Τα ακούσματα κλασικής μουσικής προσφέρουν μια αυτόματη μύηση στην αρμονία που απλώνεται στη σκέψη και εκδηλώνεται στη ζωή και στις δραστηριότητές μας. Ο όρος προσδιορίζει τη μουσική που είναι τόσο άρτια δομημένη ώστε έγινε «κλασική». Ανταποκρίνεται δηλαδή στα αισθητικά ιδεώδη πολλών εποχών και όχι μόνο στις μόδες της στιγμής. Πρόκειται λοιπόν για ένα ανεκτίμητο δώρο, που προσφέρεται σε όλους και μάλιστα δωρεάν, μέσα από το Διαδίκτυο, από τη βρετανική, τη γερμανική ή την Ελληνική Ραδιοφωνία (παραμένει υψηλού επιπέδου το Γ΄ Πρόγραμμα) ή τις συνδρομητικές μουσικές εφαρμογές. Ο καθένας μπορεί γρήγορα να ψάξει και εύκολα να προσανατολιστεί ακόμα κι αν π.χ. ακούει μόνο τραπ, ένα μάλλον «καμένο» μουσικό ιδίωμα που, όπως μαθαίνουμε, σαρώνει στη νεολαία παγκοσμίως (δεν πειράζει, όλοι έχουμε ακούσει ανοησίες). Η κλασική μουσική είναι εύκολη μουσική κι ας επιμένουν ορισμένοι λάτρεις της να της κάνουν κακό μεταδίδοντας την εντύπωση ότι πρέπει να γίνεις Αϊνστάιν για να αξιωθείς να την «καταλάβεις». Τα κλασικά έργα είναι «μεγαλόψυχα». Προσφέρονται αμέσως ακόμα και στον πιο άσχετο, αρκεί να θέλει να τα προσεγγίσει – κι αυτό ισχύει για τα μεγάλα έργα σε όλες τις τέχνες. Μόνο οι μπούρδες ζαλίζουν, μπερδεύουν και απαιτούν δήθεν «προετοιμασία». Η πραγματική τέχνη διαφωτίζει αμέσως και δεν απαιτεί ατελείωτο φροντιστήριο, όσο κι αν μόλις ερχόμαστε σε επαφή μαζί της θέλουμε μετά πολλά να μάθουμε γι’ αυτήν.
Και υπάρχουν βεβαίως και οι συναυλίες. Την περασμένη Πέμπτη στο Μέγαρο Μουσικής πραγματοποιήθηκε η ετήσια συναυλία της Ελληνικής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων (ΕΛΣΟΝ) σε έργα Σεργκέι Ραχμάνινοφ υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή της ορχήστρας, του 34χρονου Διονύση Γραμμένου – που πλην της ΕΛΣΟΝ ανοίγεται διαρκώς με τακτικές εμφανίσεις σε ευρωπαϊκές ορχήστρες. Η ΕΛΣΟΝ μάς πρόσφερε το Δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο και τη Δεύτερη Συμφωνία του Ρώσου συνθέτη, καθώς φέτος έκλεισαν 150 χρόνια από τη γέννησή του. Στο Δεύτερο Κοντσέρτο «συνέπραξε» με την ορχήστρα ο βιρτουόζος πιανίστας Βασίλης Βαρβαρέσος. Πρόκειται για δύο από τα πιο δημοφιλή έργα του κλασικού ρεπερτορίου, που μας ενθουσίασαν όλους στη γεμάτη Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης. Χειροκροτήσαμε πολλές φορές αυτά τα εβδομήντα πολύ νέα παιδιά, που δεν είναι επαγγελματίες μουσικοί, αλλά τολμούν να αναμετρηθούν και να αποδώσουν με πάθος και πειθαρχία έργα που εδώ και δεκαετίες έχουν γίνει πασίγνωστα μέσα από τις εκτελέσεις τους από μεγάλες διεθνείς ορχήστρες. Δίνουν οι νέοι και οι νέες μουσικοί της ΕΛΣΟΝ ένα παράδειγμα θάρρους, ταλέντου και αφοσίωσης. Υπάρχει νεολαία που, ακόμα κι αν ακούει (και) τραπ, δεν είναι παγιδευμένη (trapped) ούτε στην τραπ ούτε στην κουλτούρα της άγονης αντίδρασης.