Ο Γιώργος Λυγγερίδης τελικά κατέληξε χθες. Πέρασε μέρες στο νοσοκομείο, ακρωτηριάσθηκε, και το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς είναι να μην είχε τις αισθήσεις του και να μην αντιλαμβανόταν την κατάστασή του. Ισως η τελευταία του ανάμνηση από τον κόσμο να ήταν ο πόνος που αισθάνθηκε όταν τον χτύπησε στον μηρό του μια ναυτική φωτοβολίδα. Αυτή συνέχισε να καίει ακόμη κι όταν είχε σφηνωθεί στη σάρκα του. Ο Γιώργος Λυγγερίδης ήταν αστυνομικός, μέλος μιας ομάδας που υποτίθεται ότι φρόντιζε για την τάξη σε έναν αγώνα βόλεϊ. Δεν άσκησε βία. Απλώς ήταν παρών και φορούσε την υπηρεσιακή του στολή. Η παρουσία του στο σημείο όπου δολοφονήθηκε δεν σηκώνει παρερμηνείες. Εκτελούσε εντολές, όπως όφειλε. Ο,τι πιο έντιμο και καθαρό. Το αντίθετο ισχύει για τον δολοφόνο του. Πώς και γιατί βρέθηκε εκεί, πού βρήκε το όπλο και για ποιον λόγο στόχευσε τον άνθρωπο που στεκόταν απέναντί του; Θεωρούσε ότι βρίσκεται σε πόλεμο; Κι αν ναι, ποιος είναι ο πόλεμος και ποιες είναι οι αντίπαλες δυνάμεις; Κι αν υποθέσουμε ότι από τη μία πλευρά είναι οι εκπρόσωποι της πολιτείας, κι αυτός βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά με ποια λέξη περιγράφει στο μυαλό του τις δυνάμεις στις οποίες ανήκει και για τις οποίες είναι έτοιμος και να σκοτώσει ακόμη. Πώς θα ονομάσεις το περιβάλλον που τον κάνει να αισθάνεται ασφαλής και τον οπλίζει; Χουλιγκάνους; Δεν φτάνει. Υπόκοσμος; Ως ένα σημείο. Ο υπόκοσμος της ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας σκότωσε τον Χρήστο Κουρουνιώτη στον Ασπρόπυργο. Τους κυνηγούσε γιατί είχαν κλέψει αυτοκίνητα. Πώς θα χαρακτηρίσεις αυτές τις κοινωνικές συσσωματώσεις που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το μίσος; Ας τις ονομάσουμε τάγματα του μίσους.
Δεν γεννήθηκαν εκ του μηδενός και δεν έφτασαν τυχαία να συνιστούν κοινωνικό φαινόμενο. Είναι τα περιτρίμματα της τρομοκρατίας που συνόδευσε τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Και της νοοτροπίας που έσπειρε σ’ ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Δεν ήταν διεκδικητικό σύνθημα. Ηταν μια τελετουργική καθιέρωση του μίσους. Ο Γιώργος Λυγγερίδης είναι ένα από τα θύματα αυτής της τελετουργίας. Οταν ένας βλαμμένος αστυνομικός σκότωσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο κάηκε η Αθήνα. Ο βασανιστικός θάνατος του Γιώργου Λυγγερίδη από έναν βλαμμένο, μην ανησυχείτε, θα περάσει σχεδόν απαρατήρητος.
Διάβασα διάφορα για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στην έδρα των ΜΑΤ. Μιλούν για επανεμφάνιση της τρομοκρατίας όπως την ζήσαμε. Πολύ αμφιβάλλω αν και δεν είμαι ειδικός. Αυτός που δολοφόνησε τον Γιώργο Λυγγερίδη αποκαλύπτει ότι υπάρχει ένα κεφάλαιο μίσους στην ελληνική κοινωνία. Αναρχο, διάσπαρτο στην καθημερινότητα της ζωής μας. Κι όταν βρει στέγη για να το προστατεύσει γίνεται δολοφονικό. Πώς αντιμετωπίζουμε τα τάγματα του μίσους;