Με τα μποφόρ από τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών να έχουν κοπάσει, επιφανειακά τουλάχιστον, στη γαλήνια αγιορείτικη κοινωνία ο νέος πολιτικός διοικητής του Αγίου Ορους κ. Αναστάσιος Μητσιάλης ανέλαβε στις αρχές της εβδομάδας επισήμως τα καθήκοντά του. Οι μοναχοί απέδωσαν στον εκπρόσωπο της πολιτείας τις δέουσες τιμές με υποδοχή από την Ιερά Κοινότητα στις Καρυές, προσφωνήσεις, αντιφωνήσεις, τήρησαν δηλαδή κατά γράμμα τα προβλεπόμενα από το αγιορείτικο τυπικό.
Εκ του Καταστατικού Χάρτη που διέπει τη ζωή στο Αγιον Ορος, ο πολιτικός διοικητής έχει την ευθύνη για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, την υγεία, ενώ οι πνευματικές και εκκλησιαστικές δραστηριότητες είναι υπόθεση της Ιεράς Κοινότητας, της Επιστασίας και των μοναστηριών ξεχωριστά. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι σχέσεις μοναστικής πολιτείας και πολιτικού διοικητή υπήρξαν αρμονικές, με κορυφαία την περίπτωση του προκατόχου του κ. Μητσιάλη, κ. Αθανάσιου Μαρτίνου, για τον οποίο περισσεύουν οι ύμνοι στον Αθω.
Ωστόσο, η επιλογή ενός διπλωμάτη, με προϋπηρεσία μάλιστα σε υψηλόβαθμη θέση στην ΕΥΠ, καθόλου τυχαία δεν πρέπει να θεωρηθεί – το ίδιο και η απόφαση αναβάθμισης του αστυνομικού τμήματος Καρυών σε αστυνομική διεύθυνση, υπαγόμενη απευθείας στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η πολιτεία έχει λόγους να θέλει να ενισχύσει το δίχτυ προστασίας της στο Αγιον Ορος. Το «Περιβόλι της Παναγίας» έχει αποκτήσει πλέον διεθνές ενδιαφέρον – όχι μόνο πνευματικό, που ούτως ή άλλως είχε στην υπερχιλιόχρονη διαδρομή του. Στους κόλπους της Ορθοδοξίας μαίνεται σφοδρή σύγκρουση (Ουκρανικό, ρωσική εισπήδηση στην Αφρική, αμφισβήτηση και ανοιχτή υπονόμευση της οικουμενικότητας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως από τη Μόσχα) με γεωστρατηγικές προεκτάσεις, που ακουμπούν και το πνευματικό θησαυροφυλάκιό της στον Αθω.
Στον διεθνή Τύπο πυκνώνουν τα δημοσιεύματα για υπόγειες «ρωσικές δραστηριότητες» στο Αγιον Ορος, διακίνηση «γκρίζου» χρήματος (έρευνες των ελληνικών αρχών δεν εντόπισαν τίποτα πάντως) και ύποπτα «προσκυνήματα» ξένων αξιωματούχων, πολιτικούς που επενδύουν στην επιρροή και «ευλογία» της αγιορείτικης κοινωνίας (χωρίς η ίδια να το επιθυμεί…) για να φτιάξουν κόμματα και να εισπράξουν εις το όνομά της ψήφους, κ.ά.
Ο μεγάλος, ωστόσο, κίνδυνος για το Οικουμενικό Πατριαρχείο εντοπίζεται στη ραγδαία, και έξωθεν τροφοδοτούμενη, εξάπλωση ενός φονταμενταλιστικού κινήματος φανατικών ζηλωτών σε μονές, σκήτες και κελιά του Αθω, που τείνει να αμφισβητήσει ευθέως την πνευματική κυριαρχία του Φαναρίου, ενώ κλείνει ταυτόχρονα το μάτι στη Μόσχα.
Το Αγιον Ορος ήταν και παραμένει για το Οικουμενικό Πατριαρχείο το «άγιο δισκοπότηρο» που αν το χάσει –πάψουν δηλαδή να μνημονεύουν τον ηγέτη του– «χάνεται». Χρειαζόταν επομένως η πολιτεία, με συναίνεση βεβαίως του Φαναρίου, να στείλει στις Καρυές έναν εκπρόσωπο που να μπορεί να διαβάζει σε όλες τις πτυχές την πολύπλοκη καθημερινότητα στην «Ιερή Δημοκρατία».