Γύρω από το πρόσωπο του Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος πέθανε προχθές στα εκατό του, περιστρέφονται διάφοροι αστικοί μύθοι. Ενας από αυτούς είναι πως όταν τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ Ειρήνης, το 1973, και ενώ ανέμενε την ανακοίνωση του ονόματός του, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα γέλια του για το γεγονός ότι κάποιος –πόσο μάλλον η Σουηδική Ακαδημία– τον τιμούσε με το ύψιστο βραβείο ειρήνης.
Ο πιο αγαπητός αστικός μύθος στους Ελληνες σχετικά με τον Κίσινγκερ είναι ότι ποθούσε διακαώς την καταστροφή της Ελλάδας και του ελληνισμού ευρύτερα. Το μεγάλο πρόβλημα όμως των Ελλήνων συνωμοσιολόγων –ένα ακόμα δηλαδή– αναφορικά με τον Κίσινγκερ είναι ότι τον παρουσιάζουν σαν έναν εμμονικό άνθρωπο, που δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο παρά μόνον πώς θα πλήξει τους Ελληνες.
Ο Κίσινγκερ είχε μια ροπή στον αυταρχισμό, ωστόσο, δεν ήταν εμμονικός, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το πεδίο του, την εξωτερική πολιτική. Και δεν τον ενδιέφερε ποσώς η Ελλάδα. Αυτό που τον απασχολούσε, και υπήρξε εξαιρετικά συστηματικός, μεθοδικός και αμείλικτος ως προς αυτό, ήταν η προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων. Αυτό, με έναν πραγματιστικό έως και κυνικό, ωμό τρόπο. Ετσι έγινε ο κύριος εκφραστής της αμερικανικής «ρεαλπολιτίκ» και σφράγισε τον 20ό αιώνα με τη διπλωματική του δεινότητα, όντας πρόσωπο που έχαιρε έως το τέλος μεγάλου σεβασμού τόσο από φίλους όσο και από εχθρούς.
Ο λεγόμενος και «Μέτερνιχ του 20ού αώνα» (για να θυμηθούμε ένα άλλο, παλαιότερο, αρπακτικό «γεράκι» της διπλωματίας) συνδέθηκε κυρίως με τα χρόνια της προεδρίας Νίξον, με μια περίοδο δηλαδή της αμερικανικής ηγεμονίας κατά την οποία έγινε μεν το άνοιγμα προς την Κίνα κι έληξε ο πόλεμος στο Βιετνάμ (αφού πρώτα κλιμακώθηκε άγρια), πλην όμως ο Λευκός Οίκος στιγματίστηκε με σκάνδαλα διαφθοράς, υποκλοπών, κατάχρησης εξουσίας, παράνομων μυστικών βομβαρδισμών (βλέπε Καμπότζη το 1969-70), ανοχής ή και υποστήριξης της βίαιης ανατροπής δημοκρατικών καθεστώτων (βλέπε Ελλάδα το 1967 και Χιλή το 1973), καθώς και στρατιωτικών εισβολών (Κύπρος, 1974).
Το όνομα του Κίσινγκερ ειδικά κηλιδώθηκε από τις παρασκηνιακές κινήσεις του σχετικά με τις σφαγές στον Ανατολικό Τιμόρ το 1975 (μιλάμε για 20.000 νεκρούς – σύμφωνα με άλλες εκδοχές για 103.000-180.000!). Η Σουηδική Ακαδημία τον τίμησε με το Νομπέλ Ειρήνης, πολλοί άλλοι πάντως θεωρούσαν πως θα έπρεπε να δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου…
Δεν χρειάζεται κάποια τρελή θεωρία συνωμοσίας για να καταλάβει κανείς ότι πίσω από τον μύθο του γέλιου του ως τιμωμένου με το βραβείο Νoμπέλ κρύβεται και μια δόση αλήθειας. Είναι αυτή η περίεργη αλήθεια που πολύ συχνά φανερώνουν οι μύθοι, ενίοτε πολύ πιο εύγλωττα από ό,τι τα πραγματικά γεγονότα.