Στη χώρα είχαμε εκλογές και μάλιστα διπλές πριν από δέκα μήνες και πριν από έξι μήνες δημοτικές – περιφερειακές με τα γνωστά αποτελέσματα. Η πολιτική αριθμητική έκτοτε μοιάζει σχεδόν αμετάβλητη στις βασικές της γραμμές αλλά με ενδιαφέρουσες επιμέρους αλλαγές, όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Τον τελευταίο μήνα της μεγάλης πολιτικής έντασης θα περίμενε κανείς να έχουμε σοβαρές απώλειες για την κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν προκύπτει.
Πράγματι η κυβερνητική ραθυμία δέχθηκε μια σφοδρή πολιτική και ενίοτε παραπολιτική επίθεση το τελευταίο διάστημα, αλλά αυτό που άλλαξε ήταν η σειρά στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ. και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά και την πρόταση δυσπιστίας και όσα έγιναν στη Βουλή, φάνηκε ότι αντέχουν εντυπωσιακά. Είναι πράγματι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως καταγράφονται πενιχρές απώλειες, λιγότερες της μιας ποσοστιαίας μονάδας. Βλέπουμε μάλιστα ότι στην πρόθεση ψήφου για τις ευρωεκλογές η Ν.Δ. κινείται στα ποσοστά που κατέγραψε στην ευρωκάλπη του 2019. Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί με τόση πολιτική ένταση δεν χάνει η Ν.Δ. και δεν κερδίζει η αντιπολίτευση. Η εύκολη απάντηση είναι ότι με τέτοια αντιπολίτευση δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε καλύτερο, αλλά τα πράγματα είναι περισσότερο πολύπλοκα.
Για παράδειγμα, το κόμμα της αποδεκατισμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης αναζητάει την πολιτική του ταυτότητα και μάλιστα με τον αρχηγό του να κινείται μεταξύ πρωινάδικων και παραπολιτικής, αγνοώντας επιδεικτικά τα στοιχειώδη. Είναι πλέον σαφές ότι ο Στέφανος Κασσελάκης αδιαφορεί για την πολιτική του άγνοια σε βασικά θέματα και εξαπολύει διάφορα τσιτάτα τα οποία ονομάζει πρόγραμμα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Αυτό που κάνει όμως καλά είναι μια ιδιότυπη επιχείρηση γοητείας στο φιλοθεάμον κοινό με όπλο τον εαυτό του. Επιχειρεί μάλιστα να καταστήσει την άγνοιά του πλεονέκτημα, καθώς ένα έστω μικρό τμήμα της κοινωνίας ταυτίζεται με αυτή του την πλευρά. Είναι προφανές ότι δεν προσδοκά ανατροπή όπως λέει, καθώς βάζει στόχο το όριο του 17% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Κασσελάκης αυτή την περίοδο είναι χαρούμενος αφού κατάφερε να προσπεράσει με άνεση το ΠΑΣΟΚ και τον Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος είναι συνεχώς μέσα στα νεύρα. Οι πολιτικές υπερβολές και η αφοριστικού τύπου αντιπολίτευση που ακολουθεί δεν έχουν βγει σε καλό στο κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη. Ενώ ήταν στο προσκήνιο με αφορμή και την πρωτοβουλία του για την πρόταση δυσπιστίας, οι αριθμοί είναι απογοητευτικοί. Είναι προφανές ότι οι ψηφοφόροι και οι εν δυνάμει ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν αρέσκονται σε συριζαϊκού τύπου τοξική αντιπολίτευση και παλινωδίες, αλλά περιμένουν μεγαλύτερη σοβαρότητα και ορθολογική πολιτική στάση. Ο κ. Ανδρουλάκης για ανεξήγητους λόγους σπαταλά το όχι και τόσο πλούσιο πολιτικό του κεφάλαιο σε μάχες χαρακωμάτων με μια ρητορική ξεπερασμένη που δεν συγκινεί ούτε τους στενούς συνεργάτες του.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο προσεχές διάστημα και πάντως σίγουρα έως τις ευρωεκλογές εστιάζεται στις εξελίξεις στα δεξιά του πολιτικού χάρτη, ειδικά και μετά τις νομικές περιπέτειες για το κόμμα Σπαρτιάτες. Εκεί φαίνεται πως θα έχουμε μεγάλες αναταράξεις και ανακατατάξεις, που δύσκολα μπορεί να εκτιμηθούν σήμερα.