Συμβολίζουν άραγε οι εξωγήινοι που έρχονται στη Γη στο «3 Body Problem» (τηλεοπτική σειρά του Netflix, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Κινέζου Λιου Σιτσίν) τη σύγχρονη Κίνα, που απειλεί την παρηκμασμένη Δύση, διερωτάται στο άρθρο του «Μια γεωπολιτική αλληγορία το νόημα της οποίας αλλάζει από εκδοχή σε εκδοχή» ο Ρος Ντούθατ (Ross Douthat) στους New York Times (ΝΥΤ).
Μπορεί όμως και να μην είναι έτσι. Γράφει παρακάτω: «Οι διάφοροι μηχανισμοί που χρησιμοποιούν οι εξωγήινοι για να κρατήσουν υποχείριά τους τους γήινους μοιάζουν με εκφράσεις της αμερικανικής ισχύος όπως την αντιλαμβάνεται η παρανοϊκή Κίνα – αμερικανική παρακολούθηση και κατασκοπευτικές διαστημοσυσκευές, οικονομικό σαμποτάζ, η λάσπη της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, ακόμα ακόμα και η προώθηση της αμερικανικής δημοκρατίας».
Αρα, «αντιμέτωποι με αυτού του τύπου τις απειλές, οι άνθρωποι στην ιστορία –δηλαδή σε αυτή την ερμηνεία, το μυθοπλαστικό ανάλογο της σημερινής κινεζικής κυβέρνησης και των πολιτών της– απλώς δεν έχουν κανένα περιθώριο για φιλελεύθερους συναισθηματισμούς. Οφείλουν να αποδεχθούν την αναγκαιότητα κάποιου είδους ολοκληρωτικής εξουσίας, έναν κάποιο βαθμό Μεγάλου Αδελφού και δρουν αδίστακτα όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σκληρή, μηδενικής ανοχής φύση του ανταγωνισμού πολιτισμών».
Γράφαμε χθες πως ο Κινέζος συγγραφέας, σε συνεντεύξεις του, δικαιολογεί τον αυταρχισμό του κινεζικού καθεστώτος ως κάτι αναγκαίο και ωφέλιμο. Οπως δήλωνε το 2019 στο The New Yorker (συνέντευξη στην Αμερικανοκινέζα Ζιαγιάνγκ Φαν), «η ατομική ελευθερία και η δημοκρατική διακυβέρνηση δεν είναι πράγματα που απασχολούν τους Κινέζους. Για τον απλό κόσμο είναι το κόστος της υγείας, οι τιμές των ακινήτων, η μόρφωση των παιδιών τους. Οχι η δημοκρατία… Εάν χαλάρωνε έστω και λίγο η χώρα, οι συνέπειες θα ήταν τρομακτικές…».
Παρακάτω ο συγγραφέας παραδέχεται ότι δεν του αρέσει να μιλάει για τέτοια θέματα, τα οποία, κατά βάθος, παραδέχεται ότι δεν καταλαβαίνει. Η δημοσιογράφος που του παίρνει τη συνέντευξη αντιλαμβάνεται ότι για τον συμπατριώτη της που ζει στην Κίνα, το ότι εκείνη ζει εδώ και τρεις δεκαετίες στην Αμερική αρκεί για να θεωρήσει πως εκείνη είναι που έχει υποστεί ένα είδος «πλύσης εγκεφάλου». «Εκείνη τη στιγμή», γράφει η Φαν, «στο μυαλό του Λιου, εγώ, με την άκαμπτη ηθική μου, ήμουν ο εξωγήινος».
Αλλά, κατά τον Ντούθατ, στην τηλεοπτική σειρά, και σε αντίθεση με το βιβλίο, η αίσθηση είναι πως η Κίνα είναι μόνο το φόντο και στο προσκήνιο τίθενται τα σύγχρονα αδιέξοδα μιας Δύσης. Οι «κακοί» εξωγήινοι δεν είναι ούτε οι Κινέζοι ούτε οι δυτικοί, αλλά όπως γράφει ο Πίτερ Σούντερμαν στο Reason, είναι τα σόσιαλ μίντια και το cancel culture. Η συνέχεια, και το κλείσιμο, αύριο όμως.