Ρίχνω μια ιδέα. Να βρεθεί πρωτίστως ένας παραγωγός που θα αποφασίσει να γυρίσει μια ταινία για την Ελένη Παπαδάκη. Μετά θα βρει και έναν καλό σκηνοθέτη –προφανώς αλλοδαπό, διότι ποιος Ελληνας θα τολμήσει να θίξει τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς– και θα ακολουθήσει η επιλογή των ηθοποιών. Οσο πιο μεγάλο το μπάτζετ τόσο πιο τρανταχτά θα είναι τα ονόματα. Την Ελένη Παπαδάκη, αυτό το τραγικό πρόσωπο, θα μπορούσαν να την υποδυθούν πολλές διάσημες ηθοποιοί του διεθνούς στερεώματος, αν άξιες Ελληνίδες συνάδελφοί τους δήλωναν ιδεολογικά κωλύματα. Το θέμα αναμφίβολα συναρπαστικό. Μια ντίβα πέφτει θύμα συναδελφικού φθόνου και πολιτικής μισαλλοδοξίας.
Το ιστορικό πλαίσιο της ταινίας ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Οδομαχίες, συσκέψεις, εκτελέσεις, απόγνωση των αμάχων. Ενας καλός σκηνοθέτης θα κάνει θαύματα με αυτό το υλικό. Δεν χρειάζεται ίχνος μυθοπλασίας. Τα όσα συνέβησαν εκείνον τον Δεκέμβρη στην Αθήνα αρκούν για ένα άριστο σενάριο. Αλλωστε τα γεγονότα εκείνης της εποχής ξεπερνούν κάθε ίχνος φαντασίας για τη σκληρότητά τους. Και ας προτάξει για τυπικούς λόγους ο παραγωγός το γνωστό «τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικές, κ.λπ.». Η Ιστορία ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από τέτοιες διαβεβαιώσεις, διότι είναι πάντα παρούσα.
Το θέμα, αναμφίβολα συναρπαστικό. Μια ντίβα πέφτει θύμα συναδελφικού φθόνου και πολιτικής μισαλλοδοξίας. Αλλά…
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Μάρκο Τζούλιο Τζιορντάνα γύρισε την ταινία «Νύκτες οργής» το 2008, με πρωταγωνιστές τη Μόνικα Μπελούτσι και τον γνωστό ήρωα των έργων του Αντρέα Καμιλέρι, τον Λούκα Τζινγκαρέτι. Θέμα της ταινίας η εκτέλεση από τους Ιταλούς παρτιζάνους, το 1945, των ηθοποιών Λουίζα Φερίντα και Οσβάλντο Βαλέντι, οι οποίοι ενεπλάκησαν στους πολιτιστικούς μηχανισμούς του φασιστικού καθεστώτος και ακολούθησαν μια πορεία προς την προσωπική τους άβυσσο. Η ταινία προβλήθηκε και στους ελληνικούς κινηματογράφους και στην τηλεόραση. Ο σκηνοθέτης μπόρεσε και ισορρόπησε πάνω στο λεπτό ζήτημα των ορίων της συνεργασίας, αφήνοντας τον θεατή να κρίνει. Είναι μια έξοχη ταινία και αναρωτιέμαι γιατί το τόλμησε αυτό ένας Ιταλός σκηνοθέτης και δεν βρίσκεται ένας Ελληνας συνάδελφός του να κάνει μια ταινία για την Ελένη Παπαδάκη.
Πιθανόν θα κατηγορηθεί για αναμόχλευση παθών ή ακόμα χειρότερα για «αντικομμουνισμό». Βαριά «μομφή». Επίσης είναι πιθανόν να «θάψουν» το έργο του οι κριτικοί κινηματογράφου οι οποίοι ως γνωστόν, οι περισσότεροι, ιδεολογικά γέρνουν μονόπατα. Αλλά το κυριότερο εμπόδιο είναι οι αίθουσες. Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε. Η τύχη της ταινίας «Ελένη» ήταν ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση πως τέτοιου προσανατολισμού ταινίες δεν χωρούν στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Και το μήνυμα ελήφθη. Συνεπώς το έργο κατεβαίνει, πριν καν ανέβει. Ανεξαρτήτως όλων αυτών, το θέμα της Ελένης Παπαδάκη είναι συναρπαστικό και περιμένει δύο-τρεις τολμηρούς ανθρώπους, που θα αποδώσουν με άρτιο σκηνοθετικά τρόπο και έντιμη ιστορική αφήγηση το δράμα της μεγάλης τραγωδού. Θα ήταν υπερβολή ή θα ήμουν προκλητικός αν πρότεινα την ταινία να τη συγχρηματοδοτήσουν η ΕΡΤ και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου;
