Η πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να συγκαλέσει την παρελθούσα Δευτέρα συνάντηση του ΝΑΤΟ στο Παρίσι, όπου μετείχαν είκοσι πέντε μέλη της Συμμαχίας από συνολικώς τριάντα ένα, μάλλον ανέδειξε δυσαρμονία των κρατών του μόνου ισχυρότατου στρατιωτικού συνασπισμού, που εξακολουθεί να υφίσταται εις τον πλανήτη μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η απόρριψη της προτάσεως του κ. Μακρόν περί αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ ήταν εξ υπαρχής βεβαία. Πρωτίστως διότι η αδιαμφισβήτητη ηγετική δύναμη της Συμμαχίας είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και ως εκ τούτου, είναι οι μόνες που καθορίζουν το επίπεδο της εμπλοκής σε όποια αναμέτρηση, αφού το κέντρο διαμορφώσεως πολιτικής και λήψεως αποφάσεων της Δύσεως βρίσκεται στην Ουάσιγκτον.
Ο πρόεδρος Μακρόν έχει πλήρη επίγνωση της πραγματικότητος, αυτής που ισχύει ήδη από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά ως Γάλλος που είναι, και ως πρόεδρος της μεγάλης αυτής χώρας, που σφράγισε την πολιτική πορεία της Ευρώπης μετά την Επανάσταση του 1789, όφειλε να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία.
Με τη Γερμανία να αντιμετωπίζει τις συνέπειες μιας βίαιης απεξαρτήσεώς της από τη ρωσική ενέργεια και αναγκασμένη να αυξήσει δραματικά τις αμυντικές δαπάνες της, ο κ. Μακρόν θεώρησε ενδεχομένως σκόπιμο να διεκδικήσει την αναγνώριση της ηγετικής του θέσεως στην Ευρώπη. Ούτως ή άλλως, ο βοναπαρτισμός χαρακτηρίζει τους ηγέτες της Γαλλίας σε διαφορετικό βαθμό κατά περίπτωση. Υπάρχουν, όμως, και λόγοι εσωτερικής πολιτικής, όσο και εάν κάποιοι επιχειρούν να τους υποβαθμίσουν. Η δημοτικότητα του κ. Μακρόν ακολουθεί ανησυχητική πτωτική πορεία. Η νίκη της πολιτικής του αντιπάλου –Μαρίν Λεπέν– στις επικείμενες εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προεξοφλείται πλέον, από τους περισσότερους αναλυτές.
Και επειδή τα σοβαρότατα προβλήματα που έχουν συσσωρευθεί δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν στο τρίμηνο που μεσολαβεί έως τις εκλογές, ο κ. Μακρόν είχε ανάγκη την αναγνώριση ενός ηγετικού ρόλου του, πέραν του ασφυκτικού εθνικού πλαισίου. Δεν είναι ο μόνος που καταφεύγει σε τέτοια εγχειρήματα, που κάποιοι θα τα ονόμαζαν «τεχνάσματα». Απλώς του διέφυγε ότι ο χώρος εις τον οποίον διεκδίκησε ρόλο ηγετικό είναι απροσπέλαστος για κάθε Ευρωπαίο πολιτικό. Ηγέτης του ελευθέρου κόσμου είναι στις μέρες μας ο όποιος πρόεδρος των ΗΠΑ, έστω και εάν αυτός είναι ο κ. Τζο Μπάιντεν.