«Ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς, 1956», γράφει από πίσω η φωτογραφία. Ανω-κάτω το σπίτι, ανοιχτή η διπλή συρόμενη πόρτα, σαλόνι τραπεζαρία ένα. Για να χορέψουν, μάζευαν τα έπιπλα, μέχρι και τα κρεβάτια έλυναν, έσερναν χορό μακρύ που πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο. Μουσική από πικάπ, από ερασιτέχνες οργανοπαίκτες, τραγούδια α καπέλα. Το γλέντι τρικούβερτο, έσβηνε το πρωί. Κάθε τραπέζωμα μυθικό. Η γιαγιά Κατίνα και οι θείες μου, η Πόπη και η Βαγγελιώ, τρεις αδελφάδες σε μια μονοκατοικία σε μια παλιά γειτονιά του Πειραιά στην άκρη της χερσονήσου, με τις οικογένειές τους. Δεν γλεντούσαν απλώς μαζί, ζούσαν μαζί, έντεκα νοματαίοι κάτω από την ίδια στέγη. Από τα κουζινάκια τους (η καθεμία είχε το δικό της νοικοκυριό στο σπίτι) έβγαιναν μικρά θαύματα. Στην αυλή, στο κέντρο του σπιτιού, αυλίζονταν τις γιορτινές ημέρες γυναίκες και άντρες με πιατέλες στα χέρια. Η αυλή των θαυμάτων.
Προβάλλεται μπροστά μου ζωντανό το γλέντι της φωτογραφίας. Οι καλεσμένοι πολλοί στο ρεβεγιόν, τα φαγητά περισσότερα πάντα. Πειραιώτικοι και πολίτικοι μεζέδες μαζί. Μυδοσαλάτα, γαριδοσαλάτα, πιατέλα με φέτα από τον Αργυρίου (τι όμορφο τυροπωλείο που ήταν αυτό!), γραβιέρα, κεφαλογραβιέρα και ροκφόρ, πιατέλα με αλλαντικά, διάφορα αέρος και, φυσικά, παστουρμάς. Σουτζούκι τηγανητό σε βούτυρο. Τσιροσαλάτα, μένουλες παστές, λιαστά καλαμάρια. Ελιές Καλαμών. Κεφτέδες, οι θρυλικοί κεφτέδες της γιαγιάς, με μπόλικο κρεμμύδι, δυόσμο και τριφτή πατάτα. Ντολμαδάκια γιαλαντζί, συκωταριά τηγανητή. Ταραμοσαλάτα (ροζ πιθανότατα), μύδια γεμιστά. Λακέρδα πολίτικη με ξερό κρεμμύδι και λάδι. Λακέρδα απαραιτήτως. (Ενα οικογενειακό ανέκδοτο: Πήγε, λέει, ο παππούς, φρεσκοπαντρεμένος με τη γιαγιά, με το πρώτο βδομαδιάτικο να πάρει τρόφιμα για το σπίτι. Γύρισε με λακέρδα, σουτζούκι, παστουρμά. «Πού είναι, Αγγελε, τα αυγά, το κρέας, τα ζαρζαβατικά;» ρώτησε τον Κωνσταντινουπολίτη εμβρόντητη η τσαπερδόνα Πειραιώτισσα. Τσιμουδιά. Γελούσαν με τις ώρες.) Εβδομήντα χρόνια μετά, στο ίδιο σπίτι, αλλιώς διαρρυθμισμένο πια, έχουν αλλάξει θέση οι μέσα τοίχοι, έχουν βαφτεί με Farrow & Ball, οι κυρίες δεν φορούν καπελίνα και γάντια, η μουσική είναι από φορητό ηχείο, οι φωτογραφίες από κινητά. Τα μωσαϊκά όμως είναι ίδια. Και οι μεζέδες, πάνω-κάτω ίδιοι: θα έχουμε σίγουρα λακέρδα, συκωταριά, παστουρμά ζεστό στο χαρτί. Μύδια γεμιστά, αν και είναι ζόρικο το γέμισμα. Θα φτιάξουμε και μια κασόπιτα ηπειρώτικη, σε όλους αρέσει αυτή. Εβδομήντα χρόνια μετά, ίδια και άλλα πράγματα: Το φαγητό ως συλλογικό βίωμα, ως παράγοντας κοινής μνήμης. Οι μεζέδες ως στοιχείο και καταλύτης του γλεντιού. To τελετουργικό της γιορτής. Οι σεκάνς του γλεντιού, τα απρόοπτα, η κορύφωση. Η αξία της παρέας. Ανήκουμε στους ανθρώπους μας.
