Δύο εβδομάδες τώρα, την Ελληνική Δημοκρατία την απασχολεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Ποια μορφή θα έχει, αν θα επιτραπεί η τεκνοθεσία –υιοθεσία όπως τη λέγαμε μέχρι πέρυσι, επί το πολιτικώς ορθότερον–, πλειοδοσία προοδευτικότητας από τους μεν, συντηρητικές αντιστάσεις από τους δε. Κυβερνητικοί βουλευτές έχουν ανακοινώσει ότι διαφωνούν με τη θέσμιση. Πόσοι είναι; Μεγάλο το ζήτημα. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι δεν υπάρχει θέμα «πειθαρχίας» και κάλεσε όσους διαφωνούν να απόσχουν από την ψηφοφορία. Ο κ. Σαμαράς τον κατηγόρησε ότι έτσι δίνει το κακό παράδειγμα, αφού ενθαρρύνει την αποχή των πολιτών από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Ο ίδιος δήλωσε ότι θα το καταψηφίσει, όπως και ο κ. Βορίδης, υπουργός και εξέχον στέλεχος της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Τους ακολουθούν και άλλοι, όπως ο κ. Πλεύρης.
Και έτσι δημιουργείται το σεναριακό σασπένς. Εχει τη δυνατότητα η κυβέρνηση να περάσει το νομοσχέδιό της με τις δικές της δυνάμεις ή θα χρειαστεί τη συνδρομή της αντιπολίτευσης; Ο κ. Ανδρουλάκης παριστάνει την Πυθία. «Δεν πρόκειται να δέσω τα κορδόνια του κ. Μητσοτάκη». Αφήνω κατά μέρος την κακόγουστη μεταφορά. Ποιος δένει τα κορδόνια; Ο μπάτλερ ή ο λούστρος, επαγγέλματα που δυστυχώς έχουν εκλείψει. Παρότι, όμως, δεν θέλει να δέσει τα κορδόνια του πρωθυπουργού, δηλώνει ότι υποστηρίζει τη θεσμοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Αν θέλετε να καταλάβετε τι εννοεί, σκεφθείτε τον Μητσοτάκη να φοράει μοκασίνια χωρίς κορδόνια. Δύσκολα πράγματα.
Είναι και ο κ. Κασσελάκης. Μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν το κεντρικό θέμα της δημοκρατίας μας. Τι είπε, τι έκανε, πού πήγε, ποιον συνάντησε, σε ποιον έκανε μούτρα στο Μαϊάμι. Η Νέα Αριστερά, τα αρχαιολογικά ευρήματα του ΣΥΡΙΖΑ, υποθέτω ότι προσδοκούσε, εκτός από την ανάσταση νεκρών, να παραμερίσει τον κ. Κασσελάκη από τη δίψα της κοινής γνώμης για το παράδοξο. Ατύχησε. Το δράμα των ομόφυλων ζευγαριών είναι ένα θέμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Καλύτερο κι απ’ τα ρούχα του, που του πέφτουν λίγο στενά. Είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής. Και εννοείται ότι πλειοδοτεί, τουλάχιστον μέχρι εκεί του κόβει. Οχι μόνον αναγνώριση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά νομιμοποίηση και της παρένθετης μητέρας και τη θεσμοθέτηση του «γονέως 1 και 2» αντί για πατέρα και μητέρα. Περιμένω να μου πουν ποιος θα είναι ο νούμερο 1 και ποιος ο νούμερο 2, ο πατέρας ή η μητέρα; Θα μου πείτε υπάρχουν και τα δικαιώματα των non binary – που ίσως χρειάζονται πρόσθετα μέτρα όπως ο έλεγχος των τιμών βρεφικού γάλακτος στα σούπερ μάρκετ. Είναι κρίμα που δεν έχει δίπλα του κάποιον Βαρουφάκη για να φωνάξει «ουάου»!
Με αυτά τα μείζονα θέματα ξεκίνησε η νέα χρονιά. Να τη χαιρόμαστε. Δεν έχει σημασία πόσους συμπολίτες μας αφορά ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Εμπειρικά θεωρώ ότι είναι λιγότεροι από όσους είναι άστεγοι. Και δεν το λέω χάριν ευφωνίας. Απλώς πιστεύω ότι το πρόβλημα των συμπολιτών μας που είναι άστεγοι είναι σημαντικότερο από το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα ομόφυλα ζευγάρια με τα αστικά δικαιώματά τους και την τεκνοθεσία τους. Και βέβαια, πρέπει να δοθεί μια λύση. Ομως, δεν με απασχολεί αυτό. Αυτό που με απασχολεί είναι οι προτεραιότητες που ο συλλογικός μας βίος αναδεικνύει και ο τρόπος που τις αντιμετωπίζουμε.
Μεγάλωσα σε μια Ελλάδα όπου δεν υπήρχε θέμα ομόφυλων ζευγαριών. Είναι ξεπερασμένη, το αποδέχομαι. Ομως μεγάλωσα σε μιαν Ελλάδα όπου δεν υπήρχαν άστεγοι. Μπορώ να πω το ίδιο, ότι είναι ξεπερασμένη; Η σημερινή Ελλάδα μου δεν ασχολείται με τους άστεγους. Τους αντιμετωπίζει ως παράπλευρες απώλειες της οικονομικής εξέλιξης. Την απασχολούν, όμως, τα ομόφυλα ζευγάρια. Ολοι έχουν κάτι να πουν γι’ αυτά. Και αναρωτιούνται, όπως ο κ. Σαμαράς, για ποιον λόγο η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας ωθεί όλο και περισσότερους πολίτες στην αποχή από τα κοινά.
Περπατάς νύχτα στη Σταδίου και βλέπεις μέσα σε μια πιλοτή ένα κουβάρι από κουβέρτες όπου μέσα τους ζει ένας άνθρωπος. Και την επομένη ακούς στις ειδήσεις κάποια τοποθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Συμφωνείς ή διαφωνείς, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η απόσταση που χωρίζει τον δημόσιο λόγο της δημοκρατίας μας από την πραγματικότητά της.