Ο πιο ασφαλής τρόπος είναι να πας με τα πόδια. Θεωρητικά. Εάν θέλεις λίγη βραδινή γυμναστική, εάν έχεις πιει λίγο, αν νιώθεις κουρασμένη/ος και η απόσταση δεν είναι μεγάλη, καλά είναι να το πάρεις με τα πόδια. Ο καιρός κατά κανόνα είναι θαυμάσιος και η βία είναι κυρίως μες στα σπίτια. Σε λίγα μέρη θα νιώσει κάποια/κάποιος πως απειλείται πραγματικά. Το να αισθανθείς μια άσχημη αίσθηση ή ένα κακό προαίσθημα είναι, φυσικά, απολύτως πιθανό. Αλλά σπάνια υλοποιείται η απειλή.
Ο πραγματικός κίνδυνος είναι οι ίδιοι οι δρόμοι.
Στις 10 Ιανουαρίου Ολλανδός τουρίστας παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα. Η είδηση είναι ανατριχιαστική. Ας το σκεφτούμε λίγο. Ο άνθρωπος έχασε τη ζωή του περπατώντας. Τον πάτησαν. Και ποιος δεν το έχει σκεφτεί σαν κάτι ρεαλιστικό που θα μπορούσε να του τύχει; Στους μεγάλους δρόμους, στις λεωφόρους της Αττικής, οι πεζοί μοιάζουν από μακριά σαν κάποιου είδους πιστοί σ’ αποστολή αυτοκτονίας. Μόνοι σε μία έρημο αυτοκινήτων και τσιμέντου έχουν την ομορφιά αυτού που θα κάνει το δικό του, ακόμη κι αν φαίνεται απολύτως παράλογο.
Το αποτέλεσμα είναι μια πόλη που δεν σ’ αφήνει να χαλαρώσεις. Να ηρεμήσεις πραγματικά. Κι αυτό ενώ ο καιρός είναι σχεδόν πάντα σύμμαχος στο περπάτημα, ενώ το φως είναι θεϊκό ακόμη και στην καρδιά του χειμώνα κι ενώ οι αποστάσεις στην πραγματικότητα είναι μικρές σε σύγκριση με άλλες πρωτεύουσες. Τα οπτικά ερεθίσματα είναι απολύτως ενδιαφέροντα και σχεδόν ποτέ δεν έχει τσουχτερό κρύο με διάρκεια.
Διάφορες έρευνες βγαίνουν η μία μετά την άλλη και λένε τα γνωστά. Να περπατάμε από και προς τον προορισμό μας κ.λπ. Να αφήνουμε το κινητό στην τσάντα, να παρατηρούμε τους ήχους και τις εικόνες, να δημιουργούμε λίγο χώρο για αποσυμφόρηση μέσα μας. Καλά όλα αυτά και απολύτως εφικτά στην Αθήνα σχεδόν όλο τον χρόνο. Υπάρχει ένα μόνο πρόβλημα. Κινδυνεύεις να σε πατήσουν.
Είναι κι αυτό ένα ζήτημα ψυχικής υγείας. Να μπορείς να βγεις να περπατήσεις με ασφάλεια. Είναι κάτι που πρέπει να μπορείς να κάνεις. Κάτι που βοηθάει, λένε. Είναι η φθηνή άσκηση για τους ανθρώπους που θέλουν να χάσουν κιλά, το απλό κόλπο γι’ αυτούς που τους επιτίθεται το μυαλό τους. Είναι η καθημερινή ρουτίνα των δημιουργικών ανθρώπων και ο τρόπος που όλοι οι άλλοι άνθρωποι θα μπορούσαν να πηγαίνουν στη δουλειά ή να διανύουν ένα μέρος της απόστασης προς τη δουλειά. Καλά θα ήταν να προσέφερε επιτέλους κάποιος στην Αθήνα λίγη ποιότητα στους δρόμους. Ολα τ’ άλλα τα διαθέτει ήδη. Το κέντρο είναι ένα απολύτως ενδιαφέρον πεδίο αστικής περιπλάνησης. Αλλά και οι μεγάλες λεωφόροι έχουν κάτι. Κάτι σκληρό και όμορφο. Ομως, δεν περπατιούνται.
Σκέφτομαι τον πατημένο τουρίστα και είναι κάπως εξοργιστικό. Και δεν είναι μόνο αυτός. Το 2023, στη Βουλιαγμένης παρασύρθηκε και σκοτώθηκε ένας άνθρωπος 33 χρόνων, ενώ μια άλλη ημέρα παρασύρθηκε ηλικιωμένη. Στη Λεωφόρο Κηφισίας είχε παρασυρθεί ένα μικρό παιδάκι το περασμένο καλοκαίρι και το ίδιο βράδυ (02.06.2023) παρασύρθηκε αστυνομικός στην Κατεχάκη βγαίνοντας από το περιπολικό. Την ίδια χρονιά στη Βάρκιζα είχε παρασυρθεί άνθρωπος σε αμαξίδιο – πάλι από αυτοκίνητο.
Οσο φρικιαστικές κι αν είναι αυτές οι ειδήσεις, δεν καταγράφουν κι άλλες παράπλευρες απώλειες. Οσα συμβαίνουν στο μυαλό και στον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων που κυκλοφορούν. Πώς επιδρά όλη αυτή η αχρείαστη αγωνία στο σώμα και στην ημέρα τους; Πώς είναι αφού κατορθώσουν επιτέλους να διασχίσουν τη Βουλιαγμένης και να φτάσουν στη δουλειά; Πώς μιλάνε στο παιδί τους μετά από κάμποση χαμένη ώρα στο «τρίγωνο των Βερμούδων» για αυτοκίνητα, το Παγκράτι; Πώς αποδίδουν στη δουλειά; Πώς σκέφτονται τη ζωή τους, πώς τη βλέπουν κάθε πρωί ξέροντας πως θα χάσουν κάμποσα λεπτά να κοιτούν φρακαρισμένοι το Καλλιμάρμαρο και ν’ αναρωτιούνται εάν υπήρχε κάποιος καλύτερος δρόμος που δεν πήραν; Πώς νιώθουν όταν κάνουν διάλειμμα να πάνε έως το περίπτερο κι ακούν κόρνες και ήχους συμφόρησης; Πόσο διάλειμμα είναι ένα τέτοιο διάλειμμα; Και γενικώς τι χάνουμε όταν χάνεται η ηρεμία στους δρόμους;