Τις προάλλες ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ταξίδεψε στην Ουκρανία. Μαζί με τον πρόεδρο Ζελένσκι επισκέφθηκαν την Οδησσό. Σημείο αναφοράς για τον ελληνισμό, αλλά και κρίσιμο σημείο για την αντίσταση της Ουκρανίας κατά της ρωσικής εισβολής. Ενας ρωσικός πύραυλος εξερράγη σε απόσταση ασφαλείας από τις αυτοκινητοπομπές των δύο ηγετών. Ομως εξερράγη. Τίποτε περίεργο. Business as usual. Η Ρωσία ήθελε να υπενθυμίσει στους δύο ηγέτες ότι δεν είναι μόνοι. Τους παρακολουθεί, γνωρίζει τις κινήσεις τους και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επέμβει. Αυτήν τη φορά δεν ήθελε. Ποιος ξέρει τι θα γίνει την επόμενη αν συνεχίσουν να ατακτούν. Ολ’ αυτά με την αίρεση της ακρίβειας στόχευσης των ρωσικών πυραύλων.
Μήνυμα του Μητσοτάκη: «…Δεν θα φοβηθούμε. Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε την Ουκρανία και τους γενναίους πολίτες για όσο χρειαστεί…». Κι ενώ το επεισόδιο κλείνει εκεί, οι παράπλευρες απώλειές του κάνουν την εμφάνισή τους. Για μια ακόμη φορά το φιλορωσικό μέτωπο κάνει την εμφάνισή του. Είτε με την υπεράσπιση των Ρώσων μέσω της εν Ελλάδι αντιπροσωπείας τους, το ΚΚΕ, είτε διά της αιδήμονος σιωπής που τήρησε η αριστεροδεξιά συμμαχία. Εριξαν βαλλιστικό πύραυλο στην Οδησσό; Αμυντικός θα ήταν. Ηταν εκεί ο Ελληνας πρωθυπουργός; Για ποιο λόγο ήταν εκεί και δεν ήταν εδώ για να ασχοληθεί μαζί μας; Μάλλον προσβλέπει σε μια θέση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Γι’ αυτό και αμέσως μετά στο Βουκουρέστι πρότεινε δεύτερη θητεία στην Επιτροπή για την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Πονηρός ο Μητσοτάκης. Κι εμείς ακόμη πονηρότεροι.
Βαυκαλιζόμεθα για τις ΗΠΑ. Η χώρα είναι διχασμένη. Και εκπρόσωποι αυτού του διχασμού είναι δύο υπερήλικοι. Δεν μπορεί το μεγάλο Εθνος να προτείνει στον κόσμο κάτι καλύτερο; Πιστεύουμε πραγματικά ότι η Ευρώπη είναι σε καλύτερη θέση; Ποια είναι η πολιτική της ηγεσία που μπορεί να καθοδηγήσει τις κοινωνίες της για να αντιμετωπίσουν τις δύο προκλήσεις, την εισβολή στην Ουκρανία και τον πόλεμο του Ισραήλ κατά της Χαμάς; Την αναζητούμε ακόμη. Και φοβάμαι ότι δεν θα πάψουμε να την αναζητούμε.
Θα μου πείτε, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, εκτός από αυτά που προκύπτουν εκ των πραγμάτων. Τον Ιούνιο θα γίνουν ευρωεκλογές. Ενα νέο Ευρωκοινοβούλιο θα προκύψει, που μπορεί να μην επηρεάσει άμεσα την πολιτική της Ενωσης, όμως θα σφυγμομετρήσει τη διάθεση της κοινωνίας της. Και τι μας λένε τα στοιχεία; Υποχώρηση των συστημικών σχημάτων και άνοδος της ακραίας Δεξιάς. Θα μπορούσε να είναι λεπτομέρεια, κατά τη γνώμη μου, αν η ακραία Δεξιά δεν ήταν ρωσόφιλη. Η διάθεση της ευρωπαϊκής κοινωνίας κινδυνεύει να υποκύψει στη ρωσοφιλία όσων την εκφράζουν πολιτικά; Και αν συμβεί αυτό, τι θα γίνει με τον πόλεμο στην Ουκρανία; Πώς θα κρατήσει η αντίστασή της αν η Αμερική του Τραμπ σταματήσει να την ενισχύει και η Ευρώπη παραμένει αιχμάλωτη της ρωσοφιλίας ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας της;
Αν μη τι άλλο δεν είμαστε οι μόνοι. Η αριστεροδεξιά σύμπνοια της ρωσοφιλίας δεν είναι προνόμιο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Είναι έκφραση της ευρωπαϊκής κοινής. Οσοι αντιστέκονται μας καλούν να συμμετάσχουμε στις ευρωεκλογές. Πλην όμως αγνοούν ότι η ψήφος δεν είναι αμυντική. Ορισμένοι ψηφίζουν για να αποφύγουν κάτι που φοβούνται. Οι περισσότεροι ψηφίζουν για να επιτύχουν κάτι που επιθυμούν. Για το δημοκρατικό κέντρο η αριστεροδεξιά σύμπνοια είναι φόβητρο. Ομως ποιο είναι το δέλεαρ, το κίνητρο που οδηγεί στην ενεργητική ψήφο;
Η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία πηγαίνει προς τις ευρωεκλογές παίζοντας κατενάτσιο. «Στα γκολπόστ, στα γκολπόστ, μη φάμε κάνα γκολ και ηττηθούμε», που έγραψε ο Εγγονόπουλος. Το ροτβάιλερ της διεθνούς συνθήκης μυρίζεται τον φόβο της. Και γι’ αυτό δεν διστάζει να βομβαρδίσει την Οδησσό την ημέρα που την επισκέπτεται ένας αρχηγός κράτους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Δεν χρειάζεται να πω πόσο θαυμάζω τον ρωσικό πολιτισμό. Από τον Ντοστογιέφσκι έως τον Μπουλγκάκοφ. Ομως η αριστεροδεξιά ρωσοφιλία τα αγνοεί όλ’ αυτά. Είναι μια αντανακλαστική αντίδραση η οποία στηρίζεται περισσότερο στη δυσπιστία απέναντι στη δυτική δημοκρατία παρά στη γοητεία που της ασκεί ο ρωσικός πολιτισμός.
