Το ότι η χώρα μένει καθηλωμένη παρά τις δυνατότητές της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην υπερβολική ενασχόλησή της με την πολιτική με μικρό π. Και για αυτό ευθυνόμαστε αρκετά εμείς οι δημοσιογράφοι και σχολιαστές.
Εχουν περάσει κάποιοι μήνες από τις τελευταίες, διπλές κιόλας, εκλογές. Μπροστά μας έχουμε ευρωεκλογές. Σημαντικές, γιατί επιβάλλεται να έχουμε σοβαρή εκπροσώπηση στην Ευρώπη, μια και θα ληφθούν εκεί πολύ κρίσιμες αποφάσεις τα επόμενα χρόνια. Πέρα από αυτόν τον «κάβο» δεν έχουμε άλλο πολιτικό «γεγονός» μπροστά μας έως τον Ιούνιο του 2027.
Και όμως. Αρχισε πάλι μια συζήτηση για τις επόμενες εκλογές, για το τι θα σημάνει για την κυβέρνηση αν πέσει κάτω από τον πήχυ του 30%, μέχρι και για το αν υπάρχει πιθανότητα διπλών εκλογών τον Ιούνιο. Πραγματικός κάβος δεν υπάρχει λοιπόν. Η κυβέρνηση έχει μια ισχυρή νωπή πλειοψηφία. Οι ευρωεκλογές, ακόμη και αν την τσαλακώσουν κάπως, δεν έχουν μεγαλύτερη σημασία από μια θεσμοθετημένη δημοσκόπηση. Θα αποτυπώσουν δυσφορία, θυμό, ίσως και κάποια διάθεση να βρεθεί κάτι απέναντι να καλύψει το κενό της αντιπολίτευσης. Μέχρις εκεί.
Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, το καλύτερο που έχει να κάνει η κυβέρνηση μετά είναι να αφουγκραστεί την κοινωνία και να πιάσει δουλειά.
Εχουμε δει στο παρελθόν όμως περιπτώσεις όπου ένα κακό αποτέλεσμα στις –ανώδυνες θεωρητικά– ευρωεκλογές μετατράπηκε σε σημείο καμπής, και για δύο πρώην πρωθυπουργούς της τελευταίας εικοσαετίας. Μπήκαν σε μια αμυντική φάση κατά την οποία μετρούσαν το πολιτικό κόστος και ζύγιζαν δύο φορές τι μπορούσαν να τολμήσουν και τι όχι.
Αυτός θα είναι ο λάθος δρόμος για την κυβέρνηση αν δεν πάει όσο καλά θέλει στις ευρωεκλογές. Κανείς άλλωστε δεν ξέρει τι θα βγάλει η κάλπη και πολλοί είναι οι ψηφοφόροι που στο τέλος της ημέρας θα σκεφτούν δύο φορές ποιος μπορεί να κυβερνήσει τον τόπο.
Ο άλλος δρόμος είναι να κυβερνήσει κάποιος βάζοντας στόχους τους οποίους θα αναθέσει σε ανθρώπους που δεν θα σκέπτονται μόνο πόσους σταυρούς θα πάρουν το μακρινό 2027. Είναι πολλά που έπρεπε να γίνουν από το ’19 και δεν έγιναν, στην υγεία, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, την ασφάλεια, τη δημόσια διοίκηση, την προστασία του περιβάλλοντος, την προστασία του τουριστικού μας προϊόντος. Ολα διορθώνονται αν έχει κανείς απτό σχέδιο, μετρήσιμους στόχους και αποφασισμένους ανθρώπους για να το εκτελέσουν. Λίγη πολιτική γενναιότητα απαιτείται και η συνειδητοποίηση ότι από την επόμενη ημέρα των εκλογών θα αρχίσει όντως η επόμενη τριετία μιας κυβέρνησης που το μόνο που την απειλεί πολιτικά είναι να βουλιάξει στα ρηχά εκπλήσσοντας και τον εαυτό της. Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα, το καλύτερο θα είναι να αφουγκραστεί την κοινωνία, αλλά μετά να κλείσει τα αυτιά της στις υπεραναλύσεις και να πιάσει δουλειά. Και ελπίζουμε ότι, όπως λέει ένας ξένος διπλωμάτης που μας ξέρει καλά, μέχρι τότε η Ελλάδα δεν θα παραγάγει περισσότερο πολιτικό δράμα από ό,τι μπορεί να καταναλώσει.