Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πριν από το συνέδριο μια ελπίδα να πάρει ένα χαμηλό διψήφιο ποσοστό στις ευρωεκλογές, η σκληρή αντιπαράθεση και η κλωτσοπατινάδα του Σαββατοκύριακου τον απαξίωσαν απέναντι σε μεγάλο ποσοστό αριστερών πολιτών, κάτι που θα οδηγήσει στην περαιτέρω συρρίκνωση των εκλογικών επιδόσεών του στην ευρωκάλπη.
Με την παρέμβαση των πιο ψύχραιμων στελεχών (Σ. Φάμελλος, Ν. Παππάς) μπορεί να ματαιώθηκε τελικά η αχρείαστη εκλογική διαδικασία (μεταξύ Κασσελάκη και Γεροβασίλη) για την ανάδειξη νέου αρχηγού, ωστόσο το δηλητήριο που εκτοξεύτηκε μέσα σε λίγες ώρες μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών ήταν τόσο τοξικό που φαίνεται απίθανο πλέον το διχασμένο αυτό κόμμα να μπορέσει να λειτουργήσει ως ενιαίο.
Κάποιοι από τους νεότερους ηλικιακά ψηφοφόρους του κόμματος ίσως να βλέπουν στο φρέσκο πρόσωπο του σόουμαν Στέφανου Κασσελάκη μια ελπίδα για τη νεκρανάσταση του πάλαι ποτέ ισχυρού ΣΥΡΙΖΑ. Ομως η αλλοπρόσαλλη εμφάνισή του στη σκηνή του Τάε Κβον Ντο –κάτι μεταξύ Αμερικανού τηλε-ευαγγελιστή που κατακεραυνώνει τους πάντες κι ενός τηλεπαρουσιαστή λαϊκού ριάλιτι– δεν μπορεί να πείσει τον βασικό σκεπτόμενο κορμό του κόμματος να τον ακολουθήσει στη δημαγωγική του ελαφρότητα. Ακόμη και οι πιο ανεκτικοί στο κόμμα αντιλαμβάνονται ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θυσιάσει για χάρη της επικοινωνίας την όποια σοβαρότητά του, δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης.
Αρα ο Κασσελάκης μπορεί να πήρε μια ολιγόμηνη παράταση ζωής στην αρχηγία –κυρίως γιατί η πλευρά Τσίπρα – Γεροβασίλη κατάλαβε ότι η προσπάθεια «αποκεφαλισμού» του δεν μπορούσε να περάσει στον λαϊκιστικό όχλο του συνεδρίου–, ωστόσο μόλις βγουν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών οι ενέργειες για την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπουν πάλι σε κίνηση.
Αν η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει για τον Κασσελάκη, καταστροφικές ήταν και οι συνέπειες του Τάε Κβον Ντο και για τον Αλέξη Τσίπρα – το μόνο ίσως πρόσωπο που έως τώρα είχε μείνει κατά κάποιον τρόπο στο απυρόβλητο, παρά τη διπλή συντριπτική ήττα του κόμματος το καλοκαίρι. Ο τέως αρχηγός, που παρέμενε «χρυσή εφεδρεία» μετά την παραίτησή του, έχασε αίφνης τη λάμψη του με την άγαρμπη γραπτή παρέμβασή του τις παραμονές του συνεδρίου.
Τραβώντας το χαλί κάτω από τον εκλεγμένο με όλες τις κανονικές διαδικασίες Στέφανο Κασσελάκη και ζητώντας την αναβάπτισή του από τη βάση του κόμματος μέσω νέων εκλογών –πέντε μήνες μετά τις προηγούμενες–, έδειξε ότι όσα έλεγε («η μόνη μου φιλοδοξία είναι να αγωνίζομαι στο πεδίο των ιδεών») είναι λόγια του αέρα. Κι ότι στην πραγματικότητα θέλει να είναι ουσιαστικά αυτός που θα ελέγχει και θα επηρεάζει τη λειτουργία και την πορεία του κόμματος.
Συγχρόνως, παίρνοντας θέση στο εσωκομματικό ξεκατίνιασμα των επιγόνων, ο Τσίπρας μετατράπηκε από αντικειμενικός παρατηρητής υπεράνω κριτικής σε μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα ο συρρικνωμένος ΣΥΡΙΖΑ. Κύριος υπεύθυνος της αδυναμίας εκσυγχρονισμού του κόμματος μετά την ήττα του 2019. Αλλά και καθοδηγητής της αναχρονιστικής, ρηχής, εμμονικής αντιπολίτευσης που έκανε η αξιωματική αντιπολίτευση επί τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κατηγορώντας τη Ν.Δ. για «ανάλγητη ακροδεξιά πολιτική» που στηρίζει τους πλούσιους και γυρίζει την πλάτη στους φτωχούς – ακόμα κι όταν η κυβέρνηση μοίραζε δεκάδες δισ. στους πολίτες με επιδόματα, βοηθήματα και επιστρεπτέες προκαταβολές την εποχή του κορωνοϊού και του πολέμου στην Ουκρανία. Κύριος υπεύθυνος επίσης για την πλήρη αδυναμία του κόμματος να αφουγκραστεί την επερχόμενη διπλή εκλογική συντριβή του καλοκαιριού, που προκάλεσε την αιφνιδιαστική αποχώρησή του, χωρίς να παραδεχθεί τα λάθη του και χωρίς να δώσει καμία εξήγηση στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ.
Το χειρότερο όμως που βγήκε από το συνέδριο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα χωρίς πρόγραμμα, σχέδιο και προτάσεις για τη διακυβέρνηση του τόπου, που άγεται και φέρεται από την επικοινωνία και ποντάρει στις λαϊκιστικές κραυγές και στην επικοινωνιακή δεινότητα του εκάστοτε αρχηγού του.
Με μια κομματική βάση που σε ένα όχι αμελητέο ποσοστό εξακολουθεί να αποτελείται από περιθωριακούς «ψεκασμένους» οπαδούς – που έλκονται από θεωρίες συνωμοσίας, αντιεμβολιαστικές δοξασίες, εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα και άκρατο λαϊκισμό. Είτε αυτός προέρχεται σήμερα από τον βιρτουόζο του αυτοσχεδιασμού Στέφανο Κασσελάκη, είτε αύριο από κάποιο άλλο περιθωριακό κόμμα –τύπου ΑΝΕΛ–, από τη Νίκη του Nατσιού, τους Ελληνες του Βελόπουλου ή τους Σπαρτιάτες του Στίγκα.
Μια ακραία εξέλιξη ενός κομματιού του ΣΥΡΙΖΑ που είναι επικίνδυνη για τη χώρα και ανίκανη να ασκεί αντιπολίτευση ή να προτείνει σοβαρές λύσεις για τα προβλήματα του τόπου.