Ιδιαίτερα βεβαρημένη είναι ασφαλώς η ελληνική πολιτική ατμόσφαιρα λόγω των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου και ανέκυψε επιπροσθέτως, για μία φορά ακόμη, αντιπαράθεση Ελλάδος και Τουρκίας, όταν η Αγκυρα αντέδρασε στην εξαγγελία δημιουργίας θαλασσίου πάρκου στο Αιγαίο από τον υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη, την Τετάρτη.
Με δεδομένο ότι το εν λόγω πάρκο, που αφορά στην προστασία θαλασσίων θηλαστικών και θαλασσοπουλιών –θα εκτείνεται από τα ανοικτά της Μήλου έως και τη Νίσυρο– περιλαμβάνει έντεκα συμπλέγματα ακατοίκητων νήσων και βραχονησίδων, μόνο αφελείς θα ανέμεναν ότι η Αγκυρα θα σιωπούσε.
Οι υπουργοί κ. Θ. Σκυλακάκης, Γ. Γεραπετρίτης και Λ. Αυγενάκης δεν είναι αφελείς πολιτικοί. Απλώς, ενόψει του διεθνούς συνεδρίου «Our Ocean», που πραγματοποιείται αυτή την εβδομάδα στην Ελλάδα, έκριναν σκόπιμο να ανακοινώσουν τη συγκεκριμένη πρόταση, αν και οι ζώνες προστασίας δεν έχουν οριστικοποιηθεί ακόμη.
Ούτε ο κ. Γεραπετρίτης αγνοεί πως μία από τις «θλιβερές κληρονομιές» της κρίσεως των Ιμίων, του Ιανουαρίου 1996, ήταν η τουρκική αξίωση αναγνωρίσεως «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Ηταν ο Εμρέ Γκιονενσάι –υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας από τις 6 Μαρτίου έως τις 28 Ιουνίου 1996– που αναφέρθηκε πρώτη φορά σε «γκρίζες ζώνες» σε μία συνομιλία που είχε με τον τότε ομόλογό του Θεόδωρο Πάγκαλο, στο περιθώριο μιας συνόδου στο Βουκουρέστι. Εκτοτε οι «γκρίζες ζώνες» αποτελούν τη μόνιμη επωδό της ελληνοτουρκικής περιπλοκής.
Παρά την ένταση, ωστόσο, των τελευταίων ημερών εξ αφορμής του θαλασσίου πάρκου στο Αιγαίο, η διαδικασία επαναπροσεγγίσεως Αθηνών και Αγκυρας θα συνεχισθεί και τα διάφορα προβλήματα που υφίστανται εδώ και δεκαετίες περιοδικώς θα ανακύπτουν. Μόνον που κάποια δεδομένα έχουν αλλάξει από την τελευταία συνάντηση που είχε στην Αθήνα ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η Τουρκία έπαυσε πλέον να είναι ο αποσυνάγωγος της Δύσεως. Η επίσημη πρόσκληση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν προς τον κ. Ερντογάν, να επισκεφθεί την Ουάσιγκτον στις 9 Μαΐου, διατυπώνεται σε εποχή μοναδικής ρευστότητας και αστάθειας στην περιοχή. Η τροπή του ρωσοουκρανικού πολέμου κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ. Η αδυναμία τιθασεύσεως των υπερβασιών του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου και ο κίνδυνος μιας γενικής αναφλέξεως της περιοχής αναδεικνύει το έλλειμμα μιας αποτελεσματικής αμερικανικής πολιτικής.
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους ηγέτες του ΝΑΤΟ, ο κ. Ερντογάν είναι ο μόνος που διατηρεί λειτουργικούς δεσμούς –διαφοροποιούμενος, αλλά όχι αποκοπτόμενος από την υπόλοιπη Δύση– με τη Μόσχα και το Κίεβο. Ενώ παράλληλα είναι ιδιαίτερα επικριτικός προς το Ισραήλ και τον πρωθυπουργό Νετανιάχου.
Εκ των πραγμάτων ο κ. Ερντογάν θα αξιοποιήσει την παρούσα συγκυρία για να εξασφαλίσει παράπλευρα περιφερειακά οφέλη από την Ουάσιγκτον. Αλλά αυτό ακριβώς είναι και η «πολιτική», που την ασκεί ο Τούρκος πρόεδρος πάντοτε σε μεγάλη κλίμακα. Με την Ελλάδα να στροβιλίζεται στη δίνη των ευρωεκλογών. Ες αύριον τα σπουδαία, ως συνήθως.