Δεν θεωρούν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν το αδιάβλητο της ηλεκτρονικής εξέτασης. Ως εκ τούτου την απορρίπτουν καθότι «αυτοδιοίκητοι». Προνοούν όμως για τα επείγοντα περιστατικά. Το πανεπιστήμιό τους θα εφημερεύει ηλεκτρονικά για φοιτητές Εράσμους –μάλλον για να μη γίνουμε ρεζίλι διεθνώς– και για λοιπές ειδικές περιπτώσεις, όπως όσοι έχουν ήδη εγγραφεί για μεταπτυχιακό, αν κατάλαβα καλά. Θεωρούν ότι γι’ αυτές τις ειδικές περιπτώσεις μπορούν να εξασφαλίσουν το αδιάβλητο που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν για τους υπολοίπους; Ή μήπως δεν τους ενδιαφέρουν και τόσο αυτές οι ειδικές περιπτώσεις; «Ας τους ξεφορτωθούμε για να μην έχουμε μπλεξίματα». Περιμένω ημέρες τώρα να ακούσω κάποια από τις κομψευόμενες πριμαντόνες της δημόσιας εκπαίδευσης ποια λύση προτείνει και σκοπεύει να εφαρμόσει για να επαναλειτουργήσει το πανεπιστήμιό της. Βλέπω τους περισπούδαστους να υποχωρούν μπροστά στους καταληψίες, σαν να πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, σεισμός, λοιμός, λιμός, καταποντισμός. Λες και τους κυνηγάει ο Μόμπι Ντικ στον Ωκεανό ή τους έχει καταπιεί ο Λεβιάθαν. Ή μήπως κλείνουν το μάτι στους καταληψίες; Μήπως μοιράζονται σιωπηρά και εν πλήρει σεμνότητι τα αιτήματά τους; Κοινώς να μην επιτραπεί η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Προσοχή: δεν ζητούν τη βελτίωση των κρατικών ιδρυμάτων. Ζητούν να μην επιτραπεί η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Ας μην κοροϊδευόμαστε: το προσωπικό των πανεπιστημίων έχει μερίδιο της ευθύνης για τις καταλήψεις και τις συνέπειές τους.
Δεν τα λέω όλ’ αυτά για να απαλλάξω την κεντρική εξουσία, τη λεγόμενη κυβέρνηση, από τις ευθύνες της. Το νομοσχέδιο σέρνεται ακόμη και κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς θα είναι αυτά τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Με αποτέλεσμα οι θεωρίες συνωμοσίας να φυτρώνουν σαν αγριόχορτα. Ας πούμε ότι είναι ό,τι καλύτερο. Τότε η οικογένεια, αντί να ξοδέψει μια περιουσία για τα φροντιστήρια των Πανελλαδικών, θα αποταμιεύει για τα δίδακτρα, χωρίς τα έξοδα της μετανάστευσης. Ούτως ή άλλως η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση δεν προσφέρεται δωρεάν σε κανέναν. Ας πούμε ότι είναι ό,τι χειρότερο. Μια bon pour l’ Orient εκδοχή μεγάλων πανεπιστημίων του Δυτικού Κόσμου. Πεδίον δόξης λαμπρόν για το δημόσιο πανεπιστήμιο που θα του δοθεί η δυνατότητα να αποδείξει την ανωτερότητά του. Είμαι παιδί του δημόσιου πανεπιστημίου στη Γαλλία. Ησαν τα χρόνια μετά τον Μάη του ’68. Ατμόσφαιρα έντασης, διαδηλώσεις, όμως καμιά κατάληψη. Θέλω να πω ότι δεν έχω καμιά ιδιαίτερη αγάπη για την ιδιωτική εκπαίδευση. Ομως δεν μπορώ να ανεχθώ τον δογματισμό του κρατισμού. Αποκαλύπτει τη φοβία, ιδιαίτερα των πανεπιστημιακών λειτουργών, απέναντι σε ό,τι ενδέχεται να τους ανταγωνισθεί, κοινώς να τους ελέγξει.
