πεποιθήσεως της ακινησίας, οι αριστερές συλλογικότητες γνωρίζουν πως στο νέο τοπίο αυτές δεν θα έχουν θέση. Και γι’ αυτό δίνουν αγώνα οπισθοφυλακής.
Ας μη νομίσει ο αναγνώστης πως οι διαμαρτυρόμενοι για την κοπή των δέντρων στα Εξάρχεια ενδιαφέρονται για το πράσινο. Δεν θέλουν να γίνει ο σταθμός του μετρό. Θέλουν τα πάντα να παραμείνουν ως έχουν. Δεν θέλουν να δουλέψουν οι κατασκευαστικές εταιρείες –διότι αυτοί είναι αντικαπιταλιστές–, δεν θέλουν να βρουν δουλειά εκατοντάδες πολίτες –πιστοί στο δόγμα «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα»–, δεν θέλουν να αναβαθμιστεί οικονομικά η περιοχή. Οπως και στον Βοτανικό, προτιμούν τη βρωμιά και τη μιζέρια, από την ανάπτυξη και τη βελτίωση της καθημερινότητας των κατοίκων της περιοχής. Τα ίδια είχαν γίνει και με την επένδυση στο Ελληνικό. Προτιμούσαν να παραμείνει κρανίου τόπος, παρά να γίνει αυτό που αποκαλούμε «ελληνική Ριβιέρα», μια επένδυση πολλών δισ. που θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Ενα κοινό νήμα συνδέει Βοτανικό – Ελληνικό – σταθμό Εξαρχείων. Η αντίδραση σε οτιδήποτε πάει να αλλάξει την όψη μιας περιοχής. Λάτρεις εκ πεποιθήσεως της ακινησίας, οι αριστερές συλλογικότητες γνωρίζουν πως στο νέο τοπίο αυτές δεν θα έχουν θέση. Και γι’ αυτό δίνουν αγώνα οπισθοφυλακής. Είναι ένα μυστήριο πώς η «πρόοδός» τους συμβαδίζει με την υποβάθμιση της καθημερινότητας.