Το όνομα της Ρόγια Χεσμάτι πέρασε από την ελληνική επικαιρότητα με μεγάλη ταχύτητα. Ελάχιστα γράφτηκαν για τη στάση της και ουδεμία οργάνωση φεμινιστριών, δικαιωματιστών ή άλλων «προοδευτικών» συλλογικοτήτων οργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία στην πρεσβεία του Ιράν. Επειδή ο αναγνώστης μπορεί να μη γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη, παραθέτω τα γεγονότα.
Η Ρόγια Χεσμάτι, ετών 33, κυκλοφορούσε χωρίς την ισλαμική μαντίλα. Τη συνέλαβε η θρησκευτική αστυνομία του ιρανικού καθεστώτος και την παρέπεμψε σε δίκη. Στο δικαστήριο της ζήτησαν να βάλει τη μαντίλα, αλλά αυτή αρνήθηκε. Τελικά καταδικάστηκε στην ποινή των 74 ραβδισμών. Η φωτογραφία με την πλάτη της γεμάτη πληγές κυκλοφόρησε σε όλον τον κόσμο.
Τα δικαιώματα των γυναικών του Ιράν βρίσκονται έξω από την ατζέντα της «προοδευτικής» ιντελιγκέντσιας και των συλλογικοτήτων της Αριστεράς.
Το πρόβλημα δεν είναι το Ιράν. Είναι ένα θεοκρατικό καθεστώς, με συγκεκριμένους κανόνες. Το πρόβλημα το εντοπίζω στο πώς αντιμετωπίζεται από τις λεγόμενες συλλογικότητες, που κόπτονται για τα δικαιώματα των γυναικών, που διαδηλώνουν για τυχόν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες τους, αλλά σιωπούν για τα όσα συμβαίνουν στο Ιράν. Ουδείς ασχολείται με τις εκτελέσεις πολλών από αυτούς που διαδήλωναν πέρυσι με αφορμή τον θάνατο της Μαχσά Αμινί – αλήθεια, ποιος θυμάται το όνομά της σήμερα; Ξεχάστηκαν οι 500 νεκροί στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις τον Δεκέμβριο του 2022, μεταξύ των οποίων 69 παιδιά. Ας σημειωθεί πως το κεντρικό σύνθημα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών ήταν «γυναίκα, ζωή, ελευθερία».
Προφανώς, η «προοδευτική» ιντελιγκέντσια, οι συλλογικότητες της Αριστεράς και τα διάφορα ανυπόληπτα «παρατηρητήρια» –αυτά που έκλεισαν τα μάτια τους στην τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ– επειδή θεωρούν το Ιράν δύναμη αντιιμπεριαλιστική, δεν ενοχλούνται από τον ολοκληρωτικό – θεοκρατικό χαρακτήρα του. Οι γυναίκες του Ιράν και τα δικαιώματά τους βρίσκονται έξω από την ατζέντα τους. Η μαντίλα αποτελεί δικαίωμα για τις μουσουλμάνες στην Ευρώπη, αλλά υποχρέωση για τις Ιρανές, μια υποχρέωση που τιμωρείται με ραβδισμούς. Οι φεμινίστριες της Ευρωπαϊκής Ενωσης απολαμβάνουν τα αγαθά της δημοκρατίας, αλλά αδιαφορούν για τις Ιρανές ηρωίδες που αγωνίζονται σε συνθήκες ζόφου για να κατακτήσουν ένα επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων σαν αυτό που έχουν οι φεμινίστριες του δυτικού κόσμου.