Την πρώτη φορά που είδα μπροστά μου αυτό που λέμε το μάταιο στη ζωή μας ήταν πριν από αρκετά χρόνια στο σπίτι του φίλου μου του Ντίνου στη Βούλα. Πώς μου ‘ρθε, μετά το φαγητό τού ζήτησα να κοιτάξω τον… πλανήτη Κρόνο. Ο Ντίνος, μουρλός με την αστρονομία, άλλο που δεν ήθελε. Βγήκαμε στο μπαλκόνι όπου είχε το ηλεκτρονικό του τηλεσκόπιο, πληκτρολόγησε κάποιες συντεταγμένες και μου είπε να κοιτάξω μέσα από το σκόπευτρο.
Κι αντίκρισα ζωντανά στην άκρη του οπτικού σωλήνα –1,5 δισεκατομμύριο χιλιόμετρα μακριά– τον Κρόνο! Ενας λευκός – καφέ πλανήτης με λωρίδες γκρίζες στο σώμα του – σαν ξεθωριασμένος διαστημικός σαργός. «Οι γραμμές που βλέπεις είναι τα εννέα δαχτυλίδια του με εκατοντάδες μικρούς δορυφόρους», με καθοδήγησε ο Ντίνος. «Το φως του Κρόνου κάνει γύρω στη μιάμιση ώρα να έρθει σε εμάς. Σε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια θα έχει σβήσει, μαζί με τη Γη, όταν ο Ηλιος εξαντλήσει τα καύσιμά του και γίνει λευκός νάνος…».
– Οταν «πεθάνει» ο Ηλιος θα καταστραφεί και η Γη;
– Φυσικά. Θα εξαφανιστεί κάθε ίχνος από το ανθρώπινο είδος και όσα θα έχουμε δημιουργήσει στον πλανήτη.
Από ατύχημα λοιπόν, όπως λέει ο Δημήτρης Νανόπουλος, ο τρίτος βράχος από τον Ηλιο έχει ατμόσφαιρα. Από ατύχημα το ανθρώπινο είδος δημιουργήθηκε σε αυτόν τον πλανήτη. Κι όταν έρθει η ώρα, όλα κάποτε θα χαθούν. Οπως οι σύντομες ζωές μας. Η ανθρωπότητα είναι ένα όνειρο που θα σβήσει για πάντα.
Οταν βγαίνεις στη σύνταξη, το κόλπο είναι να έχεις καθημερινό πρόγραμμα και ενδιαφέροντα που να σε γεμίζουν. Αλλιώς χάθηκες.
Δεν τρελάθηκα ξαφνικά. Τα γράφω όλα αυτά επειδή… τράκαρα με τον «τοίχο». Πριν από λίγες ημέρες, ένας συμμαθητής μου και καλός φίλος μου, με την καλύτερη φυσική κατάσταση απ’ όλη την παρέα (έπαιζε σχεδόν καθημερινά μπάσκετ, δεν είχε καπνίσει ποτέ, έπινε ελάχιστα και πρόσεχε τη διατροφή του), με έγνοιες όμως και βαριές σκοτούρες, βρέθηκε στην Εντατική από ισχυρό έμφραγμα. Και αγωνίζεται ακόμη για να επιστρέψει στην κανονική του ζωή.
Κοντεύοντας τα 63, αναγκαστικά ολοένα και περισσότερο σκέφτομαι τη ζωή που περνάει στο άψε-σβήσε, τα χρόνια που μένουν μπροστά μου, τη ματαιότητα της ύπαρξης και φυσικά τον θάνατο. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι άνθρωποι που συναναστρέφομαι – φίλοι, συμμαθητές, συνάδελφοι. Προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ εργασίας και ανεμελιάς και αναζητούν τη φόρμουλα που θα τους επιτρέψει να ασχολούνται ως συνταξιούχοι –σε λίγο– με κάτι δημιουργικό. Το κόλπο είναι –μου λένε όσοι βρίσκονται ήδη εκεί– να έχεις καθημερινό πρόγραμμα και ενδιαφέροντα που να σε γεμίζουν. Αλλιώς χάθηκες. «Πώς καταφέρνεις να είσαι τόσο ενεργός στα 93 σου;» ρώτησαν τον Κλιντ Ιστγουντ. «Δεν αφήνω να μπει ο γέρος στο σπίτι μου», απάντησε, εννοώντας ότι κάνει ακόμη ταινίες και δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ζει σαν υπερήλικας.
Φτάνει να μην πας στο άλλο άκρο. Βλέπω κάτι γνωστούς μου που συνταξιοδοτήθηκαν και ξαφνικά έχουν μεταμορφωθεί. Ολη μέρα ασχολούνται με την υγεία τους – περπατάνε χιλιόμετρα, κάνουν πιλάτες, τρώνε ελάχιστα, κοιμούνται από τις 10 το βράδυ κι έχουν γίνει αγνώριστοι. Μου φέρνουν στο μυαλό τον απίθανο εκείνο τύπο ο οποίος στα 50 του αποφάσισε να γίνει Μπέντζαμιν Μπάτον. Καταπίνει 100 χάπια την ημέρα, τρώει γκριζοπράσινους πουρέδες, κοιμάται με μια ομάδα γιατρών πάνω απ’ το κεφάλι του και κάνει συνεχείς μετρήσεις στο αίμα του, στα κόπρανα και στα ούρα του. Χαρακτηρίζει δε «πράξη βίας» καθετί που μπορεί να επιταχύνει τη γήρανση – όπως το να φας ένα μπισκότο ή να κοιμηθείς λιγότερο από 8ωρο.
Η έμμονη ιδέα των πλουσίων στη Δύση είναι πλέον πώς θα «χακάρουν» το βιολογικό τους ρολόι. Δοκιμάζουν νέες μεθόδους αλλαγής αίματος, αντικατάστασης γερασμένων κυττάρων και αναζωογόνησης του οργανισμού με τεχνικές διαβίωσης σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν, αλλά και εικονικές «καταδύσεις» με ειδικούς κλωβούς σε ισχυρές πιέσεις (2-3 ατμόσφαιρες) για να παρέμβουν σε εκφυλιστικά φαινόμενα των ιστών.
Αυτά κι αν είναι «πράξεις βίας». Εγώ πάλι νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος να κερδίζεις χρόνια είναι να κάνεις τη ζωή σου απλή και ξέγνοιαστη. Να την περνάς με ανθρώπους που αγαπάς, πιο κοντά στη φύση, τρώγοντας αγαπημένα ελληνικά φαγητά και πίνοντας κρασάκι. Και να αφηγείσαι ιστορίες τραγουδώντας, γελώντας και χορεύοντας με τους φίλους σου. Για να φύγεις χορτασμένος και κεφάτος – όχι με έναν καθετήρα στη φλέβα, αλλά με ένα χαμόγελο στο στόμα. Είμαι βέβαιος ότι ο Ντίνος, που εδώ και λίγα χρόνια ταξιδεύει για τον Κρόνο, αν άκουγε όλα αυτά θα έσκαγε στα γέλια ενθουσιασμένος και θα έπαιζε μια αγαπημένη τσιγγάνικη μελωδία στο βιολί του…