Ο θρύλος της περιοχής λέει ότι η πλατεία Εξαρχείων ήταν δρυμός. Ελαφάκια, αγριογούρουνα, σκιουράκια και αγριοκάτσικα ζούσαν αμέριμνα απολαμβάνοντας τα δώρα της φύσης. Με το πέρασμα των αιώνων ο δρυμός, ως γνωστόν, αποψιλώθηκε. Η αστική ανάπτυξη κατέστρεψε την πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής, από την οποία διεσώθησαν μόνον καμιά εβδομηνταριά αρχαία δέντρα. Αυτά, κατά τον θρύλο, ήσαν ένας από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου στην Αθήνα. Νομίζω αυτά είχε υπόψη του ο κ. Δούκας όταν είπε ότι μέσα σε πέντε χρόνια μπορεί να μειώσει τη θερμοκρασία της πρωτεύουσας κατά πέντε βαθμούς. Επίσης προστάτευαν την περιοχή από τις πλημμύρες. Οι κάτοικοι της συνοικίας περνούσαν τη μισή ζωή τους κάτω από τη σκιά τους, απολαμβάνοντας το τιτίβισμα των πτηνών και την ευεργετική εισπνοή του οξυγόνου. Αυτά καθάριζαν την ατμόσφαιρα τόσα χρόνια όταν οι κουκουλοφόροι έκαιγαν κάδους απορριμμάτων ή ασκούνταν στο αγαπημένο τους άθλημα, τη ρίψη μολότοφ. Τα δέντρα επέζησαν από τις μολότοφ και τα χημικά, αλλά τα έφαγε το μετρό. Για κάποιον παράξενο λόγο αυτό το μετρό δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς σταθμούς. Αυτοί χρησιμεύουν για να μπαινοβγαίνει ο κοσμάκης που το χρησιμοποιεί. Θα υπάρχει κάποια λύση, ο καπιταλισμός όμως δεν θέλει να ξοδέψει ούτε δεκάρα για να τη βρει. Αντί γι’ αυτό επέλεξαν να ξεριζώσουν τα δέντρα, να τα μεταφυτεύσουν και να μεταφέρουν ορισμένα απ’ αυτά στη θέση τους όταν ολοκληρωθούν οι εργασίες.
Θρήνος και οδυρμός. Στη φωτογραφία, εμφανίζεται κοπέλα γονατιστή. Κλαίει ή προσεύχεται; Της κλέβουν τη ζωή της, το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της; Δεν είναι παράξενο που όλοι αυτοί υποθέτω ότι αντιμετωπίζουν με συμπάθεια τους Παλαιστινίους. Αισθάνονται και αυτοί βομβαρδισμένοι. Εν τω μεταξύ, εκφράζω την έκπληξή μου για τη σιωπή ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως η Human Rights Watch, ο ΟΗΕ και, κυρίως, η Γκρέτα Τούνμπεργκ.
Ο νεοεκλεγείς κ. Δούκας, ως γνήσιος σοσιαλδημοκράτης, ζητάει διαβούλευση. Θέλει μεν το μετρό, αλλά δεν θέλει να κοπούν τα δέντρα. Μάλλον δεν ξέρει τι θέλει. Κι αν συνεχίσει έτσι όπως άρχισε, μάλλον θα δούμε να μη γίνεται τίποτε στην Αθήνα εκτός από διαβουλεύσεις. Το μετρό είναι ένα κοινωνικό έργο και δεν αφορά μόνο τους κατοίκους των Εξαρχείων. Αφορά τα εκατομμύρια που ζουν στην πρωτεύουσα. Αυτά όμως ακούγονται κοινότοπα μπροστά στον πρωτογονισμό της αντίδρασης. Με μπόλικη δόση υποκρισίας, εννοείται. Είναι της ιδίας ποιότητος με αυτήν που θέλει μεν το πεζοδρόμιο ανοιχτό, αλλά δεν θέλει να κοπεί η νεραντζιά που το κλείνει, στο οποίο πεζοδρόμιο παρκάρει κιόλας επειδή βιάζεται. Και εννοείται ότι δεν θέλει το μετρό.
