Υπάρχει πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης; Αναμφισβήτητα. Αλλά είναι ψιλοανάπηρη. Γιατί, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, δεν στηρίζεται στη θετική αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής από μια ευρεία λαϊκή πλειοψηφία, όσο στον φόβο της ακυβερνησίας και της πολιτικής αστάθειας. Τραγικά ποσοστά της τάξης του 70% (που δεν συναντώνται διεθνώς παρά μόνο σε περιπτώσεις που μια κυβέρνηση είναι σε αποδρομή, και όχι όταν έχει θριαμβικά υπερψηφιστεί με 41% προ εξαμήνου…), αποδοκιμάζουν το κυβερνητικό έργο στη διαφθορά, την ακρίβεια, την εξάπλωση της βίας σε κάθε μορφή, την προστασία των υποδομών από φυσικές καταστροφές.
Μέχρι τώρα αυτή η κυριαρχία είχε απειληθεί «απ’ έξω»: από δραματικά γεγονότα, όπως η τραγωδία των Τεμπών. Ή από το μείζον σκάνδαλο των υποκλοπών – όταν τυχαία αποκαλύφθηκε. Και κάθε φορά, κυρίως επειδή η αντιπολίτευση απολάμβανε την άνεση του ρόλου της σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο από την κοινωνική πραγματικότητα κι έκανε ό,τι μπορούσε για να επιτείνει την αναξιοπιστία της, η κοινή γνώμη «χώνευε» τον αρχικό κλονισμό και κατέληγε να επιβεβαιώνει, και μάλιστα με εντονότερο τρόπο, την επιλογή της υπέρ της σταθερότητας. Κάτι που εντέχνως η κυβέρνηση διευκόλυνε, μοιράζοντας άφθονο δημόσιο χρήμα, με μια απλόχερη επιδοματική πολιτική και με οριζόντιες ενισχύσεις – προς μη έχοντες και προς πολλά κατέχοντες.
Τώρα, με αφορμή τον πολιτικό γάμο ομόφυλων ζευγαριών και την προστασία των παιδιών τους, με αφορμή δηλαδή την αποκατάσταση ενός ανθρωπίνου δικαιώματος, η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη αμφισβητείται «από μέσα». Η άποψη που φαίνεται να κυριαρχεί στο κυβερνητικό μπλοκ είναι ότι κι αυτή η αμφισβήτηση θα «χωνευτεί» χωρίς συνέπειες. Οτι ίσως, μάλιστα, η αντίδραση της δεξιάς πτέρυγας της Ν.Δ., μαζί με τη «δεξιά του Κυρίου», να ενισχύσει την πολιτική επιρροή του πρωθυπουργού στον χώρο του Κέντρου.
Υπάρχει ένα πολιτικό σημείο μη επιστροφής. Μετά από αυτό, όλα κατατείνουν στην αστάθεια.
Υπάρχει και μια διαφορετική ανάγνωση αυτής της εξέλιξης. Σύμφωνα με αυτήν, η κυβέρνηση παρότι μακροημέρευε δεν μπόρεσε/θέλησε και, πάντως, δεν κατάφερε να προσδώσει στην πολιτική της κυριαρχία χαρακτηριστικά πολιτικής ηγεμονίας. Δεν αξιοποίησε το ελεύθερο πεδίο που είχε μπροστά της για να ανταποκριθεί στις μεγάλες προσδοκίες που τη συνόδευαν, να οικοδομήσει ευρείες συναινέσεις και να προωθήσει τις ώριμες, μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Εχασε πέντε χρόνια μηρυκάζοντας.
Η διεύρυνση των ανισοτήτων, η αναιδής πολυτελής κατανάλωση σε αντίστιξη με τη μεγάλη στέρηση για το ένα τρίτο της κοινωνίας, η μαζική παραγωγή νεόπτωχων με εξαιρετική μόρφωση και με σταθερή (πενιχρά αμειβόμενη) εργασία, η αμέλεια ή/και η αδιαφορία για τις δημόσιες υποδομές, ο φόβος από σμήνη πανταχόθεν απειλών, όλα αυτά δεν διορθώνονται με έξυπνα συνθήματα. Η αναζήτηση της σταθερότητας παραμένει ισχυρή. Αλλά, όπως δείχνουν οι εξελίξεις και στην άλλη Ευρώπη, όταν η μονότονη επίκληση του αγαθού της σταθερότητας αποδεικνύεται φύλο συκής για άδικες και αδιέξοδες πολιτικές, κάποια στιγμή όσα θεωρούνταν δεδομένα ανατρέπονται και τα πράγματα κατατείνουν προς την ακραία αστάθεια. Είναι το πολιτικό σημείο μη επιστροφής.