Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει επειδή ο κ. Ανδρουλάκης κατέθεσε πρόταση μομφής. Ούτε επειδή στις ευρωεκλογές μπορεί να υποστεί φθορά στα ποσοστά της. Και οι επόμενες εθνικές εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν με διεθνή επιτήρηση επειδή το ζήτησε ο οπλίτης Κασσελάκης λίγο πριν παρελάσει. Και δυστυχώς για τη δημοκρατία η αντιπολίτευση για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ανίκανη να σταθεί στο ύψος της. Οπως όλα δείχνουν, δεν αντιλαμβάνεται τι συνέβη πριν από ένα χρόνο στα Τέμπη. Οπως δεν το αντιλαμβάνεται ούτε η κυβέρνηση. Αυτή η τελευταία επαναπαύεται στην εκλογική της νίκη του Ιουνίου και στο περίφημο 41%. Και προκειμένου να διασώσει την πολιτική τιμή του Κώστα Καραμανλή αισθάνεται αρκετά ασφαλής ώστε να διακινδυνεύει τη δική της. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση χύνουν δάκρυα για τα θύματα της τραγωδίας, πλειοδοτούν σε πόνο, κοινώς τα αυτονόητα. Αλίμονο. Αν υπήρξαν προσπάθειες συγκάλυψης ή άλλες διαχειριστικές ευθύνες οι οποίες επισύρουν ποινικές ευθύνες, θα τις εντοπίσει η Δικαιοσύνη. Η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση κινήθηκε αμέσως, σε αντίθεση με την άλλη μεγάλη τραγωδία, το Μάτι. Ομως αυτό που συνέβη στα Τέμπη είναι μια γνήσια ελληνική τραγωδία. 57 συμπολίτες μας, ως επί το πλείστον νέα παιδιά, θυσιάστηκαν στον βωμό της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που δεν πολεμάει κάποιον εχθρό. Πολεμάει με τον εαυτό της.
Αυτό που συνέβη στα Τέμπη είναι μια γνήσια ελληνική τραγωδία. 57 συμπολίτες μας, ως επί το πλείστον νέα παιδιά, θυσιάστηκαν στον βωμό της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που δεν πολεμάει κάποιον εχθρό.
Ενα σύμπλεγμα ανικανότητας, αδιαφορίας, διαφθοράς, αυθαιρεσίας, αρχαϊκών σχέσεων, κομματοκρατίας, το οποίο μπορούσε να επιβιώνει όταν ο σιδηρόδρομος έκαιγε κάρβουνο, όμως σήμερα μπορεί να γίνει δολοφονικό. Για να φτάσουμε στο δυστύχημα συνεργάστηκαν πολλοί. Από τον μοιραίο σταθμάρχη σε αυτόν που του έδωσε την ευθύνη τη νύχτα εκείνη, κι από αυτόν που του έδωσε την ευθύνη τη νύχτα εκείνη σε αυτόν που τον διόρισε, κι από αυτόν που διόρισε τον σταθμάρχη σε αυτόν που διόρισε αυτόν που διόρισε τον σταθμάρχη. Κι ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας φτάνεις έως την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Και από κει στις καθυστερήσεις για τον εκσυγχρονισμό του δικτύου και τα μέτρα προστασίας. Αυτή την Ελλάδα είδαμε στα Τέμπη με τον πιο τραγικό τρόπο. Κι αυτή την Ελλάδα πρέπει να πολεμήσουμε.
Τολμάει η κυβέρνηση να υποβάλει σε αξιολόγηση την ιεραρχία; Θα δεχόταν η αντιπολίτευση μια τέτοια αξιολόγηση; Μιλάμε για εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις. Τις δεχόμαστε όλοι. Στο μυαλό μας όμως είναι σαν τις πλατωνικές ιδέες, αξίες πέραν του αισθητού. Μόλις αποκτήσουν σάρκα και οστά τις αποστρεφόμαστε. Μια σοβαρή αντιπολίτευση θα απαιτούσε από την κυβέρνηση να μεταρρυθμίσει το σύστημα που οδήγησε στην τραγωδία. Και θα είχε σοβαρές προτάσεις για τη μεταρρύθμιση. Ομως η αντιπολίτευση ξέρει ότι η βαθιά Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει. Και η κυβέρνηση επαφίεται στον πατριωτισμό της αντιπολίτευσης.