Ο Νίκος Παππάς, σε τηλεοπτικό πάνελ, αποκάλυψε πως «οι σκέψεις για κλιμάκωση των αντιδράσεων είχαν ξεκινήσει από την υπόθεση Ασημακοπούλου». Εννοούσε ρητά ότι η πρόταση δυσπιστίας κυοφορούνταν πριν από το επίμαχο πρωτοσέλιδο και προς τούτο υπήρχαν συζητήσεις μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Και έπεσαν όλοι να τον φάνε, υποχρεώνοντάς τον σε μια διακριτική αναδίπλωση. Βέβαια, αν αυτό το σκηνικό είναι αποκύημα της φαντασίας του, τότε δικαιολογημένες οι αντιδράσεις. Αν όμως όντως υπήρξαν αυτές οι διεργασίες, προς τι αυτές οι οργισμένες διαψεύσεις; Είναι τόσο κακό τα κόμματα της αντιπολίτευσης να συζητούν μεταξύ τους, ώστε η δράση τους να είναι πιο αποτελεσματική; Οι διαβουλεύσεις γιατί έχουν δαιμονοποιηθεί τόσο πολύ;
Αντιλαμβάνομαι πως σε προεκλογική περίοδο η πρωτοβουλία για πρόταση μομφής είναι μια εντυπωσιακή πολιτική κίνηση. Φυσικά, με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, δεν παράγει ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα. Το κόμμα όμως που κινεί τη σχετική διαδικασία, το ΠΑΣΟΚ στην προκειμένη περίπτωση, φαίνεται ότι φεύγει ένα βήμα πιο μπροστά από τα άλλα. Παίρνει κάποιον αέρα, που μπορεί να ανατρέψει τις λεπτές ισορροπίες που υπάρχουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για την ποθητή δεύτερη θέση. Είναι λογικό να θέλει ο Νίκος Ανδρουλάκης να εισπράξει μόνον αυτός τα κέρδη της πρότασης δυσπιστίας. Η κυβέρνηση ωστόσο, συνδυάζοντας τον χρόνο της κατάθεσης της πρότασης με το εν λόγω κυριακάτικο δημοσίευμα, τον κατηγόρησε ότι εκπροσωπεί συμφέροντα.
Αν τα κόμματα ήταν εκπαιδευμένα στις διαβουλεύσεις, στις διαπραγματεύσεις και στις συνεργασίες, μπορεί το πολιτικό τοπίο, σε κάθε ιστορική φάση, να ήταν αλλιώς διαμορφωμένο.
Ηρθε ο Νίκος Παππάς και με τη δήλωσή του πως οι συζητήσεις για κλιμάκωση των αντιδράσεων είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη εβδομάδα, εν τινι μέτρω αποσυνέδεσε την πρόταση δυσπιστίας από την υπόθεση της «μονταζιέρας». Αντί να του πουν και ένα ευχαριστώ γιατί έδωσε μεγαλύτερο βάθος στην πρόταση, έσπευσαν όλα τα κόμματα να τον διαψεύσουν. Είναι γνωστό πως στην ελληνική πολιτική ζωή ο διάλογος μεταξύ κομμάτων, οι συνεννοήσεις, σε τελική ανάλυση οι συναινέσεις, ανήκουν στη χορεία των αρνητικών φαινομένων. Ο κομματικός πατριωτισμός, η ιδιοκτησία πρωτοβουλιών και προτάσεων, η επικοινωνιακή επικράτηση, όλα αυτά αποκλείουν συνέργειες κι εκεί ακόμη όπου το όφελος θα είναι μοιρασμένο. Μάλιστα, σχεδόν πάντα, στις διαβουλεύσεις μεταξύ των κομμάτων, τις σπάνιες φορές που γίνονται, φροντίζουμε να βάλουμε και τον επιθετικό προσδιορισμό «παρασκηνιακές», προσδίδοντας μαζί με το μυστήριο και την απαξία. Πάντα το παρασκηνιακό κρύβει κάτι. Δεν προσφέρει όλη την αλήθεια στο κοινό.
Αν τα κόμματα ήταν εκπαιδευμένα στις διαβουλεύσεις, στις διαπραγματεύσεις και στις συνεργασίες, μπορεί το πολιτικό τοπίο, σε κάθε ιστορική φάση, να ήταν αλλιώς διαμορφωμένο. Κλασικό παράδειγμα η συνένωση, το 1961, των οκτώ μικρών κομμάτων του Κέντρου στη μεγάλη Ενωση Κέντρου. Σήμερα, για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, όλη η φασαρία γίνεται για έναν απλό λόγο: Διότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να υποβάλει μόνο του πρόταση δυσπιστίας. Δεν έχει 50 βουλευτές. Αναγκάζονται να συνεργαστούν και αυτό το δείχνουν, διαφωνώντας.