Οχι σε κάποιο απόμερο, σκοτεινό μέρος. Σε μια κεντρική –πιο κεντρική δεν γίνεται– πλατεία μεγαλούπολης. Οχι σε ώρα που η πόλη ησυχάζει. Σαββατόβραδο, την ώρα που η πόλη όλη ζει και διασκεδάζει. Οχι από δυο-τρία άτομα, αλλά από αφιονισμένη αγέλη. Οχι κρυφά, ενοχικά. Μπροστά σε πλήθος εκατοντάδων.
«Είχαμε βγει για πατατάκια και καταλήξαμε να μας κυνηγάνε 300 άτομα… Δεν ήμασταν προκλητικοί, ήμασταν ελεύθεροι… Ξεκίνησε από μια παρέα και μετά μαζεύτηκαν όλοι… Δεν ένιωσα φόβο, πιο πολύ ντροπή για εκείνους… Οι μισοί χλεύαζαν και οι άλλοι μισοί μας πέταγαν πράγματα…» Η μαρτυρία τους ενός από τα δύο θύματα της ντροπιαστικής ομοφοβικής επίθεσης το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη είναι σοκαριστική.
Η ελάχιστη ελευθερία που διεκδίκησαν για τον εαυτό τους, το απολύτως αυτονόητο για τους περισσότερους, να βγουν από το σπίτι τους και να περπατήσουν στην καρδιά της πόλης, εξελίχθηκε σε εφιάλτη. Το λάθος τους ήταν ότι πίστεψαν σε αυτό το «ήμασταν ελεύθεροι», προσεκτικά «ελεύθεροι», βεβαίως, καθώς «δεν ήμασταν προκλητικοί».
Ο αφιονισμένος όχλος που επιτέθηκε και κυνήγησε τα δύο παιδιά σχηματίστηκε στη στιγμή. Κάποιοι άλλοι, που δεν είχαν ενεργή συμμετοχή στην καταδίωξη, ακούγονται στα βίντεο που κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο να παροτρύνουν τους διώκτες. Η δύναμη του όχλου δεν απορρέει ούτε από το πλήθος που το απαρτίζει ούτε από την αδυναμία των μόλις δύο θυμάτων. Απορρέει από τη σιωπηρή έγκριση που οι δράστες αυτής και άλλων, παρόμοιων επιθέσεων αισθάνονται ότι έχει η δράση τους. Από τους πολλούς που, ενώ μεγαλόφωνα δεν θα το κάνουν, σιωπηρά επιδοκιμάζουν αυτό που έγινε. Που σχολιάζουν γελώντας ή χλευάζοντας όσα έγιναν ή που κουνάνε το κεφάλι καθώς αναρωτιούνται: «Τι περίμεναν, αφού βγήκαν έξω έτσι ντυμένοι;».
«Ενα μικρό παιδί, ηλικίας 15 ετών, με χτύπησε», είπε το ένα από τα δύο θύματα. Το μικρό παιδί με ισχυρά αντισώματα στο διαφορετικό, που μεγαλώνει με το μίσος και τη βία ήδη να θεριεύουν μέσα του. Πολλά μικρά παιδιά, όπως φάνηκε και από τις προσαγωγές ανηλίκων που έκανε η αστυνομία. Που πιθανόν ακόμα και τώρα δεν αντιλαμβάνονται τι έκαναν λάθος. Που ενδεχομένως εισέπραξαν επιδοκιμασία για το βίαιο ξέσπασμα. Που πιθανόν θα το ξανακάνουν όσο αντλούν από κάποιους ηχηρή και από πολλούς σιωπηρή έγκριση και νομιμοποίηση.