Οποιος ξέρει να διαβάζει πίσω από τα άρθρα και τα σχόλια της εφημερίδας της παραδοσιακής Αριστεράς καταλαβαίνει πως ο «άρχων του αγώνα» σφύριξε τη λήξη των καταλήψεων. Μια μορφή πάλης εκπλήρωσε τον σκοπό της και περνάμε σε μια άλλη μορφή πάλης, πάντα στο πλαίσιο της αντεπίθεσης των λαϊκών – προοδευτικών δυνάμεων. Είναι γνωστό πως οι λαϊκές δυνάμεις, από τη Μεταπολίτευση και μετά, βρίσκονται σε μια διαρκή αντεπίθεση. Κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως η αντεπίθεση δεν πηγαίνει και τόσο καλά, εδώ και μισόν αιώνα, γιατί τόσο διαρκεί.
Πάντα στην ανάπαυλα μιας μάχης και πριν ξεκινήσει η επόμενη φάση, είθισται να γίνεται μια αποτίμηση της κατάστασης, μια κριτική εκτίμηση των όσων έχουν γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ας δούμε λοιπόν τι τελικά απέμεινε από όλη αυτή την παράκρουση των καταλήψεων και των κινητοποιήσεων. Ας δούμε πρώτα πρώτα το κινητοποιητικό αίτιο. Πίστευαν οι υποκινητές των καταλήψεων πως η κυβέρνηση θα υποχωρούσε υπό την πίεση των 10.000 καταληψιών σε όλη την Ελλάδα; Πίστεψαν πως θα έκανε πίσω σε ένα στρατηγικής σημασίας νομοσχέδιο για την ανώτατη παιδεία, που αποτελούσε και τον προπομπό της αναθεώρησης του άρθρου 16; Ουδείς σοβαρός καθοδηγητής των μειρακίων θα μπορούσε να πιστέψει κάτι τέτοιο. Οι καταλήψεις έγιναν για την τιμή των επαναστατικών όπλων. Παλιότερα, στα ταραγμένα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, διεξάγονταν πολεμικές επιχειρήσεις, καταδικασμένες εξαρχής σε αποτυχία, μόνο και μόνο για να διατηρηθεί –όπως έλεγαν– η «πολεμική φυσιογνωμία της περιοχής». Και οι απώλειες, που ήταν σημαντικές και δυσαναπλήρωτες, αποτελούσαν μέρος του παιχνιδιού.
Οι περισσότεροι φοιτητές έμειναν με την εύλογη απορία προς τι όλο αυτό το μπάχαλο, αυτή η αναταραχή των ψηφιακών εξετάσεων που έγιναν και δεν έγιναν, προς τι οι πρόσθετες οικονομικές δαπάνες.
Σήμερα τις απώλειες τις πλήρωσαν πρωτίστως οι φοιτητές που έχασαν ένα εξάμηνο. Κάποιοι από αυτούς είδαν το πρόγραμμα των παραπέρα σπουδών τους να ακυρώνεται με ορατό τον κίνδυνο της ματαίωσης. Αλλοι, οι περισσότεροι, έμειναν με την εύλογη απορία προς τι όλο αυτό το μπάχαλο, προς τι αυτή η αναταραχή των ψηφιακών εξετάσεων που έγιναν και δεν έγιναν, προς τι οι πρόσθετες οικονομικές δαπάνες που κλήθηκαν να πληρώσουν οι γονείς πολλών εξ αυτών. Θα μου πει κάποιος πως κάθε αγώνας έχει και τις παράπλευρες απώλειες. Μόνο που αυτοί οι λαϊκοί αγώνες έχουν μόνον παράπλευρες απώλειες. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε, έγινε νόμος του κράτους και θα εφαρμοστεί. Να υποθέσω πως αυτή η εξέλιξη θα πρέπει να θεωρηθεί μια ακόμα ήττα του λαϊκού κινήματος, αφορμή για ακόμα ένα νέο κύμα αντεπίθεσης. Παλιότερα το λέγαμε σκωπτικά «επαναστατική γυμναστική», σήμερα όμως που χάθηκε ένα εξάμηνο η λέξη «γυμναστική» προκαλεί όσους φοιτητές το έχασαν. Η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή και θλιβερή συγχρόνως.
Αν κάτι έμεινε στους φοιτητές που δεν πήραν μέρος στη «λαϊκή αντεπίθεση» είναι οι κλειστές διαδικτυακές ομάδες που δημιούργησαν για να επικοινωνούν μεταξύ τους, γιατί η δημόσια επικοινωνία έκρυβε πολλούς κινδύνους. Εκεί φτάσαμε!