Η σχέση των ομόφυλων ζευγαριών με την Εκκλησία είναι αρκετά περίεργη. Δυστυχώς, νιώθουν ανεπιθύμητα στους κόλπους της. Είναι τόσο βαρύ το παρελθόν ανάμεσα στις δύο μεριές. Η βαθιά ενσταλαγμένη ενοχή, οι ιστορίες για αγρίους ως προς τη θεραπεία και τη μεταστροφή των ομοφυλοφίλων, ο πόνος και η άγρια μεταχείριση των «μη κανονικών» μέσα σε τόσα θρησκευόμενα σπίτια. Κι από την άλλη μεριά, μια απολύτως τυφλή εχθρότητα προς όσους θρησκεύονται σαν να είναι γνησίως κακόψυχοι, μικροπρεπείς ή βαθιά αμόρφωτοι επειδή κάνουν σταυρό.
Εχουν περάσει στη λογοτεχνία, στο σινεμά, στη σφαίρα του θρύλου, όλες οι ταπεινώσεις και οι εξευτελισμοί που έχουν υποστεί ομοφυλόφιλοι μέσα στο χριστιανικό σπίτι γιατί απέκλιναν. Και είναι τόσος ο πόνος από την πλευρά αθώων μαμάδων, γιαγιάδων και άλλων πιστών που τσακίζονται από μία αντίφαση στον ηθικό τους κώδικα. Από τη μία αγαπούν το παιδί τους και θρησκεύονται, κι από την άλλη η θρησκευτική τους πίστη ερμηνεύεται ως προτροπή στην απόρριψη ενός στοιχείου της ευτυχίας του παιδιού τους. Με άλλα λόγια: θέλω το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο, αλλά έχω πεισθεί κι ότι κάνει κακό. Πώς κάνει κακό; Ερωτεύεται αγόρια ή κορίτσια ή όλα μαζί κ.λπ.
Καταπιάνομαι μ’ αυτό το θέμα, επειδή νομικά το ζήτημα της ισότητας στον γάμο είναι βαρετό (είναι απλό και ξεκάθαρο, δεν γίνεται σε μία κάπως δίκαιη κοινωνία που κάπως θέλουμε να λειτουργεί χωρίς να σφαζόμαστε, κάποιοι να έχουν ένα θεμελιώδες δικαίωμα και κάποιοι άλλοι όχι). Αλλά κυρίως ήθελα να γράψω πως ξέρω κάμποσους γκέι που τους λείπει που δεν πιστεύουν, τους πληγώνει αυτό που εκλαμβάνουν ως απόρριψη απ’ την πλευρά της ηγεσίας της Εκκλησίας και κάμποσους χριστιανούς που δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα με τους γκέι. Ο πραγματικός κόσμος είναι κάπως πιο όμορφα περίπλοκος απ’ ό,τι τα σόσιαλ.
Δεν είναι ζήτημα ανοχής η ισότητα όπως τόσο κακοποιητικά λένε διάφοροι με δημόσιο λόγο. Δεν είναι χάρη που γίνεται από τους από πάνω προς τους από κάτω, κλείσιμο του ματιού σε μια βαθιά εμπεδωμένη ιεραρχία όπου, ενώ για τους γάμους των άλλων αντιρρήσεις δεν φέρνει κανείς, ξαφνικά για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών αντιρρήσεις μπορεί να προτάξει ο οποιοσδήποτε. Είναι θέμα συνύπαρξης με όρους δικαιοσύνης και αλληλοσεβασμού.
Εχω βαρεθεί αυτή την πανεύκολη ανωτερότητα έναντι των πιστών, που είναι δήθεν «Ταλιμπάν» και αγράμματοι επειδή προσεύχονται ή εκκλησιάζονται, κι έχω σιχαθεί κι αυτήν τη μαζική, κοινωνικώς αποδεκτή επίδειξη υπεροχής έναντι των ομόφυλων ζευγαριών: εγώ θα κρίνω αν μπορείς να κάνεις παιδί, εγώ θα εκφέρω λόγο για την αξία σου ως συζύγου και πατέρα/μητέρας, επειδή μπορώ, αρκεί να δηλώσω ετεροκανονικός. Κι ενώ έχουμε συμφωνήσει ότι άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα –ψυχολογικά και οικονομικά ναυάγια– μπορούν να κάνουν παιδιά, αρκεί να είναι ένας άντρας και μια γυναίκα, έχουμε αφήσει εγκληματικά έκθετα σε νομικές και κοινωνικές δυσκολίες τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, που το μόνο πραγματικό μειονέκτημα που έχουν από γεννησιμιού τους είμαστε εμείς, η ελληνική κοινωνία και η ελληνική μικροψυχία, η επαρχιώτικη εθνική στενομυαλιά.
Ποιος καθοδηγεί πνευματικά τους ανθρώπους; Μερικοί ψάχνουν στην πίστη, στον Θεό και στους κοσμικούς εκπροσώπους του κάποια καθοδήγηση. Κι αυτό είναι μια χαρά. Μερικές φορές είναι καλύτερο απ’ το να ’σαι χαμένος στο Διάστημα. Και μερικοί άνθρωποι (αν όχι, ανομολόγητα, όλοι) έχουν ανάγκη να πιστεύουν. Πολλοί απ’ αυτούς είναι κουίρ. Στη βρετανική σειρά Sex Education ένας από τους γκέι χαρακτήρες ψάχνει τις ρίζες του κι αρχίζει να πηγαίνει εκκλησία τις Κυριακές. Η απολύτως δημοφιλής σειρά συλλαμβάνει μια τάση, δεν τη δημιουργεί. Πολλοί νέοι άνθρωποι παίρνουν ένα στοιχείο από τη μία θρησκεία ένα από την άλλη και, χωρίς φανατισμό, δημιουργούν μια κάπως ιδιωτική πίστη, ενώ ταυτόχρονα εντάσσονται σε μία υποστηρικτική κοινότητα που είναι εκεί στα δύσκολα.
Στον ιδιαιτέρως πληγωτικό δημόσιο διάλογο για τον γάμο, όπου γονείς θα πουν χοντράδες στα παιδιά τους, παιδιά θα νιώσουν αηδία για γονείς και θείους, φίλοι θα σιχαθούν τους φίλους τους και εκατέρωθεν τρολ θα δαγκώνουν για ν’ αποσπάσουν λίγη προσοχή, ποιες είναι οι ευθύνες αυτών που στις κοινότητές τους έχουν καθοδηγητικό ρόλο; Να ενώνουν ή να χωρίζουν;
Τι ρόλο παίζουν στο να πείθουν τους ανθρώπους ν’ αγαπούν; Τι ρόλο παίζουν στη δημιουργία ενός ασφαλούς καταφυγίου για όλους; Σε μία χριστιανική, πλην όχι ορθόδοξη, εκκλησία πρόσφατα είδα μια αφισούλα που λίγο πολύ έλεγε ότι εάν δεν έχεις κάπου να πας μες στον βαρύ χειμώνα, έλα σπίτι σου, έλα στην εκκλησία. Παλιά θα γελούσα, τώρα έχω γνωρίσει τόσο πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν κάπου να πάνε στα δύσκολα ή στο τέλος της ζωής τους ή όταν τους γραπώνει μια γνήσια αγωνία, που η αφίσα μού φάνηκε απλώς τρυφερή.
Σ’ ένα σοβαρό κράτος δικαίου η Εκκλησία θα περιοριζόταν στα πνευματικά θέματα – εκτός της επικράτειας του νόμου. Τα θέματα αυτά δεν είναι λίγα. Μπορεί κάποια ομόφυλα ζευγάρια να χρειάζονται πραγματικά ν’ ακούσουν τον λόγο της Εκκλησίας χωρίς να πληγώνονται. Μπορεί οι ομοφυλόφιλοι να θέλουν να προσευχηθούν, να ενταχθούν, να κάνουν τον σταυρό τους. Μπορεί –στατιστικά είναι βέβαιο– η Εκκλησία να έχει ήδη ομόφυλα ζευγάρια στους κόλπους της ή στενούς συγγενείς ομοφυλοφίλων ή παιδιά που θα γίνουν ομοφυλόφιλα και ίσως παραμείνουν πιστά. Είναι καιρός η Εκκλησία ν’ αρχίσει να λέει αυτό που ήδη ξέρει ο κόσμος όλος, να μην ντρέπεται ν’ ανοιχτεί. Ολοι γαληνεύουν μετά το outing.