Ολοι γνωρίζουμε λόγω της εμπειρίας της χρεοκοπίας πόσο σημαντικό ήταν το αποκαλούμενο «νομοσχέδιο Γιαννίτση» για το ασφαλιστικό. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε αναθέσει στη βρετανική υπηρεσία Government Actuary’s να εκπονήσει μελέτη για την κατάσταση των ταμείων και να προτείνει λύσεις. Η μελέτη, κάνοντας προβολές με την υπάρχουσα κατάσταση και την εξέλιξη του δημογραφικού, έβλεπε επιδείνωση το 2015 και σοβαρή επιδείνωση (αλλά όχι χρεοκοπία του ελληνικού κράτους) το 2020.
Ενα μόνο που δεν υπολόγισαν ήταν η απλοχεριά της κυβέρνησης Καραμανλή. «Οταν μπήκαμε στην ΟΝΕ, η στήριξη του προϋπολογισμού προς τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης ήταν της τάξεως των περίπου 5,4 δισ. ευρώ ή 4% του ΑΕΠ. Το 2009 είχε φθάσει τα 18,9 δισ. ή 8,2% του ΑΕΠ. Αν είχε σταθεροποιηθεί η συνεισφορά του προϋπολογισμού στο επίπεδο του 2001, η χώρα θα είχε περίπου 75 δισ. λιγότερο χρέος από αυτό που είχε το 2009» (Φίλιππος Σαχινίδης, 2.12.2015). Η συνολική συνεισφορά του κρατικού προϋπολογισμού στα ασφαλιστικά ταμεία την ίδια περίοδο ήταν 118 δισ. ευρώ, ήτοι 40% του δημοσίου χρέους που είχε η Ελλάδα στις 31.12.2009.
Τα θυμηθήκαμε αυτά ακούγοντας τον πρωθυπουργό να λέει στους εκπροσώπους των θεσμικών φορέων της Θεσσαλίας ότι «δεν έπρεπε να περιμένουμε τον “Daniel” για να αντιληφθούμε το γεγονός ότι οι υδάτινοι πόροι της Θεσσαλίας βαίνουν προς εξάντληση. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση –επειδή είδα και τις δηλώσεις του κ. περιφερειάρχη– ότι πρέπει αύριο να εγκαταλείψουμε το βαμβάκι και να πάμε σε δραστικές παρεμβάσεις αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών στη Θεσσαλία (…) Από την άλλη, θα πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας να μη βρεθούμε στη δυσάρεστη ή τραγική κατάσταση σε κάποια χρόνια από τώρα –10, 15, 20, δεν το γνωρίζουμε, ούτε οι επιστήμονες μπορούν να μας το υποδείξουν– η ζημιά η οποία θα έχει γίνει στη Θεσσαλία από την εξάντληση των υπόγειων υδάτινων πόρων να είναι μη αναστρέψιμη» (11.3.2024).
Ομως πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που ο αείμνηστος Αντώνης Καρκαγιάννης έγραφε σε τούτη την εφημερίδα ότι «η αγροτική χρήση ανέρχεται στο 86% του προσφερόμενου νερού στην Ελλάδα (η οικιακή στο 11% και η βιομηχανική στο 3%). Από αυτό το σύνολο του 86% της αγροτικής ζήτησης, η Θεσσαλία αποσπά τη μερίδα του λέοντος, το 25% της αγροτικής και το 21,7% της συνολικής ζήτησης». Σημείωνε δε ότι οι πολιτικοί «δεν τολμούν να πουν στους αγρότες την αλήθεια: ότι η υδροβόρος βαμβακοκαλλιέργεια δεν συμφέρει ούτε τους ίδιους (γιατί δεν εγγυάται σταθερό εισόδημα) ούτε τη χώρα και ειδικά τη Θεσσαλία, γιατί την καταστρέφει ανεπανόρθωτα» (16.7.2006).