Δεν ήταν ένα ανθρώπινο λάθος ή μια κακή εκτίμηση. Δεν ήταν μια στραβή στη βάρδια. Η Κυριακή Γρίβα δολοφονήθηκε επειδή το σύστημα απέτυχε να την προστατέψει. Αν κανείς ενώσει ψηφίδες του ρεπορτάζ, αξιολογήσει στοιχεία από τις καταθέσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, οπτικά και ηχητικά ντοκουμέντα, μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορεί να οδηγηθεί: Υπάρχει δομικό, οργανικό πρόβλημα. Αδιαφορία, έλλειψη επαγγελματισμού, γραφειοκρατία, ακαταλληλότητα, βαρεμάρα, αναισθησία και ευθυνοφοβία ακόμη και σε κρίσιμα πόστα όπου ο πολίτης σπεύδει να ζητήσει βοήθεια και να προφυλαχθεί.
Την ώρα που η 28χρονη Κυριακή μπήκε έντρομη στο αστυνομικό τμήμα, βρίσκονταν εκεί τρεις γυναίκες της ΕΛ.ΑΣ. Η αξιωματικός υπηρεσίας, όπως προκύπτει από την κατάθεση που έδωσε, δεν ζήτησε να μάθει τα στοιχεία της, δεν ρώτησε ούτε το όνομα του πρώην συντρόφου της όταν η Κυριακή τής είπε ότι ο 39χρονος την απειλούσε και την εξύβριζε και στο παρελθόν του είχε κάνει μήνυση για κακοποιητική συμπεριφορά, την οποία εν συνεχεία απέσυρε.
Την ώρα που η 28χρονη Κυριακή μπήκε έντρομη στο Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, βρίσκονταν εκεί τρεις γυναίκες της Ελληνικής Αστυνομίας.
Δεν σκέφτηκαν ή δεν ενδιαφέρθηκαν όμως να ρωτήσουν ούτε η υποδιοικήτρια του τμήματος, επόπτρια της Διεύθυνσης Αστυνομίας Δυτικής Αττικής, ούτε η αστυφύλακας που τη συνόδευε, παρούσες στην κατάθεση. Μια απλή αναζήτηση στο σύστημα της ΕΛ.ΑΣ. θα φανέρωνε το πλήρες ποινικό παρελθόν του δράστη και ίσως η Κυριακή σήμερα να ζούσε. Της αφιέρωσαν οκτώ λεπτά από τη βάρδια, τόσα έκριναν ότι αναλογούσαν στην υπόθεσή της. Και εκείνα τα οκτώ λεπτά δεν λειτούργησε κανένα «φίλτρο» του συστήματος.
Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη ότι θα διορθωθεί. Οτι θα συνταχθούν σοβαρά και σαφή πρωτόκολλα, θα τηρούνται απ’ όλους και θα υπάρχει αυστηρός έλεγχος. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι σύντομα δεν θα ακούσουμε έναν ακόμη πιο κυνικό διάλογο από το «κυρία μου, δεν είναι ταξί το περιπολικό». Δεν είμαι αισιόδοξη, γιατί αντίστοιχα λάθη και τραγικά κενά σε πονεμένες ιστορίες του παρελθόντος το μόνο που έχουν γεννήσει είναι βαρυσήμαντες δηλώσεις, υποσχέσεις και μεγαλοστομίες με ημερομηνία λήξης, μικρής διάρκειας. Τίποτα δεν άλλαξε θεαματικά, κανένας αποτελεσματικός μηχανισμός δεν ενεργοποιήθηκε τις προηγούμενες φορές – γιατί να ενεργοποιηθεί τώρα;
Σε αυτές τις ιστορίες το μόνο που πραγματικά ενδιαφέρει τις κυβερνήσεις είναι η επικοινωνιακή διαχείριση και ο περιορισμός του πολιτικού κόστους. Το πώς θα σωθεί η επόμενη γυναίκα που κινδυνεύει δεν είναι η άμεση προτεραιότητα.