Προσπαθώ να εκτιμήσω την απόφαση της κ. Μενδώνη περί ανακρούσεως ελληνικών τραγουδιών σε δημόσιους χώρους, ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, ανελκυστήρες. Η Γαλλική Ακαδημία, ανάμεσα στα βραβεία της γαλλοφωνίας που απονέμει κάθε χρόνο, περιλαμβάνει και ένα για το γαλλικό τραγούδι. Θεωρούν ότι το τραγούδι συνεισφέρει στη διάδοση της γαλλικής γλώσσας. Ομως δεν νομίζω ότι υπάρχει ποσόστωση αναμετάδοσης, λες και πρόκειται για μια αδικημένη κοινωνική μειονότητα. Αν το μέτρο στοχεύει στην οικονομική ενίσχυση τραγουδοποιών και τραγουδιστών, τώρα που οι δίσκοι δεν πουλάνε πια, ας το ομολογήσουν. Αν όμως στοχεύει στη διάδοση της ελληνικής γλώσσας, φοβάμαι πως είναι πιο άστοχο και από τους πυραύλους των Χούθι. Η μουσική στους δημόσιους χώρους δεν είναι μουσική. Είναι ντεσιμπέλ που σε κουφαίνουν ενώ μασουλάς την μπουκιά σου και ο υπέροχος θόρυβος που ξεσηκώνουν οι φωνές των συνδαιτυμόνων ενώ προσπαθούν να εισακουσθούν σε πείσμα του «μπιτ» που βγαίνει από το πάτωμα. Θυμάμαι τον Χατζιδάκι που είχε πει ότι απαγορεύει στο δημόσιο ραδιόφωνο να μεταδίδει τη μουσική του διότι τη μεταδίδει για να την κακοποιήσει. Το ελληνικό τραγούδι επέβαλε τη γοητεία του χωρίς κρατική βοήθεια. Αναφέρομαι σε όσους άφησαν σημαντικό έργο και διαμόρφωσαν τη συλλογική μας ευαισθησία, όπως ο Δήμος Μούτσης που έφυγε χθες. Κυρίως στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, όταν η καλλιτεχνική δημιουργία στη χώρα μας μεταλλάχθηκε σε επιδοτούμενη δραστηριότητα, κάτι σαν την αγροτική παραγωγή. Γλίτωσαν το βιβλίο και το τραγούδι. Οι συγγραφείς και οι τραγουδοποιοί ήξεραν ότι η δύναμή τους ήταν η ανταπόκριση του κοινού. Είναι μάλλον προφανές το συμπέρασμα ότι η χειρονομία της υπουργού Πολιτισμού είναι ομολογία ήττας. Το ελληνικό τραγούδι έχει γίνει για τα πανηγύρια ή για τους ξενύχτηδες.
Η μουσική στους δημόσιους χώρους δεν διαφέρει και πολύ από την τελευταία μόδα με τα αγήματα που κακοποιούν τον Εθνικό Υμνο με παράφωνες αγριοφωνάρες. Να μια ωραία πρωτοβουλία για το υπουργείο Πολιτισμού. Να απαγορεύσει τη συνοδεία της ανάκρουσης του Εθνικού Υμνου από τους κακόφωνους των τιμητικών αγημάτων. Είναι το κατ’ εξοχήν ελληνικό τραγούδι. Τέλος πάντων. Θα καταλάβαινα την πρωτοβουλία αν συνδυαζόταν με την προβολή της ελληνικής γλώσσας. Ο «Μεγάλος Ερωτικός» του Χατζιδάκι ή το «Αξιον Εστί» του Θεοδωράκη είναι οι πολυτιμότεροι οδηγοί στην εκφραστική ευαισθησία της. Ομως δεν μπορούν να σταθούν στον δημόσιο χώρο σήμερα. Τι περιμένει να επιτύχει το υπουργείο Πολιτισμού από την επιδότηση του ελληνικού τραγουδιού; Τίποτε πέρα από την επιδότηση μιας ακόμη ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας.