Οι δωρεές της Αθηνάς Παπαχρήστου και των Σωτηρίας και Παναγιώτη Αραμπατζή στο ΕΚΑΒ Μεσολογγίου και στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου αντίστοιχα, που μας έκαναν να νιώσουμε εξακολουθητικά τη διαστολή της ψυχής, τράβηξαν την κουρτίνα σε δύο όψεις του ελληνικού σύμπαντος. Σε εκείνη του τεράστιου αποθέματος ανθρωπιάς στα περιθωριοποιημένα βάθη της κοινωνίας των ηλικιωμένων. Σε ανθρώπους οι οποίοι πάλεψαν πολύ για την επιβίωση, όμως διάλεξαν να καταθέσουν τους κόπους τους εκτός του οικείου περιβάλλοντος, μακράν του άμεσου δρώντος κόσμου τους, για τις μελλοντικές ημέρες όλων των άλλων, την απρόσκοπτη συνέχεια της ζωής. Και μολονότι, μαζί με το ευεργετικό αποτέλεσμα της ενέργειας ήρθε στην επιφάνεια ολόλαμπρο και το πρόσωπο, κυρίως αυτό, λόγω του συμβολισμού της μεγάλης πράξης, εκείνοι παρουσιάστηκαν ταπεινοί, απλοί, οικονόμοι στα λόγια, ήσυχοι, σαν οι μεγαλόδωρες κινήσεις τους να ήταν κάτι το αναμενόμενο, το αυτονόητο, το υποχρεωτικό.
Οι καμπάνες που χτύπησαν η Αθηνά Παπαχρήστου και το ζεύγος Αραμπατζή για την κατάσταση του ΕΣΥ είναι η άλλη όψη. Με τον εξής απόηχο: «μόνο ο δικός μας οβολός δεν αρκεί». Η διαφορά μεταξύ φιλανθρωπίας –πυλώνας της οικονομίας σε εποχές κρίσης– και κρατικής πρόνοιας είναι ότι η πρώτη διασφαλίζει την κατά τόπους και κατά περίσταση κοινωνική ευημερία ενώ η δεύτερη την καθολική ευημερία. Η δωρεά ενός ασθενοφόρου αξίας 67.000 ευρώ, ποσού δυσανάλογου προς την οικονομική ευχέρεια μιας συνταξιούχου αγρότισσας, κίνηση σχεδόν ηρωική, που ανακουφίζει, σώζει ζωές στην περιοχή, είναι σαν να έδωσε μια αγκωνιά στο κράτος – «τώρα κάνε περισσότερα εσύ». Η προσφορά 100.000 ευρώ, καρπός μόχθου δεκαετιών στη Γερμανία, που μετουσιώθηκε σε λεωφορείο μεταφοράς ΑμεΑ, ιατρικά μηχανήματα, κλιματιστικά, υπολογιστές, εκτυπωτές, εργασίες επισκευής στο νοσοκομείο, φανέρωσε την επικινδυνότητα του κοινού τόπου –πληγές του ΕΣΥ–, της επανάληψης που κάνει την εικόνα του ανεκτή.
Θα μείνει κάτι πέρα από την καλοσύνη που λιγοστεύει τον πόνο, περιορίζει τη δυστυχία, περισώζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ίσως βρει μιμητές; Οι δωρητές δεν θέλησαν να μείνουν ένοικοι του μαρασμού που σκοτώνει αργά και με επιμέλεια το μέλλον. Το ΕΣΥ αιμορραγεί από εξουθένωση και ελλείψεις. Θεραπεύεται αργά. Βραδύτερα από εκείνα που το αρρωσταίνουν. Οι ανάγκες είναι που ορίζουν τα αληθινά περιγράμματα. Το είπαν με τον τρόπο τους οι δωρεές.
