Σήμερα, 13 Απριλίου 2024, η Αθλητική Ενωσις Κωνσταντινουπόλεως κλείνει εκατό χρόνια ζωής. Πριν από έναν αιώνα, τέτοια ημέρα, μια παρέα από την Πόλη ίδρυσε την ΑΕΚ, στην οδό Μητροπόλεως, το 1924.
Του χρόνου, το 2025, εκατό χρόνια θα κλείσει ο Ολυμπιακός και ένα χρόνο μετά, το 2026, ο ΠΑΟΚ. Ο Παναθηναϊκός έκλεισε τα 100 το 2008. Ο Αρης τα 110 πριν από μερικές ημέρες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, έστω και αμαυρωμένο, έχει την ιστορία του.
Από την άλλη, όταν έχεις νεκρούς εξαιτίας της οπαδικής βίας, όταν έχεις «οπαδικό μπούλινγκ» στα σχολεία, η αγάπη προς έναν αθλητικό σύλλογο έχει κάποιο νόημα; Οχι· όταν έχεις να κάνεις με τα άκρα, τίποτα δεν έχει νόημα.
Ωστόσο, είναι, ίσως, αυτό που έλεγε ο Λακάν: Το τρένο των 9.45 μπορεί να είναι παλιό ή καινούργιο, βρώμικο ή καθαρό, αλλά παραμένει το τρένο των 9.45. Με άλλα λόγια, όσοι παίκτες και προπονητές και όσες διοικήσεις κι αν αλλάξουν, για τον –σκεπτόμενο– ποδοσφαιρόφιλο, η ομάδα, με τα σύμβολα και τα χρώματά της παραμένει αυτή που ήταν από την ίδρυσή της.
Δεν μπορώ να πω αν όντως είναι «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ». Μπορώ, όμως, να πω πως έτσι το βιώνω. Αδυνατώ να το εξηγήσω λογικά. Ισως αυτή να είναι η ομορφιά του πράγματος: το άλογο του να αγαπάς μια ομάδα. Διότι είναι όντως άλογη αυτή η ταύτιση: δεν εδράζεται σε κάποια λογική. Αλλά αυτή η ταύτιση είναι και μια φωλιά, μια κοινότητα, όπως όταν όλη η Νέα Φιλαδέλφεια τραγουδά το «Μια ιστορία από την Πόλη».
Προχθές, με αφορμή τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια της ΑΕΚ, στα αποδυτήρια του γηπέδου συναντήθηκαν τα δύο πιο ιστορικά «11άρια» της ομάδας, ο Θωμάς Μαύρος και ο Ντέμης Νικολαΐδης. Αναφέρθηκαν στο σημερινό σπουδαίο εντεκάρι της ομάδας, τον Σέργιο Αραούχο – ο οποίος, μεταξύ άλλων, τίμησε τον –απολύτως παράλογο– χαμό του (Αρειανού) Αλκη Καμπανού. Ενας Αργεντίνος συνδέει στενά το όνομά του με την ΑΕΚ. Το κοσμοπολίτικο πνεύμα της ιστορικής Κωνσταντινούπολης συνδέει το χθες με το σήμερα; Ισως και αυτό…
Αν ζούσε ο πατέρας μου, θα έκλεινε τα 95 στις 16 Απριλίου. Εγινε ΑΕΚ το 1937, στα οκτώ του. Με πήρε πρώτη φορά στο παλιό γήπεδο το 1978, όταν ήμουν κι εγώ οκτώ. Στα οκτώ της είδε η μεγάλη μου κόρη πρώτη της φορά την ΑΕΚ, στο φετινό ματς με τον Παναιτωλικό. Νικήσαμε 3-0. Φεύγοντας, μου είπε: «Ωραία έπαιξαν και αυτοί όμως. Θα ήθελα να τους σφίξω το χέρι και να τους πω “δεν πειράζει, παλέψατε”».
Ο ρομαντισμός ενός παιδιού. Ξέρω. Σε κάποιους δεν λέει τίποτα. Σ’ εμένα, πάλι, λέει πολλά: Γιατί να παραδώσω αυτό τον ρομαντισμό στον αγοραίο κυνισμό του παραγοντισμού, στον μηδενισμό του φανατισμένου οπαδού; Στο τέλος τέλος, «μια ιστορία από την Πόλη μάς μεγαλώνει από παιδιά»…